Wyniki wyszukiwania - BazTech

1

Ultrafine grained Mg-1Zn-1Mn-0.3Zr alloy and its corrosion behaviour

Kowalski K., Jurczyk M.

Journal of Achievements in Materials and Manufacturing Engineering

|

2016

|

Vol. 74, nr 2

53--59

EN

Purpose: The goal of this paper is to present the corrosion properties of the ultrafine grained Mg-1Zn-1Mn-0.3Zr bulk alloy after surface modification during HF and NaHCO3 treatment. Design/methodology/approach: An ultrafine grained Mg-1Zn-1Mn-0.3Zr bulk alloy was synthesized by consolidating mechanically alloyed powders. The phase and microstructure analysis was carried out using X-ray diffraction, scanning electron microscopy and the properties were measured using corrosion testing equipment. Findings: The sintering of Mg-1Zn-1Mn-0.3Zr powders led to the formation of bulk material with an average grain size of about 73 nm. Ultrafine grained Mg-1Zn-1Mn-0.3Zr alloy was more corrosion resistant than microcrystalline Mg. Practical implications: The results showed an improved corrosion resistance of HF and NaHCO3 treated Mg-1Zn-1Mn-0.3Zr alloy in Ringer solution compared with the untreated sample. The corrosion rate of treated samples followed the order HF

2

Wpływ struktury wewnętrznej wypełnień kompozytowych na wytrzymałość ich połączenia z materiałem kompozytowym w zależności od sposobu przygotowania powierzchni wypełnień

Sokołowski K., Szynkowska M. I., Pacyk A., Rylska D., Sokołowski J.

Inżynieria Materiałowa

|

2013

|

Vol. 34, nr 6

890--894

PL

Uzyskanie klinicznie trwałych połączeń materiałów kompozytowych z wypełnieniami kompozytowymi podczas ich naprawy wymaga odpowiedniego przygotowania powierzchni wypełnień. Różnice w składzie chemicznym, ilości wypełniacza i mikrostrukturze materiałów kompozytowych mogą być przyczyną różnej podatności na adhezyjne przygotowanie powierzchni wypełnień. Celem pracy była ocena wpływu sposobu przygotowania powierzchni wypełnień kompozytowych na strukturę ich powierzchni oraz wytrzymałość połączenia z materiałami kompozytowymi w zależności od rodzaju naprawianego materiału kompozytowego. Próbki spolimeryzowanych kompozytów (mikrofilowego i mikrohybrydowego) szlifowano, trawiono 9,5% kwasem fluorowodorowym bądź piaskowano. Za pomocą SEM oceniono strukturę powierzchni tak przygotowanych próbek. Zbadano także wytrzymałość połączenia kompozytów (mikrofilowego i mikrohybrydowego) z materiałem kompozytowym typu flow przy różnych sposobach przygotowania powierzchni i silanizacji. Materiały kompozytowe po odpowiednim przygotowaniu powierzchni łączono systemem wiążącym. Po 24 godzinach badano wytrzymałość uzyskanego połączenia w porównaniu z próbkami, w których materiał kompozytowy łączono ze szlifowanym kompozytem systemem wiążącym. Wytrzymałość połączenia oceniano w próbie ścinania w urządzeniu testującym Zwick Z005. Najmniejszą wytrzymałość połączenia kompozyt-kompozyt uzyskano po szlifowaniu powierzchni oraz trawieniu kwasem HF i silanizacji. Szlifowanie powierzchni i silanizacja oraz piaskowanie powierzchni i silanizacja zapewniały większą wytrzymałość połączenia kompozyt-kompozyt za pomocą systemu wiążącego.

EN

Obtaining clinically durable bond of dental composites to previously applied composite restorations, for repair purposes, needs the proper preparation of restoration surface. Differences in chemical composition, proportion of filler and microstructure of dental composites might be the reason for various susceptibility to adhesive preparation of composite surface. Conflicting opinion on efficiency of different methods of bonding composites convinced us to compare the durability of composite-composite bond, acquired with use of different surface preparation techniques. The aim of this research was to evaluate the influence of composite surface conditioning method on surface structure and durability of bond to composite material depending on type of repaired material. Samples of polymerized materials (microfill and microhybrid dental composite) were wet polished and treated with 9.5% HF or air-abraded. Surface structure of samples were evaluated in SEM. Durability of bond between samples of material (microfill and microhybrid) and flowable composite was also studied. Surface of composite material (microfill and microhybrid) after conditioning (HF etching and air-abrasion), application of silan and bonding system, was bonded to flowable composite. After 24 hours of storage, durability of bond between materials was measured and compared to samples, in which flowable composite was bonded to polished composites with bonding system. Bond durability was evaluated in shear test in Zwick Z005 testing device. The lowest durability of bond was acquired after polishing, treatment with HF acid and silanization. Silanization after polishing and silanization after air-abrasion provided sigificantly higher durability of composite-composite bond.

