Wyniki wyszukiwania - BazTech

1

Wydłużanie kości długich – metody i zastosowanie

Grygier Dominika, Słowiński Jakub, Kowalewski Piotr

Inżynier i Fizyk Medyczny

|

2020

|

Vol. 9, nr 6

458--460

PL

Jednym z głównych przejawów ludzkiej aktywności ruchowej jest lokomocja realizowana jako chód. Jego prawidłowość i stabilna postawa jest pochodną równej długości kończyn dolnych. Badania związane z postawą ciała dzieci prowadzone w latach 50. ubiegłego wieku wskazywały, że ponad 90% dzieci do 13 roku życia miało asymetrię ciała w płaszczyźnie czołowej [1]. Badania z udziałem osób dorosłych wykazują, według różnych źródeł, że nierówność kończyn (ang. limb length discrepancy) (Rys. 1) dotyczy tej populacji w przedziale 40-70% [2-3]. W większości jest to nieznaczna różnica, która kompensowana jest dyskretnymi odchyleniami w budowie anatomicznej w innych regionach ciała. Do skutków znacznej nierówności kończyn zaliczyć można nie tylko ogólne wady postawy, jak skrzywienia kręgosłupa, obniżenie miednicy czy występowanie garbu żebrowego [4]. Wada ta wiąże się także z dolegliwościami bólowymi – ze szczególnym uwzględnieniem odcinka L – S kręgosłupa [5].

2

Analiza porównawcza wybranych wariantów stabilizacji złamania kości ramiennej za pomocą gwoździa śródszpikowego

Słowiński Jakub J., Kęszycki Dawid, Kudłacik Konrad

Inżynier i Fizyk Medyczny

|

2019

|

Vol. 8, nr 2

141--144

PL

Złamanie kości ramiennej stanowi blisko 1,5% wszystkich złamań, ale ze względu na wiek zróżnicowana jest przyczyna powstawania urazu. Leczenie operacyjne, stosowane w bardziej rozległych i skomplikowanych urazach, polega na stabilizacji za pomocą implantów płytkowych bądź gwoździ śródszpikowych. W ramach przeprowadzonej analizy numerycznej stabilizacji złamania trzonu kości ramiennej porównano 4 metody zespolenia tytanowego gwoździa śródszpikowego z odłamami kostnymi. Wyniki przeprowadzonych symulacji wykazały, że w zakresie analizowanych danych, każdy z testowanych wariantów umożliwia uzyskanie zrostu kostnego. Maksymalne przemieszczenia międzyodłamowe mieściły się w zakresie 325-540 μm, co stanowi wartość korzystną dla procesów zrostu. Także wartości naprężeń odnotowanych dla poszczególnych modeli nie wskazały na przekroczenie doraźnych wartości na wytrzymałość. Uzyskane wyniki sugerują, że dla danego przypadku każdy z wariantów stabilizacji pozwoli na uzyskanie pozytywnych efektów leczenia.

EN

Fractures of the humerus constitute nearly 1.5% of all fractures, but due to age, the cause of the injury varies. The surgical treatment, used in more extensive and complicated injuries, consists in stabilization with the help of plate implants or intramedullary nails. As part of the numerical analysis of the stabilization of the humerus fracture, 4 methods of the intramedullary nail fixation were compared. The results of the conducted simulations showed that in the range of the analyzed data, each of the tested variants allows for bone union. Maximal interfragmentary movement was in the range of 325-540 μm, which is a favorable value for bone union processes. Also the stresses recorded for individual models did not exceeded the strength of used materials. The obtained results suggest that each of the stabilization variants will allow to obtain positive treatment effects.

3

Numeryczna analiza stabilizacji złamania kości piszczelowej i strzałkowej

Słowiński J. J., Kudłacik K.

