Wyniki wyszukiwania - BazTech

Ograniczanie wyników

Powiadomienia systemowe

Sesja wygasła!
Sesja wygasła!
Sesja wygasła!

Znaleziono wyników: 2

Liczba wyników na stronie

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych: narcotic effect

Sortuj według:

Ogranicz wyniki do:

Pentan i jego izomery. Dokumentacja proponowanych wartości dopuszczalnych wielkości narażenia zawodowego

Starek A.

Podstawy i Metody Oceny Środowiska Pracy

2005

Nr 2 (44)

163--174

Pentan (PI) i jego izomery (izopentan i neopentan) są bezbarwnymi, lotnymi, łatwo palnymi cieczami, pochodnymi ropy naftowej. Stosowane są jako: czynniki spieniające do mas plastycznych, gazy pędne w kosmetykach aerozolowych, rozpuszczalniki w procesach ekstrakcji oraz surowce do syntezy organicznej. Narażenie na pentan i jego izomery może występować w przemyśle petrochemicznym i motoryzacyjnym, tworzyw sztucznych, kosmetycznym i chemicznym. Wielkość narażenia na te substancje, oceniana podczas pomiaru narażenia na pary benzyny, nie przekraczała wartości dopuszczalnej. W dostępnym piśmiennictwie nie ma danych na temat ostrych i przewlekłych zatruć PI u ludzi. Dane z doświadczeń przeprowadzonych na zwierzętach wskazują, że związki te są praktycznie nieszkodliwe. W warunkach narażenia jednorazowego wykazują działanie narkotyczne i drażniące przy stężeniach kilkuset tysięcy miligramów na metr sześcienny. W warunkach narażenia powtarzanego na pojedyncze pentany lub ich kombinacje również z alkanami C4 nie obserwowano układowego działania toksycznego, w tym także działania nefrotoksycznego. Nie wykazano mutagennego działania tych substancji w teście bakteryjnym. Ze względu na stosunkowo niski próg stężeń wybuchowych (około 41 000 mg/m3) nie przeprowadzono badań nad rakotwórczym działaniem i toksycznością rozrodu PI, wymagających wyższych poziomów narażenia. Proponuje się przyjęcie wartości najwyższego dopuszczalnego stężenia (NDS) dla pentanu, izopentanu i neopentanu na poziomie 3000 mg/m3. Wartość ta będzie chroniła pracowników przed drażniącym i narkotycznym działaniem związków. Obecnie nie ma merytorycznych podstaw do zaproponowania wartości najwyższego dopuszczalnego stężenia chwilowego (NDSCh) i wartości dopuszczalnego stężenia biologicznego (DSB) dla pentanu, izopentanu i neopentanu.

Pentane and its isomers (isopentane and neopentane, PI) are colorless, volatile, and inflamable liquids used as foaming and propellant agents, and also as organic solvents. The data on acute and chronic intoxications by these chemicals in humans have not been found in available literature. In laboratory animals PI are practically nontoxic. At high concentrations these chemicals exert irritative and narcotic effects. The maximum exposure limit (MAC) of 3000 mg/m3 for PI is recommended to protect against eye and respiratory tract irritation and depression of the central nervous system. There is no basis for a MAC-STEL value for these chemicals.

1,2-Dichloroetan. Dokumentacja proponowanych wartości dopuszczalnych poziomów narażenia zawodowego

Jakubowski M.

Podstawy i Metody Oceny Środowiska Pracy

2003

Nr 2 (36)

