Od najstarszych czasów człowiek zatrudniony przy podziemnej eksploatacji minerałów musiał posługiwać się oświetleniem sztucznym. W najstarszych kopalniach krzemienia w okresie neolitu ok. 2300–1800 lat p.n.e. do oświetlenia stosowano nasączane łuczywa. W późniejszym okresie zastosowano naczynia wypełnione łojem z palącym się knotem, zwane kagankami. Jako knota używano sierści zwierzęcej lub włókna roślinnego. Naczynia w postaci czarek wykonywano z wypalonej gliny. Lampy takie posiada Państwowe Muzeum Archeologiczne w Warszawie, a także Muzeum Górnicze w Zabrzu.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.