Wyniki wyszukiwania - BazTech

Ograniczanie wyników

1 Krella A.

1 2005

Powiadomienia systemowe

Sesja wygasła!
Sesja wygasła!
Sesja wygasła!

Znaleziono wyników: 1

Liczba wyników na stronie

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych: krzywe erozyjne

Sortuj według:

Ogranicz wyniki do:

Wpływ obciążenia kawitacyjnego na niszczenie miedzi

Krella A.

Inżynieria Materiałowa

2005

Vol. 26, nr 2

73-77

W pracy przedstawiono wyniki badań erozyjnych miedzi M1E poddanej działaniu kawitacji o różnej intensywności na stanowisku z szczelinowym wzbudnikiem kawitacji (rys. 1) do badań kawitacji przepływowej. Zaprezentowano sposób wyznaczenia intensywności kawitacji na podstawie zarejestrowanych impulsów, a także przedstawiono wpływ intensywności kawitacji na szybkość erozji i degradację materiału. Zmierzono impulsy kawitacyjne w różnych strefach obłoku kawitacyjnego i przy różnych warunkach przepływowych. Stwierdzono, że wraz ze wzrostem odległości od górnego wzbudnika kawitacji maleje liczba impulsów wysokoamplitudowych (rys. 2). W odległości około 40 mm od górnego wzbudnika zarejestrowano tylko impulsy niskoamplitudowe o amplitudzie nie przekraczającej 2 MPa. Następnie korzystając ze wzoru (2) wyznaczono gęstość strumienia energii, którą interpretowano jako intensywność kawitacji. Otrzymane wartości intensywności kawitacji w poszczególnych strefach obłoku kawitacyjnego przedstawiono w tab. 2. Przeprowadzono testy kawitacyjne miedzi M1E. Stwierdzono, że wielkość ubytków materiału jest zależna od intensywności kawitacji J (rys. 3), podobnie jak szybkość erozji (rys.4). Powyżej wartości około 7=10 mW/m2 następowała przyspieszona degradacja materiału, natomiast poniżej ubytki masy i szybkości erozji były porównywalne. Zauważono, że średnia głębokość wnikania erozji jest funkcją wykładniczą intensywności kawitacji (rys. 5). Erozja miedzi M1E rozpoczyna się od uruchomienia najpierw systemów łatwego poślizgu, a następnie pozostałych systemów poślizgu powodując powstanie przecinających się pasm poślizgu. Dalsze dostarczanie energii od implodujących pęcherzyków w pobliżu materiału prowadzi do odkształceń plastycznych eksponowanej powierzchni, generowania mikropęknięć a następnie ich rozwoju i ostatecznie do odrywania się mocno odkształconych fragmentów warstwy wierzchniej.

Results of erosion tests of M1E copper subjected to cavitation of various intensity in a cavitation tunnel with slot cavitator used for flow cavitation investigations are presented (Fig. 1). A method of determining cavitation intensity basing on the recorded pulses, and the influence of cavitation intensity on erosion rate and material degradation are discussed. First, cavitation pulses in different zones of cavitation impingement and under various flow conditions were measured. A decrease of the number of high-pressure cavitation pulses with rising distance from the upper barricade has been stated (Fig. 2). At 40 mm distance from the upper barricade only low-pressure pulses of amplitude lower than 2 MPa have been identified. Then, the energy flux density J, interpreted later on as cavitation intensity, was determined by means of formula (2). The values of cavitation intensity in different zones of cavitation impingement are shown in table 2. Next, cavitation tests of M1E copper were carried out. The mass loss and erosion rate have been found to correlate well with cavitation intensity J (Fig. 3, 4). At cavitation intensity exceeding the value of J=10 mW/m2 the accelerated degradation of material has been stated; whereas comparable mass loss and erosion rate were have been attained at lower intensities. It can be seen that the mean depth of erosion penetration is an exponential function of cavitation intensity (Fig. 5). Erosion of copper starts from activating the easy slip systems. Then the other slip systems are activated causing the rise of crossing slip bands. Further delivery of energy from the imploding bubbles to the material leads to plastic deformation the exposed surface, generation and development of microcracks, and finally, to detachment of the substantially deformed fragments of the surface layer.