Wyniki wyszukiwania - BazTech

1

FRACTALS – return to origin

Such Piotr

Nafta-Gaz

|

2019

|

R. 75, nr 2

89--93

EN

Fractals have become fashionable. Therefore, in recent years there have been many articles in which the authors support something that they call a fractal account, including, for example, the sum of fractal dimensions. This paper is a recapitulation of what a fractal account is in the Earth sciences, what are its uses and boundaries. The definition of fractals is: it has a non trite structure in all scales, it is very hard to describe fractal structure in the Euclidean geometry, it is self-similar (directly or statistical), its Hausdorf dimension is greater than its topological dimension, it is described by recurrent formula, its dimension is not an integral number. In the face of such a wide and imprecise formula, various fields of science have introduced their definitions of fractal. It only has to meet most of the conditions included in the definition. In the analysis of geological objects in Earth sciences and in oil and gas industry, fractals are defined by the recurrence formula with its range of applicability, fractal dimension share a part of the space occupied by the fractal object, so the highest value of fractal dimension is equal to 3. Fundamental work in which the name of fractals for self- similar objects were introduced was The Fractal Geometry of Nature by Mandelbrot (1977). In the Earth sciences, statistical fractals (pseudofractals) are used. The straight line in the log-log plot is the indicator of fractal structure. In other words, the fractal structures are associated with the power patterns obtained during the analysis of geological objects. Generally, in the analysis of geological objects the Menger sponge and box methods of fractal dimension calculations are used. Fractals provide a unique opportunity to characterize complicated objects with the use of a single number, nevertheless, in order for the obtained results to be applicable and comparable with the results of other analyzes, both the model of the analyzed object and the method of calculation of the fractal dimension should be given, as well as the scope of applicability of this dimension.

PL

Fraktale stały się modne. W związku z tym w ostatnich latach obserwuje się wiele artykułów, w których autorzy wspierają się czymś, co nazywają rachunkiem fraktalowym, łącznie np. z sumowaniem wymiarów fraktalowych. Niniejszy artykuł stanowi rekapitulację tego, czym jest rachunek fraktalowy w naukach o Ziemi, jakie są jego zastosowania i granice. Co jest, a co nie jest fraktalem. Zasadniczo na definicję wymiaru fraktalnego składają się następujące warunki: nie jest prostą i taką samą strukturą we wszystkich skalach, bardzo trudno opisać go w geometrii euklidesowej, jest strukturą samopodobną (wprost lub statystycznie), jego wymiar Hausdorffa jest większy od jego wymiaru topologicznego, jest opisany formułą rekurencyjną oraz jego wymiar nie jest liczbą całkowitą. Wobec tak szerokiej i nieprecyzyjnej formuły różne dziedziny nauki wprowadziły swoje definicje fraktala. Ma on jedynie spełniać większość warunków zapisanych w definicji. W naukach o Ziemi fraktale definiowane są przez wzory rekurencyjne z analizą obszaru stosowalności. W analizie obiektów geologicznych wymiar fraktalny wskazuje na część przestrzeni zajmowaną przez dany obiekt, w związku z czym jego wartość nie może przekraczać 3. Mandelbrot w swojej fundamentalnej pracy The Fractal Geometry of Nature (1977) wprowadził nazwę fraktala jako obiektu samopodobnego. W naukach o Ziemi stosowane są fraktale statystyczne, zwane również pseudofraktalami. Wskaźnikiem struktury fraktalnej jest linia prosta na wykresie typu log-log. Inaczej mówiąc, fraktalne struktury są związane ze wzorami potęgowymi uzyskanymi podczas analizy obiektów geologicznych. Zasadniczo w analizie obiektów geologicznych stosujemy model gąbki Mengera oraz wymiar pudełkowy dla obiektów dwuwymiarowych. Fraktale dają unikalną możliwość scharakteryzowania skomplikowanych struktur za pomocą jednej liczby. Tym niemniej, aby otrzymane wyniki były stosowalne i porównywalne z wynikami innych analiz, należy zarówno podać model analizowanego obiektu i sposób wyliczenia wymiaru fraktalnego, jak też określić zakres stosowalności tego wymiaru. Tylko wtedy wymiar fraktalny będzie miał sens fizyczny.

