Wyniki wyszukiwania - BazTech

Ograniczanie wyników

Powiadomienia systemowe

Sesja wygasła!

Znaleziono wyników: 1

Liczba wyników na stronie

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych: invisibility

Sortuj według:

Ogranicz wyniki do:

The architecture of absence. The phenomenon that became a standard

Głowacki Tomasz

Architectus

2023

Nr 1 (73)

51--62

The phenomenon of the architecture of absence refers to a growing trend in designing buildings/objects/space, involving minimal visual interference with the surroundings or even its complete absence. Based on the analysis of examples mainly from the contemporary realizations, the work distinguishes and describes various ways (categories) of creating the architecture of absence, which ultimately define its typology. It includes the following categories: 1) translocation, 2) artificial topography, 3) camouflage and illusion, 4) temporariness and mobility, 5) super-transparency, 6) dematerialization. The architecture of absence is a way of seeking balance in an increasingly overcrowded and built-up world, in which green and artifact-free areas are radically shrinking. With its withdrawal and disappearance, it pays respect to nature and heritage, the natural and cultural environment in which it is created. By freeing the horizon, it is a visually non-invasive response to the declining urban space and architectural disorder.

Fenomen architektury nieobecności dotyczy coraz powszechniejszej tendencji w projektowaniu budynków/obiektów/przestrzeni, polegającej na minimalnej ingerencji wizualnej w otoczenie czy nawet całkowitej jej nieobecności. W oparciu o analizę przykładów, głównie z realizacji współczesnych, w pracy wyróżniono i opisano różnorodne sposoby (kategorie) kreacji architektury nieobecności, które ostatecznie określają jej typologię. Obejmuje ona następujące kategorie: 1) translokację, 2) sztuczną topografię, 3) kamuflaż i iluzję, 4) tymczasowość i mobilność, 5) supertransparentność, 6) dematerializację. Artykuł ma charakter pionierski – opisuje i definiuje fenomen architektury nieobecności. Ukazuje, iż jest ona sposobem szukania równowagi w świecie coraz bardziej przepełnionym i zabudowanym, w którym radykalnemu skurczeniu ulegają obszary zielone i wolne od artefaktów. Swoim wycofaniem i zniknięciem oddaje szacunek przyrodzie i dziedzictwu, środowisku naturalnemu i kulturowemu, w którym powstaje. Uwalniając horyzont, jest nieinwazyjną wizualnie odpowiedzią na zmniejszającą się ilość przestrzeni w miastach i architektoniczny nieład.