Wyniki wyszukiwania - BazTech

Ograniczanie wyników

Znaleziono wyników: 1

Liczba wyników na stronie

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych: palne frakcje

Sortuj według:

Ogranicz wyniki do:

Zakaz składowania palnych frakcji odpadów komunalnych

Boer E. den

Instal

2017

nr 1

18--25

Obecnie jednym z najważniejszych wyzwań dla gospodarki odpadami komunalnymi w Polsce jest wdrożenie obowiązującego od 1 stycznia 2016 roku zakazu składowania palnych frakcji odpadów komunalnych. Palna frakcja należy do głównych produktów mechaniczno-biologicznego przetwarzania (MBP) odpadów w regionalnych instalacjach przetwarzania odpadów komunalnych (tzw. RIPOK) funkcjonujących na terenie kraju. Z frakcji tej można wytworzyć tzw. paliwo z odpadów – RDF (ang. Refuse Derived Fuel), stanowiące odpad o kodzie 19 12 10 zgodnie z katalogiem odpadów [1]. Odpady komunalne, pozostałości z sortowania, a także wytworzone z nich paliwo alternatywne mogą być spalane wyłącznie w instalacjach określonych w art. 3 ustawy o odpadach – jako spalarnie lub współspalarnie odpadów [2]. Od roku 2017 ok. 1,03 mln. Mg zmieszanych odpadów resztkowych powinno trafić do siedmiu spalarni na terenie kraju. Warunki spalania odpadów spełniają również cementownie, jednak w procesie wypalania klinkieru zastosowanie znajdują jedynie najlepszej jakości paliwa z odpadów. W cementowniach współspala się ok. 1,5 Mg paliw z odpadów, z czego RDF z odpadów komunalnych stanowi szacunkowo 750 tys. Mg [2]. Pozostałe odpady palne po mechaniczno-biologicznym przetwarzaniu (w roku 2017 szacunkowo ok. 1,8 – 2,0 mln Mg) o nieco gorszych parametrach paliwowych wymagają zagospodarowania, jednak brakuje odbiorców przemysłowych tej frakcji. Spowodowało to już obecnie znaczny wzrost kosztów ich zagospodarowania. W innych krajach frakcja ta od lat jest wykorzystywana energetycznie w dedykowanych instalacjach odzysku energii z paliw z odpadów. W Polsce instalacje do odzysku gorszej jakości paliw z odpadów istnieją wciąż jedynie w sferze planów. W niniejszym artykule przedstawiono charakterystykę ilościowo-jakościową frakcji palnej z odpadów komunalnych oraz omówiono potencjalne możliwości jej wykorzystania.

Currently, one of the most important challenges for municipal waste management in Poland is to implement the ban on the landfilling of combustible fraction of municipal waste, which entered into force on 1 January 2016. Combustible fraction is one of the main products of mechanical-biological treatment (MBT) in the regional municipal waste treatment installation (RIPOK) operating throughout the country. This fraction can be used to produce the so called ‘Refuse Derived Fuel’ (RDF), constituting waste classified under code 19 12 10 according to the waste catalogue [1]. Municipal waste, residues from sorting, as well as fuel derived from these sorts of waste can be burned only in the installations referred to - in Article. 3 of the Act on waste - as waste incinerators or co-incinerators [2]. From 2017, approx. 1.03 million. Mg of mixed residual waste should be processed in seven incinerators across the country. Cement kilns also fulfil the conditions of waste incineration, but only the best quality fuels from waste find application in the clinker formation process. The cement kilns co-incinerate approx. 1.5 Mg of waste fuels, of which RDF from municipal waste is estimated at 750 thousand Mg [2]. Other combustible waste after mechanical-biological processing (in 2017 estimated at approx. 1.8 - 2.0 million Mg) of lower quality needs to be recovered, however the industrial users of this fraction are lacking. This resulted in an already significant increase in its disposal costs. In other countries, this fraction has long been used for energy recovery in dedicated installations. In Poland the installations for the recovery of inferior quality fuels from waste are still only in the planning stage. This article presents the quantitative and qualitative characteristics of combustible fraction of municipal waste and discussed the potential for its use.