3

Ocena wytrzymałości połączenia ceramiki dwukrzemowo-litowej z materiałem kompozytowym

Łapińska B., Szynkowska M. I., Sokołowski J., Bciong K., Łukomska-Szymańska M.

Inżynieria Materiałowa

|

2013

|

Vol. 34, nr 6

737--740

PL

Długotrwały sukces kliniczny stosowania pełnoceramicznych uzupełnień protetycznych, wykonanych z wysokowytrzymałej ceramiki szklanej na bazie dwukrzemianu litu, zależy od możliwości uzyskania trwałego ich połączenia z tkankami zęba za pomocą cementów. Odporność mechaniczną ceramika ta zawdzięcza obecności dużej ilości kryształów dwukrzemianu litu zatopionych w szklistej masie krzemionki oraz ich zwartej strukturze. Metodami standardowo polecanymi do przygotowania powierzchni ceramiki do adhezyjnego łączenia z materiałami kompozytowymi są obróbka strumieniowo- ścierna, trawienie kwasem fluorowodorowym oraz silanizacja. Podaje się, że trawienie ceramiki dwukrzemowo-litowej kwasem fluorowodorowym nie pozwala na uzyskanie zadowalającego wzoru retencyjnego na jej powierzchni. Inni autorzy podają, że struktura krystaliczna tej ceramiki sama w sobie stanowi o jej retencyjności. Dlatego część autorów badań i klinicystów skłania się ku tradycyjnemu cementowaniu uzupełnień wykonanych z tej ceramiki. Jednakże problem ich wewnątrzustnej naprawy za pomocą materiałów kompozytowych pozostaje nadal nierozwiązany. Celem pracy była ocena wytrzymałości połączenia materiału kompozytowego z ceramiką dwukrzemowo-litową w zależności od sposobu przygotowania jej powierzchni. Badaniu poddano próbki ceramiki dwukrzemowo- litowej wykonane metodą tłoczenia, szlifowane na mokro papierami ściernymi o gradacji 600, które poddano obróbce strumieniowo-ściernej zapomocą systemu Rocatec® oraz korundu szlachetnego o grubości ziaren 50 μm lub trawieniu kwasem fluorowodorowym. Po silanizacji powierzchni ceramiki próbki łączono z materiałem kompozytowym za pomocą systemu wiążącego. Wytrzymałość połączenia oceniano w próbie ścinania w urządzeniu do badań wytrzymałościowych Zwick-Roell Z020 przy prędkości przesuwu belki poprzecznej 2 mm/min. Obróbka strumieniowo-ścierna za pomocą systemu Rocatec®, jak również trawienie kwasem HF powierzchni ceramiki pozwoliły uzyskać porównywalną, największą wytrzymałość jej połączenia z materiałem kompozytowym.

EN

Longterm clinical success of using all-ceramic fixed dentures made of high strength lithium disilicate glass ceramic depends on achieving durable bonding with tooth structure by means of cements. High crystal concentration and compact structure of lithium disilicate resolve in high mechanical resistance of this ceramic. Standard procedures of ceramic surface pretreatment include sandblasting, etching with hydrofluoric acid and silanization. It is stated that etching of lithium disilicate ceramic produce poor and insufficient retentive pattern on its surface. Other researchers prove that crystalline structure of this ceramic defines its good retentive features. Therefore some authors as well as dental practitioners tends to bond fixed dentures made of that kind of ceramic by means of traditional cements. However, matter of its intraoral repair still remains unsettled. Aim of this study was to evaluate shear bond strength between feldspathic ceramic and resin composite due to different ceramic surface conditioning methods. Specimens of lithium disilicate press ceramic, polished, were treated with airborne particle abrasion with the Rocatec® system or 50 μm aluminum oxide and/or etched with 9% hydrofluoric acid. After silanization of ceramic surface, specimens were bonded with resin composite by means of bonding system. Shear bond strength was tested in universal testing machine Zwick-Roell Z020 at a crosshead speed 2.0 mm/min. Using Rocatec® system as well as HF acid etching led to achieve almost equal, highest results of shear bond strength of ceramic to resin material.

4

Naprężenia skurczowe materiałów kompozytowych o małym skurczu polimeryzacyjnym

Domarecka M., Jaroniek M., Sokołowska A., Sokołowski K., Szynkowska M. I., Rylska D., Krasowski M., Sokołowski J.

