Wyniki wyszukiwania - BazTech

1

Inoceramids and associated ammonite faunas from the uppermost Turonian-lower Coniacian (Upper Cretaceous) of the Anaipadi-Saradamangalam region of the Cauvery Basin, south-east India

Walaszczyk I., Kennedy W. J., Paranjape A. R.

Acta Geologica Polonica

|

2018

|

Vol. 68, no. 4

663--687

EN

The lower (but not lowermost) part of the Upper Cretaceous Anaipadi Formation of the Trichinopoly Group in the area between Kulatur, Saradamangalam and Anaipadi, in the south-western part of the Cauvery Basin in southeast India yielded rich inoceramid and ammonite faunas. The ammonites: Mesopuzosia gaudama (Forbes, 1846), Damesites sugata (Forbes, 1846), Onitschoceras sp., Kossmaticeras (Kossmaticeras) theobald ianum (Stoliczka, 1865), Lewesiceras jimboi (Kossmat, 1898), Placenticeras kaffrarium Etheridge, 1904, and Pseudoxybeloceras (Schlueterella) sp., are characteristic of the Kossmaticeras theobaldianum Zone. The absence of Peroniceras (P.) dravidicum (Kossmat, 1895) indicates the presence of only lower part of this zone, referred to the nominative Kossmaticeras theobaldianum Subzone at the localities studied. The inoceramids present are Tethyoceramus madagascariensis (Heinz, 1933) and Cremnoceramus deformis erectus (Meek, 1877), recorded for the first time from the region. The latter dates the studied interval as early early Coniacian, and allows, for the first time, direct chronostratigraphic dating of the Tethyoceramus madagascariensis Zone, and consequently also of the Kossmaticeras theobaldianum Subzone. As inoceramids occur in the middle part of the ammonite-rich interval, the Kossmaticeras theobaldianum Subzone may be as old as latest Turonian and not younger than early early Coniacian. The base of the Coniacian lies in the lower, but not lowermost part of the Anaipadi Formation. Both inoceramids and ammonites represent taxa known from Madagascar and South Africa.

2

Assessment of possible application of geochemistry to distinguish limnic and paralic coal-bearing parts of the carboniferous in the Upper Silesian Coal Basin

Kokowska-Pawłowska M., Krzeszowska E.

Archives of Mining Sciences

|

2017

|

Vol. 62, no. 4

717--730

EN

The paper presents the results of geochemical analyses of samples from the Poruba Beds of the paralic series and from the Zaleskie Beds of the limnic series Upper Silesian Coal Basin (USCB). The contents of the following trace elements and oxides were evaluated using spectrometric method: Cr, Th, U, V, AL2O3, MgO, K2O, P2O5. The following indicators, most commonly used in chemostratigraphy and in the identification of the marine and non-marine sediments ratios, were analyzed: U, Th, Th/U, K2O, Th/K2O, P2O5, Al2O3, P2O5/ Al2O3, V, Cr, V/Cr, and (K2O/Al2O3) / (MgO/Al2O3). The research showed that those ratios may be used to identify sedimentary environments and geochemical correlations of the sedimentary rock sequences in the USCB. Geochemical ratios discussed in the paper allowed distinguishing two populations of samples representing paralic and limnic series.

PL

W artykule zaprezentowano wyniki badań geochemicznych próbek z warstw Porębskich z serii paralicznej i z warstw Załęskich z serii limnicznej Górnośląskiego Zagłębia Węglowego (GZW). Metodą spektrometryczną oznaczono zawartość następujących pierwiastków śladowych i tlenków: Cr, Th, U, V, AL2O3, MgO, K2O, P2O5. Analizowano najczęściej stosowane, w chemostratygrafii i identyfikacji osadów morskich i niemorskich, wskaźniki: U, Th, Th/U, K2O, Th/K2O, P2O5, Al2O3, P2O5/Al2O3, V, Cr, V/Cr, (K2O/Al2O3) / (MgO/Al2O3). Badania wykazały, że wskaźniki te z powodzeniem mogą być stosowane do identyfikacji środowisk sedymentacyjnych i korelacji sekwencji skał osadowych w GZW. Geochemiczne wskaźniki zastosowane w pracy pozwoliły wyróżnić dwie populacje próbek reprezentujących serię paraliczną i limniczną.

