Wyniki wyszukiwania - BazTech

Ograniczanie wyników

2 2000

Znaleziono wyników: 2

Liczba wyników na stronie

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych: geocentric theory

Sortuj według:

Ogranicz wyniki do:

Geneza i ewolucja epicykliczno-deferencjalnego modelu ruchu Księżyca

Roksal Z.

Kwartalnik Historii Nauki i Techniki

2000

R. 45, nr 3/4

59--76

Zaćmienia Słońca, ale również i zaćmienia Księżyca stanowiły szczególn ewyzwanie stojące przed pierwszymi astronomami. Już pierwsi presokratycy (Tales, Anaksymander) zdawali sobie sprawę z tego, że zaćmienia uwarunkowane są odpowiednią konfiguracją Ziemi, Księżyca i Słońca. Pełniejszą wiedzę na tentemat zdobyli późniejsi uczeni (przede wszystkim Anaksagoras i Empedokles),ale dopiero kolejne generacje astronomów usiłowały podać nie tylko poglądowe,ale również matematyczne wyjaśnienie tych spektakularnych zjawisk1. To właśnie dzięki matematycznej (geometrycznej) teorii ruchu Słońca i Księżyca można było próbować dokonywać ilościowych predykcji. Teorie ruchu Słońca i Księżyca były też niezbędne do rozwiązania innego (praktycznego) zadania, a mianowicie problemu kalendarza. Innym ważnym zagadnieniem było określanie współrzędnych obserwowanych obiektów. Opierając się na prostych pomiarach, można było ułożyć tablice, na podstawie których dopiero można było określać dla dowolnego momentuczasu położenia Słońca względem wybranego punktu na ekliptyce (np. punktu równonocy wiosennej, „punkt 0° Barana“). Słońce w swym biegu w zasadzie umożliwiało (poprzez pomiar czasu) wyznaczanie długości ekliptycznych ciał niebieskich, ale praktycznie metoda ta nie była dostępna, gdyż inne obiekty naniebie nie były widoczne w jego blasku. O wiele bardziej do tego celu nadawał się Księżyc, stąd też płynęło zainteresowanie teorią jego ruchu. Pełna i poprawnateoria ruchu Księżyca pozwalała bowiem na wyznaczenie współrzędnych ekliptycznych gwiazd i planet, co było warunkiem matematycznej teorii ich ruchów. Teoria ruchu Księżyca jest szczególnie ważna dla astronomii, ale również i dla historii astronomii przynajmniej z dwóch powodów. 1° Teoria ta ma wyjątkową pozycję w każdym systemie astronomicznym, gdyż bez względu na to, jaki w ogólności jest to system (geocentryczny, czy heliocentryczny) zawsze ruch Księżyca odnoszony jest do bezwzględnie (lub względnie) nieruchomej Ziemi. W związku z tym stanem rzeczy jest ona szczególnie interesująca wówczas,gdy chcemy porównywać geometryczną strukturę tych systemów z ich fizycznymi interpretacjami. 2° W związku z tym, że Księżyc jest obiektem położonym najbliżej Ziemi możemy oczekiwać, że nawet małe nieregularności w jego ruchu mogą być o wiele łatwiej odkryte niż w przypadku bardziej odległych obiektów. Faktyczne odkrycia kolejnych nieregularności w ruchu Księżyca, wyrażające się w dodawaniu kolejnych parametrów charakteryzujących jego ruch, miały też bezpośredni wpływ na rozwój metod i aparatu pojęciowego astronomiii były jednym z istotnych warunków powstania teorii heliocentrycznej. Wszystkiete okoliczności sprawiły, że zarówno w samej astronomii, jak i w historii astronomii model ruchu Księżyca był przedmiotem szczególnego zainteresowania. Celem tego artykułu jest zebranie podstawowych informacji na temat genezy i ewolucji najbardziej rozpowszechnionej w astronomii przedkeplerowskiej teorii ruchu Księżyca, a mianowicie modelu epicykliczno-deferencjalnego. W oparciuo podstawowe źródła i opracowania zostaną zrekonstruowane zasadnicze elementy tego modelu, aczkolwiek szczegółowa dyskusja wszystkich matematycznych aspektów zostanie pominięta. Natomiast uwypuklone zostaną te aspekty (empiryczne i metodologiczne), które przyczyniły się do powstania teorii heliocentrycznej. Artykuł składa się z dwóch części. W pierwszej będą przeanalizowane okoliczności powstania pierwotnej wersji (Hipparch) epicykliczno-deferencjalnego modelu ruchu Księżyca oraz stosunkowo szeroko zostaną zaprezentowane, podstawowe dla dalszej analizy, kolejne trzy jego wersje pochodzące od Ptolemeusza. W części drugiej przedmiotem rozważań będzie krytyka tego modelu prowadzona zarówno w ramach astronomii geostatycznej (lbn al-Shatir,Lewi ben Gerson, Tycho de Brahe), jak i heliostatycznej (Kopernik).

