Zastosowanie niskotemperaturowego procesu tlenoazotowania jarzeniowego stali 316L (00H17N14M2) umożliwia wytworzenie warstw powierzchniowych składających się z austenitu przesyconego azotem tzw. fazy S z powierzchniową strefą tlenku chromu. Proces ten zapewnia zachowanie dobrej odporności korozyjnej tzw. stali medycznej, a jednocześnie w znaczący sposób zwiększa odporność na zużycie przez tarcie. W artykule przedstawiono warunki wytwarzania warstw tlenoazotowanych, ich strukturę, topografię powierzchni i właściwości tj. odporność na zużycie przez tarcie, korozję oraz ich biozgodność w kontakcie z ludzkimi fibroblastami. Uzyskane wyniki wskazują, że proces niskotemperaturowego tlenoazotowania jarzeniowego umożliwia wzrost twardości stali 316L do około 1120 HV0,05 oraz jej odporności na korozję i w znaczącym stopniu odporności na zużycie przez tarcie. Wytworzenie warstwy tlenków chromu wpływa również korzystnie na biozgodność stali austenitycznej 316L.
EN
316 steel (00H17N14M2) was subjected to low-temperature glow discharge-assisted oxynitriding in order to produce surface layers composed of nitrogen saturated austenite, known as the S phase, with a near-surface chromium oxide zone. This process improves significantly the properties of the steel, in particular the corrosion resistance and the frictional wear resistance, which are properties important in medical applications. The paper is concerned with the technology of the oxynitrided layers, and describes their structure, surface topography and properties, such as frictional wear resistance, corrosion resistance and biocompatibility with human fibroblasts. The results obtained indicate that the low-temperature glow discharge-assisted oxynitriding increases the hardness of 316L steel to about 1120 HV0.05, improves its corrosion resistance, and in a significant degree, its frictional wear resistance. The chromium oxide layers in addition improve the biocompatibility of the steel.
2
Dostęp do pełnego tekstu na zewnętrznej witrynie WWW
Szybki postęp techniczny wymaga materiałów o wysokich własnościach mechanicznych, dobrej odporności na tarcie i korozję. Te wymagania spełniane są m.in. poprzez twarde warstwy powierzchniowe, o specyficznej strukturze i składzie fazowym. Perspektywą rozwoju tego kierunku zabezpieczeń jest wytwarzanie warstw kompozytowych i pokryć wielowarstwowych, przy zastosowaniu kombinowanych metod, jak np. azotowanie jonowe, chemiczne osadzanie niklu oraz fizyczne osadzanie z par (PVD). Za pomocą metod PVD osiągana jest odporność korozyjna warstw, którą dodatkowo można podwyższyć przez wytworzenie pośrednich warstw metalicznych między podłożem a warstwą nakładaną.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.