3

Towards a consistent Oxfordian/Kimmeridgian global boundary: current state of knowledge

Wierzbowski A., Atrops F., Grabowski J., Hounslow M., Matyja B. A., Olóriz F., Page K., Parent H., Rogov M. A., Schweigert G., Villaseñor A. B., Wierzbowski H., Wright J. K.

Volumina Jurassica

|

2016

|

Vol. 14, no. 1

15--49

EN

New data are presented in relation to the worldwide definition of the Oxfordian/Kimmeridgian boundary, i.e. the base of the Kimmeridgian Stage. This data, mostly acquired in the past decade, supports the 2006 proposal to make the uniform boundary of the stages in the Flodigarry section at Staffin Bay on the Isle of Skye, northern Scotland. This boundary is based on the Subboreal-Boreal ammonite successions, and it is distinguished by the Pictonia flodigarriensis horizon at the base of the Subboreal Baylei Zone, and which corresponds precisely to the base of the Boreal Bauhini Zone. The boundary lies in the 0.16 m interval (1.24–1.08 m) below bed 36 in sections F6 at Flodigarry and it is thus proposed as the GSSP for the Oxfordian/ Kimmeridgian boundary. This boundary is recognized also by other stratigraphical data – palaeontological, geochemical and palaeomagnetic (including its well documented position close to the boundary between magnetozones F3n, and F3r which is placed in the 0.20 m interval – 1.28 m to 1.48 m below bed 36 – the latter corresponding to marine magnetic anomaly M26r). The boundary is clearly recognizable also in other sections of the Subboreal and Boreal areas discussed in the study, including southern England, Pomerania and the Peri-Baltic Syneclise, Russian Platform, Northern Central Siberia, Franz-Josef Land, Barents Sea and Norwegian Sea. It can be recognized also in the Submediterranean-Mediterranean areas of Europe and Asia where it correlates with the boundary between the Hypselum and the Bimmamatum ammonite zones. The changes in ammonite faunas at the boundary of these ammonite zones – mostly of ammonites of the families Aspidoceratidae and Oppeliidae – also enables the recognition of the boundary in the Tethyan and Indo-Pacific areas – such as the central part of the Americas (Cuba, Mexico), southern America, and southern parts of Asia. The climatic and environmental changes near to the Oxfordian/Kimmeridgian boundary discussed in the study relate mostly to the European areas. They show that very unstable environments at the end of the Oxfordian were subsequently replaced by more stable conditions representing a generally warming trend during the earliest Kimmeridgian. The definition of the boundary between the Oxfordian and Kimmeridgian as given in this study results in its wide correlation potential and means that it can be recognized in the different marine successions of the World.

4

Meteorytowy krater Mjølnir na Morzu Barentsa w interpretacjach stratygraficznych

Wierzbowski A., Grabowski J.