Inżynier i Fizyk Medyczny

|

2018

|

Vol. 7, nr 3

225--228

PL

Kość piszczelowa jest jedną z najczęściej łamanych w ludzkim organizmie kością długą. Ze względu na jej rolę w codziennej aktywności fizycznej, zapewnienie prawidłowej stabilizacji złamania rzutuje na komfort życia pacjenta. Prawidłowo podjęta rehabilitacja skraca czas powrotu do zdrowia, co z kolei ma ogromne przełożenia społeczne i ekonomiczne. Według powszechnie stosowanej i zaaprobowanej w środowisku ortopedycznym skali AO, złamania analizowane w niniejszej pracy zostały opisane jako typ 43-A1. Uraz ten, zlokalizowany w dystalnym końcu kości poza obszarem powierzchni stawowych, zalicza się do złamań międzystawowych i przynasadowych. Przerwanie ciągłości tkanki kostnej następuje w jednej płaszczyźnie, dzieląc kość na dwie części. W opisywanym przypadku nastąpiło także złamanie kości strzałkowej, które jednak nie stanowi nieodłącznego elementu w tego typu złamaniu. 46-letnia chora trafiła do Szpitalnego Oddziału Ratunkowego z powodu złamania podudzia. Na podstawie diagnostyki radiologicznej rozpoznano złamanie 43-A1 wg klasyfikacji AO (Rys. 1). Złamanie dokonane w wyniku urazu, niemniej jednak jego okoliczności nie są jasne ze względu na stan neurologiczny chorej i utrudniony z nią kontakt. Złamanie poddano leczeniu operacyjnemu – stabilizacja złamania kości piszczelowej przy pomocy płyty kostnej bez stabilizacji złamania kości strzałkowej, co jest jedną z przyjętych technik operacyjnych. Kolejne kontrole w 2 i 4 miesiącu po zabiegu operacyjnym wskazały na destabilizację zespolenia, co było prawdopodobnie związane z pełnym obciążaniem operowanej kończyny. Niestety dalsze losy chorej są nieznane z powodu niezgłaszania się jej do kolejnych kontroli. W ramach analizy zaproponowano 5 wariantów stabilizacji złamania obu kości uwzględniającej różne techniki unieruchomienia odłamów względem siebie.

4

Analiza wpływu stabilizacji złamania kości piszczelowej za pomocą gwoździa śródszpikowego na zrost kostny. Cz. 2

Słowiński J. J., Kudłacik K.

Inżynier i Fizyk Medyczny

|

2018

|

Vol. 7, nr 1

66--68

PL

Ze względu na niepowodzenie prowadzonego leczenia podjęto decyzję o przeprowadzeniu wstępnej analizy numerycznej prezentowanego przypadku klinicznego z wykorzystaniem metody elementów skończonych. W tym celu opracowano modele numeryczne kości, złamania oraz implantu. Analizie poddano dwa przypadki możliwej stabilizacji – jednopłaszczyznową oraz dwupłaszczyznową. Pierwsze rozwiązanie wykorzystuje otwory implantu w płaszczyźnie czołowej, tak w dalszym, jak i bliższym końcu. W wariancie drugim (wykorzystanym w opisywanym przypadku klinicznym), w części bliższej powtórzono mocowanie z przypadku pierwszego, tj. jednopłaszczyznowe, w części dalszej natomiast wykorzystano jeden otwór w płaszczyźnie czołowej, drugi zaś w płaszczyźnie strzałkowej. Celem prowadzonych prac było wykazanie, czy i jak sposób stabilizacji gwoździa w objętości kości, szczególnie w części dalszej, rzutuje na uzyskanie zrostu kostnego.

5

Analiza wpływu stabilizacji złamania kości piszczelowej za pomocą gwoździa śródszpikowego na zrost kostny. Cz. 1

Kudłacik K., Słowiński J. J.

