Wyniki wyszukiwania - BazTech

1

Electrochemical synthesis and structural properties of Cu/Ni multilayers

Tokarz A.

Polish Journal of Applied Chemistry

|

2005

|

Vol. 49, nr 4

283-289

EN

Multilayers of Cu/Ni were electodeposited on monocrystalline Si (100) and polycrystalline copper foil substrates using a single bath containing nickel sulphamate, copper sulphate and boric acid. Voltammetric studies allow establishing the suitable potentials for Cu pure and Ni rich single layer. Based on these studies lower activity of silicon than cooper substrate was stated. SEM investigations confirm periodical structure of the prepared multilayers when the Λ period exceeds 50 nm. For lower bilayer thickness XRD method allowed determining Λ value after precise establishing diffraction lines S±i and ML. XRD investigations show that all deposited multilayers exhibited [100] texturing.

2

Energia oddziaływania par atomów w układach NiAl-C (C=Fe, Co, Cr) oraz TiAl-C (C = Cr, V). Symulacje relaksacji

Kozubski R., Oramus P., Parliński K., Jochym P.

Inżynieria Materiałowa

|

2004

|

R. XXV, nr 6

895-899

PL

Energie tworzenia pojedynczych defektów punktowych oraz ich par w układach NiAl-C (C = Fe, Co, Cr) TiAl-C (C = V, Cr) z nadstruk-turami typu odpowiednio B2 i L1(o) obliczono "z pierwszych zasad" metodą funkcjonału gęstości [1]. Energie te, poprzez przyrównanie ich wartości do odpowiednich formuł wynikających z modelu Isinga, posłużyły do wyznaczenia efektywnych wartości parametrów oddziaływania par atomów w pierwszej strefie koordynacyjnej badanych układów. Parametry te użyto następnie w dynamicznych symulacjach Monte Carlo temperaturowych zależności równowagowych rozkładów atomów domieszki C w nadstrukturach układów NiAl-C i TiAl-C przy zastosowaniu 3 wariantów podstawiania atomów domieszki: (i) za atomy Ni(Ti); (ii) za atomy Al; (iii) w równej proporcji za atomy Ni(Ti) i Al. Stwierdzono, iż wprowadzenie domieszek do badanych układów wpływa na stabilność nadstruktury; w ogólności stabilność nadstruktury ulega obniżeniu. Wyjątek stanowią przypadki NiAl-Fe oraz NiAl-Co, gdzie domieszki Fe i Co wprowadzane są wg wariantów (i) i (iii). W przypadkach tych obserwuje się zdecydowane wzmocnienie stabilności nadstruktury B2 układu. Symulacje komputerowe wykazały również konkretne preferencje obsadzeń węzłów poszczególnych podsieci nadstruktur NiAl i TiAl przez atomy domieszki. Obserwowano też współzawodnictwo pomiędzy procesem porządkowania atomowego i dryfem atomów C w stronę preferowanych węzłów sieci krystalicznej. Ograniczona mieszalność atomów Cr w układzie NiAl ujawniła się w postaci silnej tendencji tych atomów do tworzenia klastrów.

EN

The formation energies of single point defects and pairs of point defects in B2-ordered NiAl-C (C = Fe, Co, Cr) and L1(o)-ordered TiAl-C (C = V, Cr) intermetallic compounds were calculated "ab initio" within the density functional theory [1]. Subsequently, effective nearest-neighbour (nn) atomic pair-interaction energy parameters in the systems were estimated by interpreting the "abinitio" calculated energies in terms of Ising Hamiltonian (see Tables 1 and 2). The parameters were then used in dynamic Monte Carlo (MC) simulations of equilibrium distributions of ternary-admixture atoms C over the NiAl-C and TiAl-C superstructures at non-zero temperatures. Three variants of C-atom substitution were applied: (i) substitution for Ni (Ti) atoms; (ii) substitution for Al atoms; (iii) equivalent substitution for both Ni (Ti) and Al atoms. Admixture of C atoms affected the stability of B2 and L1(o) superstructures: in general, superstructures were destabilized (Figs. 1 and 4). Exceptional were cases of Fe and Co atoms admixed to NiAl according to variants (i) and (iii), where definite increase of B2-superstructure stability was observed (Fig. 1). The simulations showed particular site-occupation preferences of C atoms in NiAl and TiAl and the competition between chemical ordering and the drift of C atoms towards preferred lattice sites (Figs. 2 and 5). Immiscibility of Cr atoms in NiAl showed-up as a strong clusterisation tendency of these atoms (Fig. 3).

