Wyniki wyszukiwania - BazTech

Ograniczanie wyników

Znaleziono wyników: 1

Liczba wyników na stronie

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych: historie and cultural context

Sortuj według:

Ogranicz wyniki do:

Bohemian phenomenon of 'barokni gotika' as a ground breaking heritage preservation movement at the turn of the 17th century

Rudnicka M. M.

Architectus

2009

nr 1-2(25-26)

9--22

W powszechnym mniemaniu teorię konserwacji i opieki nad zabytkami zawdzięczamy XIX wiekowi. Jednak jeszcze na długo przed narodzinami historyzmu i sformalizowanej ochrony starożytności odnaleźć można w sztuce na różnych terenach Europy przykłady odwołania do stylów minionych. Te efemeryczne zjawiska mają zazwyczaj bardzo ograniczony obszar występowania i wynikają ściśle ze społeczno-gospodarczej potrzeby przywołania w pamięci zbiorowej "złotego okresu". Wśród tych przejawów historyzmu odnaleźć można także pojedyncze działania, które dzisiaj określilibyśmy jako działania konserwatorskie. Takim też był bez wątpienia pojawiający się w Czechach w pierwszym trzydziestoleciu XVIII w. "barokni gotika" - barok gotycyzujący. Jest to maniera, która w odróżnieniu od zbarokizowanego gotyku stanowi homogeniczne połączenie obu stylów, tworzących organiczną całość. Bratobójcza wojna trzydziestoletnia oraz represje narzucone czeskiemu narodowi po jej zakończeniu kojarzone były nieodmiennie z hasłami kontrreformacji i odpowiedzialnymi za jej zbrojne wprowadzenie na ziemiach czeskich Habsburgami. Niejako w opozycji do kontrreformacji prowadzona była odbudowa klasztorów katolickich należących do zakonów przedreformacyjnych. "Barokni gotika" zrodził się z potrzeby odróżnienia nowo powstających świątyń związanych z rekatolizacją od odbudowywanych po zniszczeniach wojny trzydziestoletniej kościołów zasiedziałych w Czechach zakonów katolickich. Żądano od architektów utrzymania ciągłości stylowej z zachowanymi elementami zniszczonych budowli, zamiast uległości wobec obowiązującego baroku. Twórcą i najważniejszym przedstawicielem tego stylu był Jan Błażej Santini Aichel. Maniera ta, krótko kontynuowana przez jego uczniów, wygasła już w XVIII w. wraz z zanikiem ideologicznego zapotrzebowania na obiekty w tym stylu.