Wyniki wyszukiwania - BazTech

1

Revised holostratigraphy of the Tithonian-Berriasian transition at Tré Maroua (Le Saix, Hautes-Alpes, SE France): study of a rejected Berriasian GSSP candidate

Granier Bruno R.C., Benzaggagh Mohamed, Ferry Serge

Volumina Jurassica

|

2023

|

Vol. 21

1--18

EN

The study of the Tithonian and lower Berriasian succession of Le Saix (Hautes-Alpes, France) has made it possible to better characterize the lithological succession at a former Berriasian GSSP candidate, its set of microfacies, the stratigraphic ranges of the main groups of marine plankton and therefore the calpionellid and saccocomid biozonations. On the lithological level, the Tithonian strata are characterized by thick-bedded breccias representing debris flows and related calciturbidites, whereas the Berriasian strata are typically white limestones. The lower part of the Berriasian is comprised of scattered intercalations of thin-bedded breccias and calciturbitides (including cryptic mud calciturbidites). In thin sections, the white limestones display mud- to wackestone textures and their allochems are mostly tiny bioclasts (e.g., radiolarians, calpionellids, saccocomids). Calciturbidites have wacke- to grainstone textures and their allochems are mostly pseudointraclasts and extraclasts, comprising various bioclasts and some ooids. Mud turbidites are made of micrograin-stones some yielding almost exclusively well-sorted calpionellids, which were previously erroneously interpreted as the signature of “explosions” or “blooms” of Calpionella alpina. Breccias are mostly lithoclastic floatstones with a matrix similar to that of the calciturbid- ites. Their lithoclasts are either extraclasts sensu stricto, i.e., material derived from updip shallow-water areas, or pseudointraclasts representing reworked subautochthonous material, i.e., mud- and wackestone lithoclasts with radiolarians, saccocomids and/or calpionellids. Radiolarians are common over the whole studied interval. Saccocomids are part of the dominating biota reported from the lower and lower upper Tithonian interval whereas calpionellids replace them in the uppermost Tithonian to lower Berriasian interval. Minor plank- tonic groups comprise calcareous dinoflagellates and Globochaete alpina; Iranopsis nov. group is also present. Intervals with saccocomid sections characteristic of zones 4-5 and zone 6 are respectively ascribed here to the lower Tithonian (4-5) and the lower upper Tithonian (6). The biozonation of the calpionellid group sensu lato allows identification of i) the Boneti Subzone of the chitinoidellids, ii) the Cras- sicollaria Zone, more specifically its Tintinnopsella-Intermedia (A1), Intermedia-Alpina (A2) and Brevis-Massutiniana (A3) subzones, and iii) the Alpina Zone, with its Alpina-Parvula (B1) and its Alpina-Remaniella (B2) subzones. On the basis of biostratigraphical and sedimentological data, most zonal boundaries prove to be hiatal, located at the erosional base of breccia or turbidite layers whereas the Tithonian/Berriasian stage boundary appears to be located at a strike-slip fault plane in the Tré Maroua section.

2

The lower and middle Berriasian in Central Tunisia: Integrated ammonite and calpionellid biostratigraphy of the Sidi Kralif Formation

Maalaoui K., Zargouni F.

Acta Geologica Polonica

|

2016

|

Vol. 66, no. 1

43--58

EN

The lower and middle Berriasian sedimentary succession of the Sidi Kralif Formation has been a subject of biostratigraphic study in two key sections in Central Tunisia. Our contribution is an attempt to better define the basal Berriasian interval, between the Berriasella jacobi Zone and the Subthurmannia occitanica Zone. Zonal schemes are established using ammonites and calpionellids, and these permit correlation with other regions of Mediterranean Tethys and beyond. The use of biomarkers afforded by microfossil groups has allowed characterization and direct correlation with four widely accepted calpionellid sub-zones, namely Calpionella alpina, Remaniella, Calpionella elliptica and Tintinopsella longa. The two ammonite zones of Berriasella jacobi and of Subthurmannia occitanica are recognised on the basis of their index species. The parallel ammonite and calpionellid zonations are useful as a tool for correlation and calibration in time and space, thus allowing a better definition of a J/K boundary. The presence of four Berriasian calpionellid bioevents is recognised: (1) the ‘explosion’ of Calpionella alpina, (2) the first occurrence of Remaniella, (3) the first occurrence of Calpionella elliptica and (4) the first occurrence of Tintinopsella longa. The last is here documented as coeval with the presence of Subthurmannia occitanica, which marks the lower/middle Berriasian boundary.

3

Towards a standard Tithonian to Valanginian calpionellid zonation of the Tethyan Realm

Lakova I., Petrova S.