Przegląd Geologiczny

|

2013

|

Vol. 61, nr 9

516--522

EN

The Mjølnir submarine crater attaining about 40 kilometers in diameter on the Barents Shelf is one of the largest meteorite craters in the World. It was formed in the earliest Ryzanian as proved by the ammonite datings of the ejecta bearing strata in the boreholes in the Barents Sea. The iridium anomalies related to that impact were recognized also on central Spitsbergen, and in Nordvik Peninsula of northern Siberia . The Mjølnir impact resulted in a large scale reworking and redeposition of sediments in the Boreal Sea across the Late Volgian and Ryazanian transition as documented e.g. in a close neighbourhood of the crater, but also in more distal successions in central Spitsbergen. So far, no unequivocal proof of this event was documented in more southern areas in Europe, but the detailed studies of complete successions in the nonmarine Purbeck-type facies in north-western and central Poland seem to be promising in this respect. This could allow for correlation of the Boreal ammonite subdivision with that based on the ostracodes. The palaeomagnetic studies of the continuous succession in the Nordvik Peninsula section of the uppermost Upper Volgian and Lower Ryazanian yielded also new information on the correlation between the Boreal and the Mediterranean biostratigraphical zonal schemes which is especially importantfor recognition of the uniform Jurassic-Cretaceous boundary in the World. The recent results of these studies indicate that the Mjolnir impact took place during magnetozone 17 r which suggests the correlation of that event with the boundary of the Jacobi and Occitanica ammonite zones corresponding to the boundary of the Lower and the Middle Berriasian of the Mediterranean domain. This confirms an opinion that the Volgian-Ryazanian boundary of the Boreal domain is placed much higher than the Tithonian-Berriasian boundary in the Tethyan domain - treated as a main candidate level for the uniform Jurassic-Cretaceous boundary in the World.

5

New palyno-and lithostratigraphic interpretation of the Cenozoic lake sediments in the section Goleń, Mazury Lakeland

Winter H., Lisicki S.

Kwartalnik Geologiczny

|

1998

|

Vol. 42, nr 1

87-98

EN

Three lacustrine series were examined in the section Goleń. History of vegetation and respective climatic changes were presented on the basis of a palynological study. The Upper Miocene and Lower Pliocene sequence was defined at depth 119.10-138.75m. Fragment of pollen succession at depth 35.10-36.92m has been correlated with pollen periods II,III and IV of the Mazovian Interglacial. A new warm unit of the Pleistocene in Poland is represented by pollen succession recorded at depth 50.31-53,21m. Petrographic analysis determined lithotypes of tills within the Quaternary complex. The tills were ascribed to Sanian, Wilgian, Liviecian, Odranian, Wartanian and Vistulian Glaciations. Interglacial lacustrine sediments defined by a palynological study are to be located at two stratigraphic positions alternatively. According to the first one, they can be correlated with the Mazovian Interglacial with the lower series in situ, and the upper being a glacial raft. The warm unit in the stratigraphy of the Quaternary of Poland

