Wyniki wyszukiwania - BazTech

Ograniczanie wyników

Znaleziono wyników: 2

Liczba wyników na stronie

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych: kidney disease

Sortuj według:

Ogranicz wyniki do:

Czynnik FGF23 - nowy parametr rokowniczy w przewlekłej chorobie nerek?

Bobilewicz Dagna

Laboratorium Medyczne

2019

nr 1

10--13

Czynnik wzrostu fibroblastów FGF23 produkowany w osteoblastach i osteocytach jest określany jako istotny element w regulacji gospodarki wapniowo-fosforanowej, zwiększając wydalanie fosforanów i w nadmiarze prowadząc do hipofosfatemii. Działa również poprzez zahamowanie syntezy witaminy 1,25 (OH)2 D. Szczególna rola jest mu przypisywana w indukowaniu tak pośrednio, jak i przez bezpośredni wpływ na przerost lewej komory, niekorzystnych zmian w układzie sercowo-naczyniowym, będących przyczyną zwiększonej śmiertelności w przewlekłej niewydolności nerek, charakteryzującej się wzrostem stężenia FGF23. Brak jest jeszcze udokumentowanych klinicznych badań randomizowanych potwierdzających korzyści z obniżania stężenia FGF23 w PChN.

Fibroblast growth factor 23 (FGF23) produced in osteoblasts is described as a new element regulating calcium-phoshate metabolism. It increases phosphate urinary excretion and in excess causes hypophoshatemia. It also acts by inhibiting vitamin 1.25 (OH)2 D synthesis. It plays particular role in inducing cardiovascular changes indirectly as well as by a direct impact on left ventricular hypertrophy. These changes are responsible for increased mortality in chronic kidney disease, in which the serum level of FGF23 is elevated. However there are still no randomized clinical trials demonstrating better outcome associated with the therapeutic reduction of FGF23 in CKD.

Membranes for haemodialysis. What is more important, sieving coefficient or flux?

Vienken J.

Problemy Eksploatacji

2013

nr 3

7--16

The need for adapting dialysis therapy and technology to special groups is obvious, but it still not realized. Actual observations have proven the notion that avoiding inflammatory stimuli through an improvement of biomaterials, the use of ultrapure water for dialysis fluids has turned out extremely important. Current dialytic strategies do not address the removal of a single molecule but preferentially focus on the elimination of groups or families of molecules from the patient´s blood. The current guidelines for the adequacy of dialysis are all based on the removal of urea and the recommended dose can be achieved with both low and high flux dialysers. The problems associated with inadequate removal of the larger toxins tend to be long term, which makes it much harder to study the benefit of more efficient removal. The more permeable membrane of a high flux dialyser also allows much faster removal of fluid. In haemodiafiltration, rapid removal (and replacement) of fluid is essential, so high-flux dialysers are always used for this type of treatment. There are concerns that easier passage of water through a high-flux could also make it easier for water borne contaminants, particularly endotoxins, to pass from the dialysis fluid back into the blood. This review seeks to define the current scientific and technological factors and how dialysers have changed over the years.

Oczywista, chociaż wciąż niezrealizowana, jest konieczność dostosowania procesu dializy do potrzeb poszczególnych grup pacjentów z niewydolnością nerek. Szczególnie ważne jest zapobieganie powstawaniu bodźców zapalnych. Osiąga się to poprzez stosowanie biozgodnych materiałów na membrany i ultraczystej wody do wytwarzania płynu dializującego. Obecna strategia dializy skupia się na eliminowaniu preferowanych grup lub rodzin substancji z krwi pacjenta i pomija usuwanie pojedynczych molekuł. Aktualne wytyczne dotyczące skutecznej dializy oparte są na kryterium usuwania mocznika i mogą być zrealizowane za pomocą dializatorów wyposażonych w membrany niskiej (low flux) lub o wysokiej filtracji (high flux). Usuwanie jedynie toksyn o większych rozmiarach molekuł (high flux) wydaje się mieć znaczenie długoterminowe, co powoduje, iż analiza potencjalnych korzyści wynikających z usuwania także toksyn o małych molekułach (low flux) jest trudna do przeprowadzenia. Stosowanie dializatorów wyposażonych w membrany „high flux”, o wyższym strumieniu filtracji, skutkuje także szybszym usuwaniem płynu z organizmu człowieka. W procesie hemodiafiltracji, szybkie usuwanie (i uzupełnianie) płynów z organizmu jest niezwykle istotne, co powoduje, że w dializoterapii z reguły są stosowane dializatory z grupy „high flux”. Niemniej istnieje obawa, że ułatwiony transport wody poprzez membranę „high flux” może sprzyjać także transportowi substancji szkodliwych z wody użytej do wytwarzania płynu dializującego do krwiobiegu – dotyczy to w szczególności endotoksyn. W niniejszym artykule, stanowiącym przegląd stanu wiedzy w tym zakresie, podjęto próbę zidentyfikowania kluczowych przesłanek naukowych i technologicznych w zakresie realizacji dializoterapii oraz sformułowania odpowiedzi na pytanie, który ze sposobów dializoterapii, „high flux” czy „low flux”, jest skuteczniejszy.