Inżynier i Fizyk Medyczny

|

2017

|

Vol. 6, nr 6

407--408

PL

Kość piszczelowa współuczestnicząca w tworzeniu łańcucha kinematycznego kończyny dolnej jest, ze względu na swoje wyeksponowane położenie, stale narażona na różnego rodzaju urazy, wśród których najpoważniejszym jest złamanie. Przerwanie ciągłości kości w tym rejonie podlega wielu podziałom ze względu na charakter urazu, jego lokalizację i skomplikowanie. Wśród licznych opisów i skal, które różnicują uraz także w tym rejonie szkieletu, jedną z najpowszechniej stosowanych jest skala zaproponowana przez Müllera [1], przyjęta przez stowarzyszenie ortopedyczne AO Foundation jako podstawowa klasyfikacja złamań kości długich. Jednym z poważniejszych powikłań złamań kości długich są zaburzenia zrostu, w tym brak zrostu, który może prowadzić do powstania stawu rzekomego [2]. Tego rodzaju nieprawidłowość zawsze skutkuje znacznym upośledzeniem funkcjonalności kończyny oraz stwarza ryzyko dalszego poważnego uszczerbku na zdrowiu. Spośród ogólnej liczby powikłań zrostu kostnego, największy ich odsetek dotyczy złamań kości piszczelowej. Na liczbę tych złamań wpływa funkcja kości piszczelowej i jej umiejscowienie, ale też znaczny wzrost aktywności współczesnego człowieka (turystyka, sporty ekstremalne) i rozwój motoryzacji, w efekcie czego ilość wypadków wzrosła. W statystyce złamań tej kości należy uwzględnić także uszkodzenia o charakterze zmęczeniowym, powodowane zbyt dużym wysiłkiem fizycznymi powstające nie doraźnie, ale w dłuższym czasie [3].Poza uszkodzeniem samej tkanki kostnej, wpływ na możliwość wystąpienia niepowodzenia leczenia mają także uszkodzenia układu krwionośnego i tkanek miękkich w obszarze złamania [4]. Aktywność tych tkanek i ich występowanie, szczególnie w dalszej części trzonu kości piszczelowej jest niewielka, co znacząco utrudnia skuteczność postępowania terapeutycznego [5].Leczenie tego typu złamania prowadzi się operacyjnie, a obecnym złotym standardem jest osteosynteza śródszpikowa polegająca na implantacji gwoździa śródszpikowego. Wytwarzane obecnie implanty niemal wszystkich producentów posiadają możliwość blokowania go w kości, za pomocą wkrętów kostnych, w wielu płaszczyznach, co często rodzi pytania o wybór właściwego wariantu stabilizacji oraz o to, jak wariant wybrany umożliwia obciążanie kończyny operowanej w trakcie leczenia. Niepowodzenie leczenia złamań kości piszczelowej, zwłaszcza w obrębie trzonu, zależy od wielu czynników. Poza przyczynami obiektywnymi, m.in.: wiek chorego, choroby towarzyszące, przyjmowane leki i jakości tkanki kostnej, decydujące znaczenie w uzyskaniu zrostu kostnego będą miały: sposób stabilizacji złamania, jego realizacja oraz postępowanie pooperacyjne [6].W związku z powyższym podstawowe znaczenie ma właściwy dobór metody do przypadku klinicznego.

6

A numerical comparative analysis of ChM and Fixion nails for diaphyseal femur fractures

Ivanov D., Barabash Y., Barabash A.

Acta of Bioengineering and Biomechanics

|

2016

|

Vol. 18, no. 3

73--81

EN

Purpose: Today intramedullary locked nails are widespread in treatment of diaphyseal long bone fractures of the lower limb. However, such nails have a number of drawbacks: complexity and duration of the installation, high axial stiffness, as well as the failure of locking screws and nail body. Expandable nails such as Fixion have several advantages over lockable ones. They can be quickly installed without the need of reaming and provide sufficient stabilization of the fracture. However, many studies show their low stability under torsional loads. Methods: In this paper, geometric characteristics of Fixion nail were investigated. Bone-nail systems (with Fixion and locked nail) under the influence of three types of loads were numerically studied. Two types of diaphyseal femoral fractures (type A and B in accordance with AO/ASIF classification) were examined. Results: It was revealed that Fixion nail provides axial stiffness of 489 N/mm for the fractures studied. Expandable nail showed higher compression at fragments junction than locked nail. Torsional stability of Fixion nail was also high. Corrosion was found on inner surface of Fixion nail. Conclusions: Fixion nail showed high stability under influence of the three loads studied. Corrosion on the internal wall of the nail may indicate its relatively low resistance to saline.

7

Segmentowy gwóźdź śródszpikowy - koncepcja rozwiązania

Będziński R., Jankowski L. J.

Inżynieria Biomateriałów

|

2005

|

R. 8, nr 47-53

69--70