PL

W 1981 r. w centralnej części Pojezierza mazurskiego wykonano kartograficzno-badawczy otwór wiertniczy Goleń. Do 1997 r. odwiercono w tym rejonie łącznie 60 otworów kartograficzno-badawczych. W profilach sześciu z nich stwierdzono, na podstawie badań palinologicznych, jeziorne osady interglacjału mazowieckiego. W profilu Goleń metodą analizy pyłkowej przebadano trzy serie osadów jeziornych. Na podstawie wyników analizy pyłkowej scharakteryzowano zbiorowiska roślinne, rozwój roślinności i zmiany klimatu. Spektra pyłkowe najstarszej serii jeziornej z głębokości 119.10-138.75 m charakteryzują różnego typu zbiorowiska leśne i zbiorowiska terenów otwartych. Zbiorowiska leśne reprezentowane są przez lasy mieszane z Pinus, Picea, Sciadopitys, Abies, Tsuga, Sequoia, Betula, Quercus, Carpinus, Castanea, Tilia i Aesculus, lasy łęgowe z Ulmus, Pterocarya, Fraxinus, Liquidanbar i Salix oraz lasy bagienne z przewagą Alnus, Nyssa i przedstawicielami Taxodiaceae-Cupressaceae. Roślinność zbiorowisk otwartych o charakterze stepu jest reprezentowana głównie przez Gramineae, Cruceferae, Chenopodiaceae oraz Artemisia. Pojawia się ona cyklicznie na przemian ze zbiorowiskami leśnymi. Tego typu zmiany uwarunkowane były zmianami klimatu w kierunku klimatu umiarkowanie ciepłego o zróżnicowanej wilgotności. Wiek osadów omawianej serii określono jako najwyższy górny miocen i najniższy dolny pliocen. W serii najmłodszej z głębokości 35.31-36.92m udokumentowano fragment mazowieckiej sukcesji pyłkowej obejmujący okres pyłkowy II,III i IV. Okres pyłkowy II charakteryzuje panowanie lasów świerkowo-olchowych, stopniowo przeobrażających się w lasy jodłowo-grabowe cechujące okres pyłkowy III. W okresie IV zanika grab, a powraca świerk, który stanowi najważniejszy składnik lasów świerkowo-jodłowo-olchowych. Fragment sukcesji pyłowej z osadów z głębokości 50.31-53.21m prezentuje początkowo mieszane lasy świerkowo-olchowe z liczną domieszką sosny, brzozy i wzrastającym udziałem jodły, dębu, graba, leszczyny i cisa oraz ze sporadycznym udziałem Ptecocarya i Juglans. Stopniowo następujące zmiany w składzie lasów cechujące się ekspansją brzozy i wzrostem udziału roślin zielonych wskazują na pogorszenie warunków klimatycznych. Dalsze zmiany w zbiorowiskach leśnych scharakteryzowane są przez wycofywanie się brzozy i formowanie się lasów sosnowo-świerkowych. Fragment sukcesji pyłkowej pochodzącej z głębokości 50.31-53.21m odbiega od innych sukcesji pyłowych. Jest to prawdopodobnie fragment nowej sukcesji pyłkowej o niepewnej randze klimatycznej i palinostratygraficznej, której pozycja stratygraficzna jest określona poprzez nadległe położenie gliny zwałowej i osadów reprezentujących okres pyłkowy II,III i IV interglacjału mazowieckiego. Na Pojezierzu Mrągowskim wyróżniono gliny zwałowe 8 zlodowaceń:narwi, nidy, sanu, wilgi, liwca, odry, warty i wisły, głównie na podstawie analizy składu petrograficznego żwirów (średnica 5-10mm) z glin zwałowych oraz obliczenia procentowej zawartości różnych skał skandynawskich, skał lokalnych i współczynników petrograficznych a także badań palinologicznych osadów interglacjalnych, pobranych z 32 profilów otworów kartograficzno-badawczych. Z rdzenia wiertniczego z profilu Goleń 42 próbki poddano badaniom litologiczno-petrograficznym. Utwory plejstoceńskie tworzą tu kompleksy osadów zlodowaceń: sanu, wilgi, liwca, odry, warty i wisły. Między glinami zwałowymi zlodowacenia wilgi i liwca przewiercono osady jeziorne o grubości 3,2m. Badania palinologiczne wykazały duże podobieństwo tej sukcesji do Szaferowskiego piętra pyłkowego II interglacjału mazowieckiego. W części spągowej starszej gliny zlodowacenia odry stwierdzono mułki jeziorne z muszelkami mięczaków, o grubości prawie 2 m. Badania palinologiczne pozwoliły skorelować tę sukcesję z Szaferowskim piętrem pyłkowym III interglacjału mazowieckiego. Jeśli przyjąć, że obie serie osadów jeziornych należą do interglacjału mazowieckiego, należy górne osady traktować jako leżące w pozycji porwaka, gdyż dolne i górne utwory jeziorne przedziela m.in. glina zwałowa litotypu grubości 5,2 m. W świetle nowych dociekań palinologicznych możliwa jest również inna interpretacja stratygraficzna osadów z profilu Goleń. Młodsze osady interglacjału mazowieckiego leżą in situ, a starsze osady jeziorne należą do ciepłej jednostki o nieznanej do tej pory randze stratygraficznej. W tej wersji należałoby w profilu Goleń określić pozycje gliny zwałowej litotypu jako starszą od interglacjału mazowieckiego.