Acta Geologica Polonica

|

2013

|

Vol. 63, no. 2

201--221

EN

A calpionellid zonal scheme is proposed for the Tithonian through Valanginian pelagic carbonates of the Western Balkan Unit, based on the vertical ranges of 57 chitinoidellid and calpionellid species recognized. This zonal scheme consists of calpionellid zones that are widely accepted in the Mediterranean Realm, such as the zones of Chitinoidella, Praetintinnopsella, Crassicollaria, Calpionella, Calpionellopsis, Calpionellites and Tintinnopsella. Subzonal divisions are comparable to those in the Carpathians. Direct correlations between ammonite and calpionellid ranges suggest that the base of the Upper Tithonian corresponds to the FO of Chitinoidella boneti; that of the Upper Berriasian to the FO of the genus Calpionellopsis; and the base and top of the Lower Valanginian to the FO and LO of the genus Calpionellites respectively. Correlations of the calpionellid zonation in the study area with zonations in other areas are discussed.

4

Microfacies and stratigraphic position of the Upper Jurassic Rogoża coquinas at Rogoźnik, Pieniny Klippen Belt, Carpathians

Reháková D., Wierzbowski A.

Volumina Jurassica

|

2005

|

Vol. 3, no. 1

15-27

EN

The Rogoża Coquina Member (Pieniny Klippen Belt, Carpathians, Poland) develped as red micritic ammonite coquinas covers the stratigraphical interval from Kimmeridgian to Upper Tithonian as indicated by microfossils study (calcareous dinocysts and calpionellids) in the type-section of the unit, in the Rogoźnik Quarry. These deposits are overlain by white micritic limestones attributed to the Sobótka Limestone Member of Lower to Middle Berriasian.

PL

Czerwone muszlowce amonitowe odsłonięte w nieczynnym kamieniołomie w Rogoźniku stanowią wzorzec litostratygraficzny dla ogniwa muszlowców z Rogoży (dawniejsza nazwa "czerwone muszlowce rogoźnickie" - Birkenmajer 1962, 1963, 1977). Pozycja chronostratygraficzna tych utworów i ich związek ze słynnymi muszlowcami ogniwa muszlowców z Rogoźnika (dawna nazwa "białe muszlowce rogoźnickie" - Birkenmajer 1962, 1963, 1977) pozostawały przez dłuższy czas nie w pełni wyjaśnione. Pierwotnie (Birkenmajer 1977), sądzono, że ogniwo muszlowców z Rogoży jest starsze od ogniwa muszlowców z Rogoźnika; później (Kutek & Wierzbowski 1986), wyrażono opinię, że ogniwa te są równowiekowe - czerwone mikrytowe muszlowce z Rogoży zastąpione są obocznie przez muszlowce z Rogoźnika o silnie zrekrystalizowanym matryksie przekształconym w dużym stopniu w grubokrystaliczny kalcyt. Przeprowadzone obecnie szczegółowe badania płytek cienkich z prób zebranych w profilu muszlowców z Rogoży w kamieniołomie w Rogoźniku (fig. 1 i 2, pl. 1-3) pozwoliły na pełne przedstawienie charakterystyki mikrofacjalnej i określenie pozycji chronostratygraficznej tych utworów w oparciu o cysty wapiennych Dinoflagellata oraz kalpionelle. Widoczne w profilu muszlowce mają miąższość około 11 metrów (spąg ogniwa muszlowców z Rogoży jest tu nieodsłonięty) i wykształcone są w niższej części jako czerwone wapienie typu wackestone i packstone o mikrofacji sakkokomowo-globochetowej, a w części wyższej - jako czerwonawe i różowe wapienie typu wackestone o mikrofacji kalpionellowo-radiolariowej. Pozycja chronostratygraficzna niższej części muszlowców zawiera się w przedziale od kimerydu i dolnego tytonu (poziomy dinoflagellatowe: Parvula, Moluccana, Borzai oraz Pulla-Tithonica w klasyfikacji Rehakowej 2000) do środkowego tytonu/najniższego górnego tytonu (poziomy kalpionellowe: Chitinoidella oraz Praetintinnopsella w klasyfikacji Rehakowej i Michalika 1997). Datowania te pokazują, że omawiane utwory obejmują przedział stratygraficzny, odpowiadajacy rozwiniętym w klasycznej postaci muszlowcom z Rogoźnika w profilu skałek Rogoży (por. Kutek i Wierzbowski 1986). Wyższa część ogniwa muszlowców z Rogoży w badanym profilu zawiera liczne kalpionelle wskazujące na górnotytoński poziom Crassicolaria i jego wszystkie trzy podpoziomy: Remanei, Brevis i Colomi (por. Reháková i Michalik 1997). Utwory bezpośrednio nadścielające muszlowce z Rogoży w profilu kamieniołomu w Rogoźniku reprezentowane są przez białe i biało-szare wapienie typu wackestone, a lokalnie też mudstone, wykształcone w mikrofacji radiolariowo-kalpionellowej lub kalpionellowej. Obecne tu zespoły kalpionelli wskazują na dolny i środkowy berias (poziom Calpionella), przy czym jak wydaje się, najniższa część tego poziomu, odpowiadająca podpoziomowi Alpina, jest tu nieobecna lub silnie zredukowana miąższościowo. Może to wskazywać na istnienie luki stratygraficznej pomiędzy ogniwem muszlowców z Rogoży, a omawianymi nadległymi wapieniami, które swoim charakterem litologicznym, a także swoją pozycją stratygraficzną, wyraźnie nawiązują do ogniwa wapienia z Sobótki w schemacie litostratygraficznym Birkenmajera (1977).