Inżynieria Materiałowa

|

2013

|

Vol. 34, nr 6

674--677

PL

Z klinicznego punktu widzenia podczas wykonywania wypełnień kompozytowych najistotniejsze jest maksymalne ograniczenie naprężeń skurczowych generowanych na granicy wypełnienie-tkanki zębów, są one bowiem zasadniczą przyczyną powikłań klinicznych. W ostatnich latach dla ograniczenia naprężeń generowanych na granicy wypełnień i twardych tkanek zębów proponuje się wykorzystanie nowo opracowanych materiałów kompozytowych o zmienionym składzie matrycy polimerowej, wskazywanych jako kompozyty o małym skurczu polimeryzacyjnym. O wielkości powstałych naprężeń decyduje jednak nie tylko skurcz polimeryzacyjny, ale także sprężystość materiału kompozytowego. Brak jakichkolwiek badań oceniających naprężenia skurczowe generowane przez te materiały skłonił do podjęcia badań w tym zakresie. W pracy określono wielkości naprężeń skurczowych generowanych podczas polimeryzacji przez różne materiały kompozytowe o małym skurczu polimeryzacyjnym w porównaniu z kompozytami tradycyjnymi. W badaniach elastooptycznych na płytkach z optycznie czułej żywicy epoksydowej przeprowadzono pomiary wielkości naprężeń zredukowanych oraz analizę stanu naprężeń wokół wykonanych wypełnień. Pomiary przeprowadzono za pomocą polaryskopu kołowego FL200/Gunt, wykorzystując do analizy program komputerowy ACD-System oraz metody analizy matematycznej. W badaniach uzyskano różne wartości naprężeń generowanych przez poszczególne materiały kompozytowe. Oceniane materiały kompozytowe różniły się istotnie pod względem naprężeń skurczowych generowanych podczas polimeryzacji. Najmniejsze naprężenia generowały materiały o małym skurczu polimeryzacyjnym, aczkolwiek część materiałów o tradycyjnym składzie fazy polimerowej generowało stosunkowo niskie naprężenia.

EN

From clinical point of view, maximal reduction of shrinkage stresses, generated on the material-hard tissues margin, is the key factor in avoiding clinical complications during cavity restoration with use of dental composites. In recent years, use of new type of low polymerization shrinkage dental composites including modified matrix was suggested to decrease stresses between material and tissues. Quantity of stresses is determined not only by the polymerization shrinkage, but also by flexibility of the composite. Lack of research evaluating shrinkage stresses generated by the materials mentioned has led to the decision on conducting study on this matter. In the research, quantities of shrinkage stresses of various low-shrinkage dental composites in comparison to traditional composites during polymerization were measured. In photo-elastic research with use of plates made of photoelastic sensitive epoxy resin, measurements of reduced stresses quantities and analysis of stresses condition around restorations were made. Measurements were conducted with use of FL200/Gunt circular polariscope, ACD-System software for computer analysis and various methods of mathematical analysis. In research, various values of stresses generated by certain composites were acquired. Evaluated composites varied significantly in shrinkage stresses generated during polymerization. The lowest stresses were observed in composites of low polymerization shrinkage, but some materials of classic composition of matrix also generated low stresses.

5

Wpływ sposobu przygotowania powierzchni kompozytu na wytrzymałość jego połączenia z materiałem kompozytowym

Sokołowski K., Szynkowska M., Łukomska-Szymańska M., Pacyka A., Rylska D., Domarecka M., Sokołowski J.

Inżynieria Materiałowa

|

2010

|

Vol. 31, nr 4

1238-1240

PL

W celu uzyskania klinicznie trwałych połączeń materiałów kompozytowych z wypełnieniami kompozytowymi, podczas ich naprawy, konieczne jest odpowiednie przygotowanie powierzchni wypełnień. Sprzeczne opinie, co do skuteczności rożnych metod łączenia kompozytów, skłaniają do porównania wytrzymałości połączenia kompozyt-kompozyt uzyskanej za pomocą rożnych metod przygotowania powierzchni kompozytu. Celem pracy była ocena wpływu sposobu przygotowania powierzchni kompozytu (szlifowanie, piaskowanie, trawienie kwasem fluorowodorowym) na wytrzymałość jego połączenia z materiałem kompozytowym. Próbki spolimeryzowanych kompozytów (40 próbek) szlifowano, bądź trawiono 9,5% kwasem fluorowodorowym (HF) i silanizowano, czy piaskowano. Wszystkie pokrywano systemem wiążącym i polimeryzowano światłem (LED), po czym aplikowano i polimeryzowano materiały kompozytowe. Po 24 godzinach (0,9% NaCl) badano wytrzymałość uzyskanego połączenia w porównaniu z próbkami, w których materiał kompozytowy łączono ze szlifowanym kompozytem systemem wiążącym lub primerem kompozytowym. Wytrzymałość połączenia oceniano testem ścinania w urządzeniu testującym Zwick Z005. W badaniach SEM oceniono strukturę powierzchni kompozytu: szlifowanych, piaskowanych i trawionych HF. Najniższą wytrzymałość połączenia kompozyt-kompozyt zapewnił system wiążący, a nieco wyższą primer kompozytowy. Trawienie kompozytu kwasem fluorowodorowym i silanizacja lub piaskowanie zapewniło istotnie wyższą wytrzymałość połączenia kompozyt-kompozyt za pomocą systemu wiążącego.