3

Aluminiowanie stali w proszku z samorzutnego rozpadu wysokoaluminiowego żeliwa

Skrzypek S., Pieniążek J., Binczyk F., Przybyłowicz K., Ratuszek W.

Hutnik, Wiadomości Hutnicze

|

2004

|

Vol. 71, nr 7-8

425-428

PL

Badania procesu dyfuzyjnego aluminiowania różnych stopów żelaza (stal 45, 1H17, Cr20Al5 i Fe -armco) w stopowym proszku samorozpadowym uzyskanym z samorzutnego rozpadu wysokoaluminiowego żeliwa opisano w prezentowanej pracy. Celem badań było stwierdzenie możliwości zastoswania takiego proszku do celów dyfuzyjnego aluminiowania stali. Badania wykazały, że w odpowiednich warunkach powstaja warstwy wzbogacone w aluminium, tworzące nadstruktury FeAl i Fe3Al. Celem takiejobróbki cieplno - chemicznej jest połączenie własności mechanicznych i antykorozyjnych.

EN

An aluminizing process of different iron alloys (C 45 steel, 1H17 steel, Cr20Al15 (kanthal) and Fe -armco) with application of self - decomposition powder was carried out. The object of study were diffusion layers deposited on steels. Investigation shows that applied conditions of treatment were suitable to form layers enriched witch aluminium. The surface layers consist of FeAl and Fe3Al superlattice. The thermo - chemical process was applied to improve mechanical and corrosion properties.

4

Pyrophyllite superstructure determined by XRD

Wiewióra A., Hida T.

Archiwum Mineralogiczne

|

1998

|

T. 51, z. 1-2

111-130

EN

SEM observation of the pyrophyllites from Nakamuraguchi and Takinotani mineral deposits showed typical particles morphology and sizes in the range of 0.1-1 micrometers in thickness and several micrometers in diameter. Chemical analyses conducted with WDS technique proved classical pyrophyllite composition, with minor admixture of Fe. By IR method, location of Fe3+ in octahedra has been confirmed. Structural analyses were performed by X-ray powder reflection diffractometry and transmission diffractometry with use of position sensitive detector PSD-120 on the powdered and non-powdered samples. Diffraction patterns recorded from powdered samples displayed all the sharp basal and subfamily diffractions and strongly blurred polytypic diffractions indicating a significant structural disorder. Diffraction patterns recorded from a non-powdered rod-like preparation displayed in addition basal reflections of a series d00l . l = 18.4 . They are clearly due to the superstructure, where spacing d001 equals double spacing of pyrophyllite. The experimental patterns were compared to the simulated ones from the structure data of the two-layer mono-clinic and one-layer triclinic polytypes, with unit cell parameters refined from the experimental pattern of the Nakamuraguchi pyrophyllite. The structural model incorporating alternation of pyrophyllite layers with slightly different electron densities was used to simulate diffraction pattern characteristic of the superstructure. The pattern displayed d00l . l = 18.4 series of basal reflections with the correct relative intensities. It showed a reflection 111 at 4.16 of similar intensity to that one in the experimental pattern. The best match to the experimental diffractograms of the pyrophyllites from Nakamuraguchi and Takinotani deposits was obtained by a simulated diffractogram for a structure composed of superstructure (70%), monoclinic structure (25%) and triclinic structure (5%). Evidently, the studied pyrophyllites have a complex composition, in which triclinic one-layer per unit cell domains and layer pairing play important roles. In results, the domains with two layer arrangement may be created there where all layers have similar composition or every second layer has different electron density. In that latter case a superstructure is observed.

