Wyniki wyszukiwania - BazTech

1

Normatywne środki ochrony tymczasowej strefy pracy konserwatora dźwigów

Longwic R., Lotko W., Woźniak G., Szydło K.

Autobusy : technika, eksploatacja, systemy transportowe

|

2016

|

R. 17, nr 6

250--254

PL

W artykule przedstawione zostały rozwiązania mające na celu stworzenie tymczasowej strefy pracy konserwatora dźwigów w urządzeniach posiadających odstępstwo od wymaganych minimalnych wymiarów stref bezpieczeństwa w podszybiu i nadszybiu. Omówione zostały wymagania, które muszą spełniać producenci urządzeń dźwigowych, jak również opisane zostały środki tworzące tymczasową strefę bezpieczeństwa zgodne z normą PN-EN 81-21:2010.

EN

The article presents solutions aimed at creating temporary zone of the work conservator of lifts in devices having a deviation from the required minimum size of safety zone in the pit and headroom. Discussed the requirements which to be met by manufactures of lifting equipment, as well as have been described means creating a temporary a safety zone in accordance with PN-EN 81-21:2010

2

Odpowiedzialność cywilna podmiotów wykonujących i konserwujących systemy zapewnienia bezpieczeństwa pożarowego w obiektach budowlanych

Rytwińska M.

Materiały Budowlane

|

2010

|

nr 7

66-68

3

To już 10 lat...

Wójcik-Łużycki A.

Wiadomości Konserwatorskie

|

2008

|

Nr 23

157--159

PL

W maju bieżącego roku minęła 10 rocznica śmierci prof. Alfreda Majewskiego, najwybitniejszego architekta-konserwatora zamków polskich. Po studiach na Wydziale Architektury Politechniki Lwowskiej, w 1933 roku rozpoczął rewaloryzację zamków w Olesku, Tarnopolu i Zbarażu (obecnie Ukraina). Po II wojnie światowej zamieszkał w Krakowie, gdzie w latach 1951-1983 był dyrektorem Kierownictwa Odnowienia Zamku Królewskiego na Wawelu, instytucji powołanej w 1905 roku dla przeprowadzenia rewaloryzacji najcenniejszego zespołu zabytkowego Polski. W ciągu 32 lat pracy A. Majewski nie tylko dokończył konserwację zamku królewskiego na Wawelu, ale także prowadził prace konserwatorskie w licznych zamkach na terenie Polski południowej, m.in. w Pieskowej Skale, Baranowie Sandomierskim, Suchej Beskidzkiej, Wiśniczu, Niedzicy, Czorsztynie, Dębnie, Przecławiu i Ujeździe. Odrestaurował także jeden z najstarszych i najcenniejszych budynków uniwersyteckich Europy - gotycki gmach Collegium Maius, obecnie pełniący rolę siedziby Muzeum Uniwersytetu Jagiellońskiego. W latach 1972-1974 pełnił funkcję Generalnego Konserwatora Zabytków. Równolegle do pracy zawodowej Alfred Majewski prowadził działalność naukową będąc profesorem, a także dziekanem Wydziału Architektury Politechniki Krakowskiej. Prof. Alfred Majewski był współzałożycielem ICOMOS, a także wiceprezydentem IBI.

EN

In May 2008, we celebrated the 10th anniversary of the death of Professor Alfred Majewski, the most outstanding architect and conservator of Polish castles. After graduating from the Faculty of Architecture of Lvov Polytechnic, in 1933 he began the restoration of castles in Olesko, Tarnopol and Zbaraż (present-day Ukraine). After World War II, he moved to Krakow where, from 1951 to 1983, he was the president of the Board for the Restoration of the Wawel Royal Castle, an institution which came into being in 1905 to restore the most precious monument complex in Poland. During 32 years of his work, A. Majewski not only completed the process of conservation of the Royal Wawel Castle in Krakow, but also conducted conservation work in numerous castles all over the area of southern Poland, including Pieskowa Skala, Baranow Sandomierski, Sucha Beskidzka, Wi.nicz, Niedzica, Czorsztyn, Dębno, Przecław and Ujazd. He also restored one of the oldest and the most valuable university buildings in Europe - the Gothic edifice of Collegium Maius, currently serving as the main seat of the of the Jagiellonian University Museum in Krakow. From 1972 to 1974 he was the General Landmark Conservator. Simultaneously with professional work, Alfred Majewski developed his scientific activity as he was a Professor and the Dean of the Faculty of Architecture in Krakow Polytechnic. Professor Alfred Majewski was the co-founder of ICOMOS, as well as he vice-president of IBI.

4

Dokonania konserwatorskie prof. Alfreda Majewskiego w Krakowie

Wójcik-Łużycki A.

Wiadomości Konserwatorskie

|

2007

|

Nr 21

96--101

PL

Powszechnie znany z inicjowania i przeprowadzenia rewaloryzacji szeregu zamków małopolskich (m.in. Pieskowa Skała, Wiśnicz, Krasiczyn, Baranów Sandomierski, Przecław, Niedzica, Sucha Beskidzka, Ujazd) prof. dr hab. inż. arch. Alfred Majewski (1907-1998), absolwent Politechniki Lwowskiej, którego początki pracy na rzecz ochrony czołowych polskich zabytków architektury wiążą się z jego rodzinnymi stronami i okresem międzywojennym, w roku 1947 trafił do Krakowa, by związać się z królewskim miastem i wzgórzem wawelskim do końca życia. Początkowo Majewski objął funkcję zastępcy dyrektora Kierownictwa Odnowienia Zamku Królewskiego na Wawelu (dalej: KOZK) prof. Witolda Minkiewicza, by od 1951 roku aż do przejścia na emeryturę w roku 1983 zostać szefem tej najstarszej polskiej firmy konserwatorskiej.

