Wyniki wyszukiwania - BazTech

1

U-Th ages and facies properties of Edremit travertines and tufas, Van, Eastern Anatolia : implications for the neotectonics of the region

Yeşilova Çetin, Güngör Yeşilova Pelin, Açlan Mustafa, Yu Tsai-Luen, Shen Chuan-Chou

Geological Quarterly

|

2021

|

Vol. 65, No. 2

art. no. 28

EN

Travertine formation is one of the most important archives of active tectonics in a region and provides information about climate, water temperature and quantity, and biological activity. The Edremit travertines and tufas extend over nearly 160 km2 within the boundaries of the Edremit area to the east of Lake Van (eastern Turkey), and yield important evidence towards understanding the neotectonics of the region. The Edremit travertines and tufas were studied throughout their full stratigraphic extent, the factors controlling the formation of these deposits were examined, and the succession was sampled for U/Th analysis. Travertine formation was found to occur from 542-29.7 ka, with two different tufa formation periods: from 29.7-5.8 ka and 5.8-2.08 ka. Pauses in travertine formation (palaeosols) were identified from 510-470 ka, 289-269 ka and 91-34 ka. Our study showed that climate parameters affected the formation of tufa, while the Edremit travertines developed under the control of tectonism. The Van Fault is directly associated with travertine development and its age was identified as 542 ka or older. Since the Gürpιnar Fault, one of the most important faults in the region, is effective in shaping the southern slope of the travertines and limiting the movement of the Van Fault, its age should be younger than 542.4 ka. The Elmalιk Fault played an active role in the formation of the Edremit tufas and is proposed to be 29.7 ka in age, from stratigraphic relationships in the region.

2

Stratigraphic interpretation of loess in the marginal zone of the Dnieper I ice sheet and the evolution of its landscape after deglaciation (Dnieper Upland, Ukraine)

Komar M., Łanczont M., Fedorowicz S., Gozhik P., Mroczek P., Bogucki A.

Geological Quarterly

|

2018

|

Vol. 62, No. 3

536--552

EN

Litho-, pedo- and palynological analyses constrained by radiometric dating of two loess-palaeosol sequences, Nahirne and Velyka Andrusivka, exposed in a cliff at the eastern edge of the Dnieper Upland, Ukraine, document regional environmental changes in the western marginal zone of the Dnieper lobe. The postglacial loess sedimentation cycle was initiated during MIS 8, immediately after the ice sheet recession. On the basis of palaeorelief analysis, subsequent morphogenetic stages of the original postglacial relief, associated with the modifying and masking role of the loess, and destructive slope processes were reconstructed. Periglacial steppe with consistently present scattered trees formed the Pleistocene landscape in the Middle Dniester area during the last three glacial periods. In such an environment, the following loess beds, correlated with marine isotope stages (MIS), were deposited: Dnieper (dn) - MIS 8, Tyasmyn (ts) - MIS 6, Uday (ud) - MIS 4 and Bug (bg) - MIS 2. During the last two warm periods: Kaydaky (kd) - MIS 7 and Pryluky (pl) - MIS 5, the landscape was not fully forested. As a result, the individual palynological features of these soils show a diverse character. The TL and OSL dates form a sequence with numerous inversions that are difficult to interpret. Although these data do not significantly influence the interpretation, they show that: 1) there are loesses that undoubtedly formed after the maximum extent of the ice sheet by short-distance transport of dust material from local fresh glacial deposits and the underlying Paleogene rocks; 2) date distortions result from the activities of an exceptionally rich pedofauna that has contaminated the material not only in the soil sections of the profile but also in the adjacent loess. It is possible to delimit a few stages of pedofaunal activity in each of the soil units.

3

High-resolution terrestrial archive of climatic oscillations during Oxygen Isotope Stages 5-2 in the loess-palaeosol sequence at Kolodiiv (East Carpathian Foreland, Ukraine)

Łanczont M., Boguckyj A.

Geological Quarterly

|

2007

|

Vol. 51, No 2

105-126

EN

The Kolodiiv section is situated in the central part of the East Carpathian Fore land, on the right bank of the Sivka River, the Carpathian tributary of the Dniester River. This paper summarizes investigations on the loess deposit succession representing the Late Pleistocene, which is subdivided by several interstadial palaeosols and is bracketed by the last interglacial soil/organic deposits and Holocene soil. The Kolodiiv loess-palaeosol sequence provides an excellent high-resolution terrestrial archive of changing climate during OIS 5-2 in the East Carpathian Fore land and forms the basis for a regional pedo- and loess stratigraphy. The stratigraphic scheme was constructed on the basis of palaeosol occurrence, lithological variation in the deposits, and also the results of TL dating and palaeomagnetic in vestigations. The exposure at Kolodiiv contains an archaeological site with Middle Palaeolithic materials. Four types of palaeopedological taxa have been distinguished within the loess deposit at Kolodiiv: an interglacial (Eemian) soil unit, which includes one or two soil-forming episodes; interstadial palaeosols, which include two weaker soil-forming episodes; thin interstadial two-horizonpalaeosols; monogenetic incipient palaeosols. Palaeosols from the first and second group form the Horohiv soil unit correlated with OIS 5. Palaeosols from the third and fourth group occur as different soil types within the Dubno 1 and 2 units, which correspond to OIS 3.