5

Zdarzenia tytonu-hoterywu w sukcesji reglowej dolnej Tatr na tle stratygrafii kalpionellidowej

Pszczółkowski A.

Przegląd Geologiczny

|

2003

|

Vol. 51, nr 11

987-994

PL

Niektóre tylko zdarzenia tytonu-hoterywu, udokumentowane w sukcesji reglowej dolnej Tatr, można skorelować jednoznacznie ze zdarzeniami wyróżnionymi wcześniej na obszarze Karpat Zachodnich. W profilach tatrzańskich, turbidyty ogniwa z Krytej formacji margli z Kościeliskiej (fm.) dokładnie odpowiadają zdarzeniu orawickiemu dolnego walanżynu. W Tatrach Zachodnich została stwierdzona koincydencja walanżyńskiego zdarzenia izotopowego ?13C z wyraźnie niższą zawartością mikroplanktonu, a zwłaszcza radiolarii, w wapieniach osadzonych na przełomie dolnego i górnego walanżynu. Podobnie jak walanżyńskie zdarzenie izotopowe, ekspansja otwornic planktonicznych w górnym hoterywie (najwyższa część poziomu Tintinnopsella) miała zasięg ponadregionalny, daleko wykraczający poza obszar Zachodnich Karpat. W głębokowodnym basenie kriżniańskim korelacja zdarzeń biotycznych i innych tytonu-hoterywu z eustatycznymi zmianami poziomu morza, chociaż prawdopodobna, nie we wszystkich przypadkach może być uznana za w pełni udowodnioną.

EN

In the Tithonian-Hauterivian deposits of the Lower Subtatric succession of the Tatra Mountains (Western Carpathians), only a few events of biotic, sedimentary and isotopic character can be correlated with those recently proposed for the whole West Carpathian area. In the Western Tatra Mts, the turbidites of the Kryta Member (Kościeliska Marl Formation) correlate well with the Early Valanginian Oravice event. The Valanginian isotopic carbon event coincided with a minimum of microplankton content (especially radiolarians) in limestones deposited at the Lower/Upper Valanginian boundary. Expansion of planktonie foraminifers during the Late Hauterivian was another widespread event observed in the Tatra Mts, other areas of the Western Carpathians and outside these mountains. Correlation of the Tithonian-Hauterivian events with eustatic sea-level changes, although probable, has not been fully documented as for cerns some events recognised in the deep-water Kriźna basin.

6

Dolnokredowa brekcja wapienna w autochtonicznej serii wierchowej w Tatrach Zachodnich

Staniszewska A., Ciborowski T.

Przegląd Geologiczny

|

2000

|

Vol. 48, nr 3

246-250

PL

W autochtonicznej serii wierchowej, w Tatrach Zachodnich, w rejonie Osobitej, występuje dolnokredowa brekcja składająca się z różnowiekowych okruchów wapiennych o różnym typie litologicznym, spojona spoiwem węglanowym. Na podstawie występujących kalpionellidów określono wiek sedymentacji poszczególnych typów litologicznych jako późnotytoński i wczesnoberiaski. Wiek brekcji określono jako późniejszy od wczesnego beriasu. Wyróżnione typy litologiczne wykazują podobieństwo do osadów węglanowych z wyższej części formacji wapieni z Raptawickiej Turni odsłaniającej się w polskiej części Tatr Zachodnich.

EN

The uppermost part of the Sobótka Limestone Member in the High-Tatric Succession is represented by Lower Cretaceous breccia. This breccia consists of limestone fragments of different lithology. The clasts within the breccia are cemented by calcium carbonate. On the base of the described calpionellid fauna, the sedimentation episode was identified as Late Thithonian and Early Berriasian. The breccia was formed later than the Early Berriasian. All the lithological types of clasts occurring in the breccia are similar to those of the upper part of Raptawicka Turnia Limestone Fm. located in the Polish part of Western Tatra Mts.