EN

Widely known for initiating and carrying out a series of locks restoration of Malopolska (including Pieskowa Rock, Wisnicz, Krasiczyn, rams Sandomierz, Przeclaw, Niedzica, dry Beskid, Ujazd) prof. dr hab. Eng. architect Alfred Majewski (1907-1998), a graduate of the Technical University of Lviv, the origins of which work for the protection of the leading Polish architectural landmarks associated with his family and the period between the parties, in 1947 came to Krakow to tie up with the royal town and Wawel Hill the end of life. Initially, Majewski took the position of Deputy Director of Management Renewal Wawel Castle (the goat) prof. Witold Minkiewicz that since 1951 until his retirement in 1983 to become head of the oldest Polish company conservator.

5

Przyszłość architektury ludowej czyli krótka rozprawa między rolnikiem, architektem a konserwatorem

Pawłowska K.

Architektura Krajobrazu

|

2005

|

nr 1-2

34--40

EN

Regarding founations, membership in the EU is a great opportunity for Polish rural areas. What does it mean so far as architecture and cultural landscape are concerned? Viewpoints on the issue can fundamentally differ. 1. Why Polish people neglect Polish folk architecture and would like to replace it with the other, preferably urban or foreign ones? 2. Why people from the cities have an interest in primitive, half ruined buildings and in some cases their demolition is being forbidden? 3. Why design proposals and regulations introduced in local spatial development plans encouraging to build new housing according to traditional patterns are not accepted by village dwellers? These tree questions summarise a controversy on the future of rural architecture in dispute among monument conservators, the inhabitants and architects. Type of the edifice, which conquered today's landscape is a house of overdone solidity, built in brick and finished according to social aspirations of the owner and building supermarkets aesthetics. Contemporary adaptations of old buildings and patterns appeal more to urban dwellers visiting villages at the weekends than to their inhabitants. Moreover, using old patterns bears often resemblance to rather foreign traditions. Taking advantage from the European rural areas renewal programme, specific features of Polish villages should be exposed; for this purpose are given below: 1. Changing form of communication between professionals and village inhabitants. Public participation and dialogue are more effective than administrative obligation and sermonizing. 2. Agrotourism in its folk and ecological aspect is an opportunity. 3. Good practice popularization regarding contemporary design based on tradition and their implementation by formulating guidelines in local plans of spatial development. 4. Preparing and promoting an offer of building materials, which would contribute to the continuity of building tradition.

6

Służby konserwatorskie i użytkownik zabytku

Pawlikowska-Piechotka A.

Problemy Ekologii

|

2001

|

R. 5, nr 3

136-141

PL

Sposób użytkowania obiektów zabytkowych, a w szczególności konieczność znalezienia dla nich nowych (innych niż pierwotne) funkcji przystających do potrzeb współczesnych - to jeden z najtrudniejszych do rozwiązania problemów występujących w dziedzinie ochrony zabytków. W Polsce w ujęciu tradycyjnym zasad konserwacji, zabytki były częścią przeszłości, którą należy z wielką starannością przekazać przyszłym pokoleniom. Przyjęto za pożądane minimalizowanie jakiejkolwiek ingerencji w substancję zabytkową, dopuszczalne zabiegi musiały być uzasadnione wyłącznie troską o przetrwanie obiektu. Pogląd ten jest stopniowo weryfikowany obecnie, jako nie przystający do współczesnych uwarunkowań gospodarczych. Szczególnie w ostatnim dziesięcioleciu wraz ze zmianą zasad gospodarczych - pojawiła się konieczność weryfikacji sztywnych zasad konserwatorskich na rzecz dostosowania polityki ochrony zabytków do nowej sytuacji ekonomicznej i warunków wolnego rynku. Można oczywiście mieć wątpliwości czy do zasad ochrony zabytków należy stosować reguły komercyjne - ale obserwacja nowych warunków każe zweryfikować wiele dotychczas obowiązujących poglądów. Prawdopodobnie, konsekwentnie jak i w innych dziedzinach, będą musiały ulegać zmianie zasady konserwatorskie, dostosowane do coraz powszechniej obowiązujących warunków wolnorynkowych. Zmiany te będą wymagały ze strony specjalistów (historyków sztuki, architektów, urbanistów i prawników) szerokiego pola badań teoretycznych aby szukać odpowiedzi na pytania podstawowe i sformułowanie podwalin dla działań praktycznych: -jak chronić zabytki - jak uwzględniać problematykę ochrony dziedzictwa kulturowego w planowaniu przestrzennym -jak edukować współczesne społeczeństwo aby było wrażliwe na potrzebę ochrony dóbr kultury.

7

II Konferencja Konserwatorów Zabytków Polski i Litwy w 1998 r.

Ptaszyński F.

Wiadomości Konserwatorskie

|

1999

|

Nr 5

19--22