4

Loess-like deposits in Harbutowice, southern southern Wielickie Foreland

Grabowski D.

Kwartalnik Geologiczny

|

1999

|

Vol. 43, Nr 1

39-48

EN

Three beds of the loess-like deposits, separated by deluvial-solifluction and weathering deposits, were distinguished. The oldest loess-like deposits, together with the weathering and solifluction ones, were associated with the older Pleniglacial. The second bed of the loess-like deposits together with deluvial and solifluction ones were accumulated during the Interpleniglacial. Deposition terminated with soil forming processes, which led to development of a palaeosol during the Denekamp Interstadial, 14C dated at 31 200ą1000 ka BP. The youngest loess-like deposits, together with deluvial and weathering ones, represent the younger Pleniglacial.

PL

Na obszarze Pogórza Wielickiego w zlewni górnej Harbutówki, między Sułkowicami a Harbutowicami, wykonano otwór wiertniczy Harbutowice-1, zlokalizowany na powierzchni działu, na wysokości 361,5 m n.p.m. Osady z profilu tego otworu - o głębokości 14 m - zostały poddane szczegółowym analizom granulometrycznym, mineralogicznym, palinologicznym oraz datowaniom wieku bezwzględnego. W oparciu o uzyskane wyniki ustalono genezę i stratygrafię osadów profilu Harbutowice-1. Na podstawie wyników uziarnienia osadów i wyznaczonych wskaźników uziarnienia wydzielono dziewięć zespołów litologicznych. Analizy wykazały zróżnicowany zestaw minerałów ciężkich w wydzielonych zespołach; w obrębie samych zespołów różnice w składzie były znacznie mniejsze. W oparciu o wyniki analizy palinologicznej stwierdzono w profilu Harbutowice-1 występowanie czterech poziomów pyłkowych: dwóch wskazujących na warunki chłodniejsze, a pozostałych dwóch - na warunki cieplejsze. Zespoły litologiczne 1 i 3, charakteryzujące się największymi w całym profilu zawartościami frakcji piaskowej i żwirowej, uznano za zwietrzeliny piaskowców glaukonitowych (zespół 1) i utwory solitlukcyjne (zespół 3). Taką genezę potwierdza także podobny w obu zespołach zestaw minerałów ciężkich, a zwłaszcza obecność glaukonitu, który w zespołach młodszych nie występuje. Zespoły litologiczne 2, 4, 5 i 9 uznano za utwory lessopodobne na podstawie dużych zawartości frakcji pyłowej (wśród której dominuje tzw.frakcja lessowa, wskaźników uziarnienia oraz występowania, w zestawie minerałów ciężkich, amfiboli. Obecność amfiboli uznawanych w skałach osadowych za minerały allogeniczne, może wskazywać na transport eoliczny. Za taką interpretacją przemawia również obecność CaCO(3) zespołach 4 i 5. Zespoły litologiczne 6, 7 i 8 zostały uznane za deluwia i/lub utwory soliflukcyjne głównie na podstawie sytuacji geologicznej, w której występują omawiane osady. Źródłem materiału dla procesów spłukiwani soliflukcji były zwietrzeliny łupków cieszyńskich górnych - stąd duża zawartość frakcji iłowej w osadach tych zespołów. Pod względem stratygrafii osady profilu Harbutowice-1 obejmują znaczny odcinek zlodowacenia wisły. Gleba kopalna, występująca w stropie zespołu 7, została wydatowana metodą (14)C na 31 200š1000 lat BP. Wynik ten, poparty analizą palinologiczną (poziom pyłkowy D), pozwala odnieść utworzenie się tej gleby do interstadiału denekamp. Utwory lessopodobne znajdujące się poniżej gleby kopalnej (zespoły 4 i 5) powstały w interpleni glacjale, można je zatem uznać za less młodszy środkowy. Osady trzech najstarszych zespołów (1, 2 i 3) zostały prawdopodobnie utworzone starszym pleniglacjale; utwory lessopodobne zespołu 2 można więc uznać za less młodszy dolny. Osady dwóch najmłodszych zespołów (8 i 9), występujące powyżej gleby kopalnej interstadiału denekamp, były akumulowane w młodszym pleniglacjale; utwory lessopodobne zespołu 9 reprezentują zatem less młodszy górny.