PL

Pirofyllit jest prostym krzemianem warstwowym o składzie Al2Si4O10(OH02. Nie posiada podstawień w warstwie tetraedrycznej, a w warstwie oktaedrycznej statystycznie tylko dwa na trzy ośmiościany są zajęte przez glin. Podstawienie glinu przez inne kationy, np Fe3+, jest spotykane sporadycznie. Metodą IR wykryto w badanym pirofyllicie ze złoża Nakamuraguchi (Japonia) niewielką domieszkę Fe3+ podstawiającego Al w ośmiościanach. Pakiety 2:1 pirofyllitu są elektrycznie zrównoważone i z tego względu w strukturze nie występują kationy wymienne. Kohezja międzypakietowa jest zapewniona głównie siłami Van der Waalsa. Siły te są relatywnie słabe. Charakterystyczną formą morfologiczną pirofyllitu z Nakamuraguchi są dość grube płytki, o płaskich i czystych powierzchniach i nieregularnych zarysach. Metodami XRD pirofyllit jest łatwy do zidentyfikowania na podstawie refleksu o dość znacznej intensywności. Intensywne są także refleksy podstawowe pierwszego, a zwłaszcza trzeciego rzędu. W identyfikacji pomocny może być także refleks złożony "060' o wartości d=1.493A. Natomiast identyfikacja odmiany politypowej pirofyllitu nastręcza wieli trudności. Obecnie opiera się ona głównie na wykorzystaniu kart JCPDS. Na tej podstawie japońscy mineralogowie ustalili, że pirofyllit z Nakamuraguchi i z Takinotani jest mieszaniną odmian politypowych, jednoskośnej i trójskośnej, w róznym stosunku w róznych strefach złoża. Jako główny dowód obecności struktury jednoskośnej przyjęli oni refleks przy 4.16A. Jednak refleks taki nie występuje w żadnym z symulowanych przez Weissa i Durovica dyfraktogramów dla teoretycznie mozliwych jednoskośnych odmian politypowych pirofyllitu. Po drugie, refleks o tej wartości pozornej odległości międzypłaszczyznowej pojawia się w wyniku wprowadzenia niuporządkowania w strukturze trójskośnej w wyniku krótkotrwałego ucierania pirofyllitu. Jest on zatem wskaźnikiem nieuporządkowania, a nie struktury jednoskośnej. Próbka pirofyllitu z Nakamuraguchi badana metodą XRD wykazuje obecność tego refleksu, ale jeszcze bardziej interesujące jest ujawnienie nadstruktury w tym pirofyllicie udokumentowane rejestracją refleksów. Dotychczas nadstruktura pirofyllitu nie była obserwowana. Dla wyjaśnienia dyfrakcyjnego efektu nadstruktury skoncentrowano się zatem na metodzie XRD. Opracowano trzy alternatywne modele strukturalne, które mogą być przyczyną serii refleksów. Pierwszy oparty jest na regularnej interstratyfikacji pirofyllitowego pakietu 2;1 z dwoma pakietami bayerytu. Drugi oparty jest na regularnej interstratyfikacji donbassytu (di-di-oktaedryczny chloryt) i bayerytu, który to model pod względem chemicznym jest równoważny modelowi pierwszemu, a jest uprawdopodobniony bliskością parametrów komórki elementarnej donbassytu, bayerytu i pirofyllitu. I wreszcie model trzeci oparty jest na regularnej interstratyfikacji zasadniczo pirofyllitowych pakietów, z których co drugi charakteryzuje się odmiennymi własnościami krystalochemicznymi. Opracowane modele strukturalne posłużyły do symulacji programem DIFK dyfraktogramów proszkowych. Symulowano także dyfraktogramy dla 1AA-II,1 i 2MA-V,1 odmian politypowych pirofyllitu. Porównanie symulowanych dyfraktogramów z dyfraktogramem eksperymentalnym wykazało, że model trzeci daje największa zbieżność obrazu dyfrakcyjnego z tym ostatnim pod względem nie tylko obecności i intensywności refleksów podstawowych, ale także refleksów przestrzennych, w tym politypowych. W szczególności ten model, jako jedyny, generuje refleks o wartości d=4.16A. Trzeba podkreślić, że jest to pierwsza racjonalna próba wyjaśnienia pochodzenia tego refleksu oraz po raz pierwszy obserwowanej nadstruktury poprzez symulację dyfraktogramu dla konkretnego modelu strukturalnego. Te badania pozwalaja również lepiej zrozumieć stan częściowego nieuporzdkowania struktury pirofyllitu wywołanego zmianą warunków środowiska w czasie krystalizacji (lub póxniej), która prowadzi do współwystępowania pojedynczych pakietów i par pakietów w tych samych krystalitach.