EN

Obtaining clinically durable bond of dental composites to previously applied composite restorations, for repair purposes, needs the proper preparation of restoration surface. Conflicting opinion on efficiency of different methods of bonding composites convinced us to compare the durability of composite-composite bond, acquired with use of different surface preparation techniques. The aim of this research was to evaluate the influence of composite surface conditioning method (polishing, air-abrasion, HF etching) on the durability of bond to composite material. Composites (40 samples) were wet polished. Part of the samples was treated with 9.5% HF and silanized, remaining samples were air-abraded. All samples were covered with bonding system and light-cured (LED lamp), then composite materials were applied and again polymerized. After 24 hours (0.9% NaCl) bond strength was evaluated in comparison to samples, in which composite material was bonded to polished composite with use of bonding system or composite primer. Bond strength was evaluated with use of shear test in Zwick Z005/Zwick-Roel device. Additionally, surface structures of composite samples after polishing, air-abrasion and HF application were examined in SEM. The lowest bond strength was provided by bonding system, slightly higher by composite primer. Significantly higher values of bond strength were acquired after HF etching with silane application or air-abrasion.

6

Wpływ sposobu przygotowania powierzchni ceramik krzemionkowych na wytrzymałość połączenia z materiałem kompozytowym

Łapińska B., Szynkowska M. I., Sokołowski K., Rylska D., Sokołowski J.

Inżynieria Materiałowa

|

2010

|

Vol. 31, nr 4

1074-1076

PL

Warunkiem połączenia pełnoceramicznych uzupełnień protetycznych, wykonanych z ceramiki krzemionkowej, z materiałem kompozytowym jest rozwinięcie powierzchni ceramiki i jej silanizacja. Metodami standardowo polecanymi do rozwinięcia powierzchni ceramiki są: piaskowanie korundem, trawienie 9,5% kwasem fluorowodorowym (HF) lub połączenie tych metod. Brak jest jednak zgodności, co do oceny skuteczności tych metod przygotowania powierzchni ceramiki do jej połączenia z kompozytem. Celem pracy była ocena wytrzymałości połączenia ceramiki krzemionkowej z materiałem kompozytowym w zależności od sposobu przygotowania jej powierzchni. Badaniu poddano próbki ceramik krzemionkowych wykonanych metodą napalania, które szlifowano na mokro papierami ściernymi o gradacji 600C, piaskowano korundem szlachetnym 50 um i trawiono 9,5% kwasem HF. Po silanizacji powierzchni ceramiki próbki łączono z materiałem kompozytowym za pomocą systemu wiążącego. Wytrzymałość połączenia oceniano w teście ścinania w urządzeniu do badań wytrzymałościowych Zwick-Roell Z005 przy prędkości przesuwu belki poprzecznej 2 mm/min. Stwierdzono istotne różnice w wytrzymałości połączenia materiału kompozytowego z poszczególnymi ceramikami. Powierzchnia próbek ceramiki była również oceniana w mikroskopie elektronowym skaningowym. Uzyskano większe zróżnicowanie powierzchni próbek ceramiki po ich trawieniu kwasem HF w porównaniu z piaskowaniem.

EN

Increasing the ceramic surface area and its silanisation is critical for achieving successful bonding between all-ceramic restorations and composite resin. Standard procedures include sandblasting, etching with 9.5% hydrofluoric acid (HF) or combination of these methods. However, there is an ongoing debate on the best methods of ceramic surface treatment to achieve optimal ceramic-composite bonding. Aim of this study was to evaluate shear bond strength between feldspathic ceramic and resin composite due to different ceramic surface conditioning methods. Specimens of feldspathic build up ceramic, polished, were treated with airborne particle abrasion with 50 ?m aluminum oxide and etched with 9.5% hydrofluoric acid. After silanisation of ceramic surface, specimens were bonded with resin composite by means of bonding system. Shear bond strength was tested in universal testing machine Zwick-Roell Z005 at a crosshead speed 2.0 mm/min. Comparing ceramics significant differences in shear bond strength were observed. SEM analysis of ceramic surfaces was performed. In comparison to airborne particle abrasion, HF etching resulted in greater diversity of morphological surface of ceramics.