2

Geoparks and international co-operation

Rago G.

Geoturystyka

|

2008

|

nr 1

23-26

EN

The Italian Agency for Environmental Protection (APAT) carries out activities and studies in the field of protection and valorization of geological heritage and develops important activities, e.g., National Geosites Atlas, Geoparks, Mines and Geominerary parks. As a government agency, the APAT undertakes also international activities, as e.g. support to the UNESCO and the EGN (European Geoparks Network) throught the following actions: - preparation of brochures, multimedial CD-DVDs and movies about Italian Geoparks - members of the EGN, - preparation of georeference data system using the GIS, - preparation of specific data base of Italian geoparks - members of the EGN, - preparation of information panels in geoparks.

PL

Włoska Agencja Ochrony Środowiska (APAT) prowadzi działalność w zakresie ochrony i waloryzacji dziedzictwa geologicznego, podejmując różne inicjatywy, np. Narodowy Atlas Obiektów Geologicznych, Geoparki, Parki Mineralogiczne i ochrona kopalń. APAT jest agencją rządową, podejmującą także działania na arenie międzynarodowej. APAT wspiera UNESCO i EGN (Europejską Sieć Geoparków) poprzez: - przygotowywanie broszur, pokazów miltumedialnych na CD i DVD oraz filmów o włoskich geoparkach należących do sieci EGN, - przygotowanie bazy danych o obiektach geologicznych z zastosowaniem techniki GIS, - przygotowanie specjalnej bazy danych o włoskich geoparkach należących do EGN, - przygotowanie paneli informacyjnych w geoparkach.

3

Wulkan Kilimandżaro - geoturystyczna atrakcja Afryki

Żaba J.

Geoturystyka

|

2005

|

T. 2, nr 1

3-11

PL

Wulkaniczny masyw Kilimandżaro stanowi największą wyniosłość Afryki (5895 m n.p.m.), a zarazem jest najwyższą, samotnie stojącą górą Ziemi. Kilimandżaro leży na wschodnim obrzeżu ryftu Gregory'ego, stanowiącego wschodni segment wschodnioafrykańskiego systemu ryftowego (East African Rift System). Ewolucja tego systemu przebiega od miocenu do dziś. Wulkan Kilimandżaro ukształtował się (w warunkach tektoniki ekstensyjnej) w plejstocenie. Stanowi on produkt wulkanizmu alkalicznego; jest zbudowany głównie z trachitów, fonolitów, bazaltów i lokalnie nefelinitów, a także odpowiadających im skał piroklastycznych. Ze względu na unikalne walory przyrodnicze i turystyczne na terenie tym powstał w 1973 roku Park Narodowy Kilimandżaro obejmujący obszar 756 km kwadratowych, położony powyżej 2700 m n.p.m. Rejon ten został też wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturalnego i Przyrodniczego UNESCO.

EN

The Kilimanjaro volcanic massif is the tallest mountain in Africa (5,895 meters a.s.l.) and, simultaneously, is the tallest single mountain on the Earth. Kilimanjaro is located at the eastern margin of Gregory rift, which is the eastern segment of the East African Rift System. Evolution of this system has commenced in Miocene and continues until Recent. The Kilimanjaro volcano formed in Pleistocene, under the conditions of extensional regime and is a product of alkaline volcanism. The mountain is formed by trachytes, phonolites, basalts and local nephelinites with corresponding pyroclastics. Due to unique, natural and touristic values of the area the Kilimanjaro National Park has been established in 1973. The park covers the area of 756 square kilometers of terrain over the altitude of 2,700 meters a.s.l. The area was included into the UNESCO World Cultural and Natural Heritage List.