Grzyby wykazują wiele cech przydatnych w inżynierii środowiska, dających im przewagę nad bakteriami. Udowodniono, że potrafią one rozkładać wiele skomplikowanych związków organicznych, także ksenobiotyków, takich jak trudnobiodegradowalne wielopierścieniowe związki aromatyczne, polichlorowane węglowodory, dioksyny, pestycydy oraz pozostałości materiałów wybuchowych. Ważną rolę w naturalnej regulacji liczebności populacji roślin odgrywają pasożytnicze gatunki grzybów, a gatunki symbiotyczne są niezbędne do prawidłowego rozwoju i wzrostu wielu gatunków roślin. Ich różnorodność taksonomiczna, genetyczna i funkcjonalna jest ogromna i stanowi obszerne źródło organizmów użytecznych w procesie bioremediacji. W dokonanym przeglądzie piśmiennictwa wykazano, że różne gatunki grzybów mogą znaleźć zastosowanie w remediacji środowiska gruntowo-wodnego oraz w oczyszczaniu ścieków i gazów odlotowych. Jednakże dotychczasowe badania nad wykorzystaniem grzybów najczęściej były prowadzone w skali laboratoryjnej. Eksperymenty w skali półtechnicznej i polowej wykazały, że na obecnym etapie praktyczne wykorzystanie grzybów w systemach inżynierii środowiska nie jest ekonomicznie uzasadnione. Problemem, który wymaga rozwiązania jest utrzymanie dominacji szczepów grzybów o wysokiej aktywności degradacyjnej w otwartych układach oczyszczających w warunkach konkurencji ze strony mikroorganizmów autochtonicznych. Duże nadzieje wiąże się z jednoczesnym wykorzystaniem w układach oczyszczania środowiska grzybów i bakterii, których skuteczność biodegradacyjna może się wzajemnie uzupełniać. Aby w pełni wykorzystać specyficzne walory grzybów niezbędne są badania przesiewowe w celu izolacji szczepów o szerszych zdolnościach metabolicznych, a także udoskonalanie szczepów metodami in vitro. Podobnie przyszłościowe jest wykorzystanie w bioremediacji immobilizowanych enzymów grzybowych. Rozwój technik molekularnych pozwoli na zmniejszenie nadal jeszcze wysokich kosztów wytwarzania, oczyszczenia i immobilizacji enzymów na odpowiednich nośnikach.
EN
Fungi possess many features useful to environmental engineering, which gives them an advantage over bacteria. Their ability to decompose many complex organic compounds, including xenobiotics, such as difficult to biodegrade polycyclic aromatic compounds, polychlorinated hydrocarbons, dioxins, pesticides and explosive residues has been documented. Parasitic fungi species play an important role as natural regulators of plant population size, while symbiotic species are essential to proper development and growth of many plant species. The enormous taxonomic, genetic and functional diversity of fungi constitutes a rich source of organisms useful in bioremediation process. The literature review demonstrated that various types of fungi could be employed in remediation of soil-water environment as well as in treatment of wastewater and waste gases. However, most often current studies on fungal applications are carried out on a laboratory scale. At the current stage, as demonstrated by semi-technical and field-scale experiments, practical use of fungi in environmental engineering systems is not economically justified. Maintenance of dominance of fungal strains with high degradation activity in open purification systems in competition with indigenous microorganisms remains an open problem. Great promises are held out for simultaneous use of fungal and bacterial environments in treatment systems, as their biodegradation effectiveness may complement each other. Improvement of strains by the in vitro methods and screening tests to isolate strains with broader metabolic abilities are necessary in order to take full advantage of the specific benefits of fungi. Similarly, use of immobilized fungal enzymes in bioremediation offers good prospects for the future. Development of molecular techniques will allow for reduction of persistently high costs of enzyme production, purification and immobilization on appropriate carriers.
2
Dostęp do pełnego tekstu na zewnętrznej witrynie WWW
Lignocellulosic biomass, consisting of cellulose, hemicellulose and lignin, can be utilized as a substrate in low cost energy recruitment processes e.g. biofuels production. Before application, lignocellulosic residues requires initial treatment based on physical, chemical or biological methods. Biological pretreatment takes of the advantage of the activity of microorganisms, especially bacteria and fungi. Those microorganisms produce cellulolytic and lignin-degrading enzymes which can efficiently degrade lignocellulosic materials. Fungi are able to degrade lignocellulose using two types of extracellular enzymatic systems; the hydrolytic system producing hydrolases that are responsible for polysaccharide degradation and oxidative ligninolytic system, which degrades lignin. The use of woodrotting fungi for large-scale application in alternative energy production might be attractive given their lignocellulose hydrolysis enzymes.
PL
Biomasa lignocellulozowa jest trudno rozkładalnym odpadem pochodzącym z różnych gałęzi przemysłu m.in. drzewnego, papierniczego oraz rolno-spożywczego. Rozwój technologii wykorzystywania biomasy lignocelulozowej skupia się głównie na biorafinacji, której produktami są: biopaliwa, biomateriały i biochemikalia. Biopaliwa pozyskuje się na drodze degradacji biomasy lignocellulozowej wykorzystując różnorodne grupy mikroorganizmów mające zdolność do rozkładu lignocellulozy w procesach fermentacji alkoholowej, metanowej oraz procesach kompostowania. Wykorzystanie lignocellulozy jest jednak skomplikowane ze względu na obecność hemicelulozy i ligniny, które utrudniają dyfuzję i transport enzymów celulitycznych do miejsca ich działania. Biologiczna obróbka wstępna wykorzystuje zdolność bakterii i grzybów do wytwarzania enzymów celulolitycznych oraz enzymów rozkładających ligninę, dzięki czemu mogą skutecznie degradować materiały lignocelulozowe. Grzyby białej zgnilizny, jako jedyne mikroorganizmy są zdolne do degradacji lignocelulozy przy użyciu dwóch typów zewnątrzkomórkowych układów enzymatycznych. Układ hydrolityczny wytwarzający hydrolazy, które są odpowiedzialne za degradację polisacharydów oraz oksydacyjny układ ligninolityczny, który rozkłada ligninę.