7

Evaluation of waste silica precipitated in the process of hydrofluoric acid production from fluosilicic acid

Krysztafkiewicz A., Świt Z., Jesionowski T.

Physicochemical Problems of Mineral Processing

|

2005

|

Vol. 39

165-176

EN

Studies were performed on the potential for purification of silica, precipitated as a by-product in the course of hydrofluoric acid production, and its possible use as an elastomer filler. The process underwent in the fluosilicic acid-sulphuric acid system. The silica surface-occluded water soluble fluoride compounds were washed off in hot water, on vacuum filters. The obtained product manifested much better physicochemical parameters (i.e., more pronounced white colour and augmented specific surface area) as compared to raw silica. Moreover, the waste silica following leaching with hot water (at its boiling temperature) exhibited a favourable particle size distribution and contained no agglomerate structures. The purified silica was employed as a filler in mixtures containing butadiene-styrene rubber. The obtained vulcanisates showed advantageous physicomechanical parameters (high tensile strength and high modulus).

PL

Przeprowadzono badania nad możliwością oczyszczania i ewentualnego wykorzystania jako napełniacza elastomerów krzemionki wytracającej się jako odpad w produkcji kwasu fluorowodorowego. Proces ten przebiega w układzie kwas fluorokrzemowy-kwas siarkowy. Zaokludowane na powierzchni krzemionki rozpuszczalne w wodzie związki fluoru wymywano w gorącej wodzie na filtrach próżniowych. Uzyskano produkt o zdecydowanie lepszych parametrach fizykochemicznych (m.in. o zwiększonej białości oraz powierzchni właściwej) w porównaniu z krzemionką surową. Ponadto, krzemionka odpadowa po ługowaniu gorącą wodą (w temp. wrzenia) odznacza się korzystnym rozkładem wielkości cząstek i nieobecnością struktur aglomeratowych. Oczyszczoną krzemionkę stosowano jako napełniacz mieszanki zawierającej kauczuk butadienowostyrenowy. Uzyskano wulkanizaty o zadawalających parametrach fizykochemicznych (duża wytrzymałość na rozciąganie i wysokie moduły).

8

The effect of hydrofluoric acid on the determination of platinum and palladium in road dust applying inductively coupled plasma mass spectrometry

Leśniewska B. A., Godlewska-Żyłkiewicz B., Hulanicki A.

Chemia Analityczna

|

2005

|

Vol. 50, No. 5

945-950

EN

The effect of digestion of road dust in the mixture of aqua regia + HF and of the leaching of the analytes with aqua regia only on the determination of Pt and Pd applying ICP-MS technique has been investigated. In order to eliminate spectral interferences in mass spec-trometry. mathematical correction was applied, as well as the interferents were separated from the analytes on a Dowex 50 WX-8 cation-exchange resin. It has been, found that after addition of HF, Hf and Y are transformed into stable fluoride compounds, which are not retained on the cation-exchanger and cause some interferences in the determination step. Leaching of the analytes with aqua regia without complete sample dissolution resulted in the release of Pt and Pd from the road dust. Noteworthy, the analytes were present in the sample in the form suitable for their separation on cation exchanger. The correctness of the applied procedure was confirmed via analysis of certified reference material BCR-723.

PL

Zbadano wpływ sposobu rozkładu próbek pyłu drogowego na oznaczanie Pt i Pd metodą spektrometrii mas z jonizacją w plazmie indukcyjnie sprzężonej (ICP-MS). W celu wyeliminowania interferencji spektralnych zastosowano metodę korekcji matematycznej w spektrometrii mas oraz oddzielanie analitów od pierwiastków inter ferujących (Hf, Y) na kationicie Dowex 50 WX-8. Stwierdzono, że zastosowanie do mineralizacji HF powoduje tworzenie się trwałych połączeń fluorkowych Hf i Y, które nie zatrzymywane na kationicie są przyczyną interferencji w etapie oznaczania. Ługowanie analitów wodą królewską zapewnia ilościowe uwolnienie Pt i Pd z pyłu drogowego, jak również występowanie analitów i pierwiastków interferujących w formie odpowiedniej do ich rozdzielania na kationicie. Poprawność proponowanej procedury potwierdzono analizując certyfikowany materiał referencyjny BCR-723.