109--130

1,2- Dichloroetan (1,2-DCE) jest przezroczystą, bezbarwną cieczą o zapachu typowym dla chlorowanych węglowodorów. Związek jest obecnie wykorzystywany głównie do produkcji chlorku winylu - w USA do tego celu wykorzystuje się około 98% 1,2-DCE. Jest stosowany także do syntezy: chlorku winylidenu, 1,1,1-trichloroeta- nu, trichloroetylenu oraz tetrachloroetylenu. W zatruciach ostrych ludzi drogą pokarmową lub inhalacyjną występowała dwufazowość działania. W pierwszej fazie dominuje działanie narkotyczne, a zgon może nastąpić w wyniku porażenia ośrodka oddechowego. W drugiej fazie przeważają objawy żołądkowo-jelitowe oraz cechy ciężkiego uszkodzenia wątroby i nerek. Często współistnieje skaza krwotoczna. Wartość LC50 1,2-DCE dla szczurów wynosiła 48000 mg/m3 w ciągu 31,8 min, 12000 mg/m3 w ciągu 165 min i 4000 mg/m3 w ciągu 432 min (Spencer i in. 1951). Po jednorazowym podaniu dożołądkowym 1,2-DCE szczurom wartość LD50 wyniosła 680 mg/kg (McCollister i in. 1956) lub 770 mg/kg (Smyth i in. 1969). U myszy wartości LD50 wyniosły po podaniu dożołądkowym 489 mg/kg u samców i 413 mg/kg u samic (Munson i in. 1982). Badaniami makroskopowymi stwierdzano martwicę wątroby i nerek. W wyniku narażenia drogą inhalacyjną stwierdzano przekrwienie płuc. W wyniku badań podprzewlekłych, w których zwierzęta były narażane drogą inhalacyjną, stwierdzano głównie działanie 1,2-DCE na wątrobę i nerki. W jedynym badaniu przewlekłym grupy szczurów, liczące 50 samic i 50 samców, były narażane przez 2 lata na związek o stężeniu 200 mg/m3 (Cheever i in. 1990). Nie stwierdzono zmian histopatologicznych w wątrobie, drogach żółciowych i innych tkankach. Stężenie 200 mg/mJ można w związku z tym uznać za wartość NOAEL 1,2-DCE. Na podstawie wyników badań, w których 1,2-DCE podawano drogą pokarmową, uznano, że nerki stanowiły narząd krytyczny dla działania toksycznego 1,2-DCE. Wartość LOAEL 1,2-DCE określono na poziomie 58 mg/kg/dzień (NTP 1991). Nie ma danych w dostępnym piśmiennictwie, dotyczących działania rakotwórczego 1,2-DCE u ludzi. Wyniki badań eksperymentalnych wskazują że po podaniu do przewodu pokarmowego 1,2-DCE jest on czynnikiem rakotwórczym u myszy i u szczurów. Nie stwierdzono zwiększonej w stosunku do zwierząt w grupie kontrolnej liczby nowotworów wątroby i płuc w wyniku narażenia drogą inalacyjną (Maltoni i in. 1980) oraz po podaniu związku w wodzie pitnej (Klaunig i in. 1986). Rozbieżne wyniki badań mogą być spowodowane zbyt krótkim okresem narażenia w wypadku drogi inhalacyjnej, jak również faktem, że podanie dożołądkowe jednorazowo całej dawki powoduje pik wchłaniania w krótkim czasie, a duże stężenie powstających toksycznych metabolitów uniemożliwiają ich detoksykację. Mechanizm działania toksycznego wydaje się być związany z wydajnością alternatywnych dróg przemian i zależny od wielkości dawki. Przemiany 1,2-DCE przebiegają dwiema drogami - z udziałem monooksygenaz mikrosomalnych i w wyniku bezpośredniego sprzęgania z glutationu z udziałem cytozolowej transferazy gluta- tionowej. Uważa się, że działanie toksyczne 1,2-DCE jest związane z wysyceniem układu monoksygenaz mikro-somalnych w miarę wzrostu dawek 1,2-DCE i przemieszczaniem wolnego 1,2-DCE do różnych narządów, gdzie ulega on wiązaniu z glutationem. Mechanizm działania genotoksycznego 1,2-DCE wydaje się polegać na tworzeniu, w wyniku sprzęgania z glutationem, aktywnego metabolitu cyklicznego jonu episulfoniowego, który ulega wiązaniu makrocząsteczkami komórkowymi (DFG 1992, Peterson i in. 1988). 1,2-DCE został zaliczony do grupy 2B przez IARC, do grupy 4 przez ACGIH i do grupy 2B przez USEPA. Na podstawie wyników badań eksperymentalnych, w których zwierzęta narażano drogą inhalacyjną (NOAEL 200 mg/m3) oraz pokarmową (LOAEL 58 mg/kg/dzień) proponuje się przyjąć wartość NDS 1,2-DCE na poziomie 50 mg/m3, czyli wartość obowiązującą dotychczas dla izomerów 1,1- i 1,2-DCE. Nie ma podstaw do przyjęcia wartości NDSCh 1,2-DCE. Ze względu na stosunkowo dużą szybkość przenikania 1,2-DCE przez skórę, wynoszącą 2,8 mg/cm2/h i udowodnione wchłanianie przez skórę u ludzi, proponuje się oznaczyć substancję literami Sk.

1,2-Dichloroethane is a colorless, flammable liquid with an odor typical of chlorinated hydrocarbons. It has been used as an intermediate in the manufacture of vinyl chloride; as a degreaser, fumigant, and solvent. In humans a number of deaths from accidental ingestion of 1,2-dichloroethane ant three fatal cases from inhalation have been reported. Liver and kidney injury was found in all cases. Several episodes of occupational intoxication have been reported with nausea and vomiting as predominant symptoms.The oral LD50 in rats is 680 mg/kg and in mice 489 mg/kg in males and 413 mg/kg in females. The LC50 in rats is 48000 mg/m3 after 32-min exposure and 4000 mg/m3 after 432-min exposure. Animal studies have uniformly indicated liver and kidney injury from exposure to 1,2-di-chloroethane. The lowest NOEL that has been established in a 2-year inhalation study of rats (50 males and 50 females) is 200 mg/nr3. Studies on animals have shown that 1,2-dichloro-ethane is well absorbed through the skin following dermal exposure (2,8 mg/cm2/h). The International Agency for Research on Cancer classified 1,2-dichloroethane in group 2B. However, sufficient evidence of carcinogenicity in rats and mice was derived from studies employing gavage as the route of administration and as a result concentrations of 1,2-dichIo-roetane in the body directly after absorption were very high. According to ACGIH this limited evidence of carcinogenicity is of questionable relevance to industrial exposure. Based on the results of chronic animal inhalation studies cited above MAK (TWA) of 50 mg/m3 for 1,2-dichlo- roethan is recommended. Skin notation is recommended. Sufficient data were not available to recommend a TLV (STEL).