The lunar theory is particularly important not only for astronomy but also for the history of astronomy, and that for more reasons than one. The lunar model is concerned with the parallax, distance and size of the Moon, computation of eclipses and, therefore, has a special position in any theoretical system of astronomy. On the other hand, it must necessarily be geocentric, regardless of the geocentric or heliocentric character of the system in general. From this point of view, the lunar theories of the various systems are particularly interesting for a comparison of the geometrical properties of such systems without respect to their physical interpretation. Ptolemy’s lunar model produced reasonably good results for the Moon’s longitude but there is an enormous variation in the distance of the Moon from the Earth. The major contribution to the lunar theory by Ibn ash-Shatir and Copernican lies exactly in the elimination of this Ptolemaic fault. Copernicus altered significantly the Ptolemaic model of the Moon’s motion in longitude. His work was a virtual prerequisite to an improved theory of latitudes, but it by no means assured accomplishment of the task. Tycho de Brahe had learned the Copernican lesson of double epicycles but he was led to look more deeply into the Moon’s motion, in latitude as well as longitude. He never managed to fit all of his discoveries into a satisfying model of the Moon’s motion, although what he did for lunar theory was nevertheless of immense importance. The first part of this article is devoted to the classical method introduced by Hipparchus for the determination of the preliminary lunar model and to the methods and procedures by which Ptolemy was led to the definitive form of his lunar model. In the second part of this article the attempts (by Ibn ash-Shatir, Levi ben Gerson, Copernicus and Tycho de Brahe) to correct the obvious discrepancies between Ptolemy’s lunar model and the observations are presented.

Dzieje epicykliczo-deferencjalnej teorii ruchu Księżyca a hipotetyczno-dedukcyjna metoda myślenia korespondencyjnego

Kokowski A.

Kwartalnik Historii Nauki i Techniki

2000

R. 45, nr 3/4

77--108

W ciągu ostatniego ćwierćwiecza w rożnych nurtach filozofii, historii oraz socjologii nauki (wiedzy naukowej) dwa twierdzenia nabrały niemal charakteru dogmatów: Twierdzenie 1. Nie istnieje żadna jednolita metoda rozwijania tzw. nauk ścisłych. Twierdzenie 2. W dziejach nauki nie istnieje nic takiego, co w jakimkolwiek uzasadnionym sensie można by określać mianem „rewolucja naukowa“. W uzasadnieniu obydwu tych twierdzeń poczesne miejsce odegrała z jednej strony: (a) krytyka dedukcyjnego modelu redukcji Nagła i dedukcyjnego modelu wyjaśniania Hempela-Oppenheima oraz idea niewspółmierności teorii (Kuhn [1962], Fayerabend [1962]); (b) krytyka idei rewolucji naukowej wzorowanej na rewolucji politycznej (Cohen [1985], Lindberg, Westman (red.) [1990, 1991, 1994]); a z drugiej strony: (c) krytyka przedstawiania procesów historycznych określanych (do niedawna jeszcze) mianem „rewolucja kopernikowska“, „rewolucja naukowa XVII wieku“ (Cohen [1985], Lindberg, Westman (red.) [1990, 1991,1994]), Shapin [1996]). Od wielu już lat uważam, że obydwa powyższe twierdzenia są błędne i wynikają z niewystarczającej znajomości praktyki badawczej i historii tzw. nauk ścisłych, w szczególności z nietrafnego rozumienia zjawiska „rewolucji naukowej“ i „rewolucji kopernikowskiej“. Współcześni krytycy idei rewolucji naukowych w dziejach nauki (z reguły humanistycznie nastawieni filozofowie, historycy oraz socjologowie nauki) przeoczyli w ogóle fakt, iż wybitni przedstawiciele tzw. nauk ścisłych (np. Heisenberg, Einstein) są zwolennikami tej idei. Ta polaryzacja stanowisk nie jest przypadkowa i ma swoje racjonalne uzasadnienie. Otóż ujęcia rewolucji naukowej przez filozofów, historyków oraz socjologów nauki, będących krytykami tej idei, i przez wybitnych reprezentantów tzw. nauk ścisłych, będących jej rzecznikami, mają w istocie niewiele ze sobą wspólnego. Mówiąc w wielkim skrócie: u tych pierwszych obraz rewolucji naukowej jest zdominowany przez socjologiczną analogię rewolucji naukowej i rewolucji politycznej (taką interpretację przedstawili np. Koyre [1943a-c], Butterfield [1949], Hall [1954], Kuhn [1962], i właśnie tego rodzaju interpretację negują współcześni krytycy idei rewolucji naukowej, np. Cohen [1985], Lindberg, Westman (red.) [1990, 1991, 1994]) czy Shapin [1996]). Według tej interpretacji rewolucja naukowa jest to epokowe, nieodwracalne przejście w rozwoju nauki, które polega na radykalnym zerwaniu z przeszłością: stary porządek (starą ontologię, metodologię) zastępuje - nowy (nowa ontologia, nowa metodologia). Natomiast według naukowców rewolucje w nauce wiążą się z następującymi kwestiami: (a) odkryciem nowych faktów empirycznych nie przewidywanych przez dotychczasowe teorie; odkrycia te często są wynikiem skonstruowania nowych, dokładniejszych przyrządów obserwacyjno-pomiarowych; (b) sformułowaniem nowej teorii (modelu), które po raz pierwszy prowadzi do zmatematyzowania jakiejś grupy faktów empirycznych; (c) sformułowaniem nowej teorii (modelu), która, zachowując moc predyktywną starej, poprzednio obowiązującej teorii, bądź to usuwa jakieś jej błędy czy sprzeczności natury formalnej, bądź też odrzuca starą ontologię świata na rzecz nowej ontologii; sformułowanie takiej teorii musi być metodologicznie owocne, prowadząc do rozwoju postępowego empirycznie programu badawczego (w sensie Lakatosa); (d) sformułowaniem nowej teorii (modeli), która jest tak skonstruowana, że łączy się ona ze starą (wcześniej obowiązującą) teorią przy pomocy pewnych uogólnionych zasad korespondencji (typu zasady korespondencji Bohra); uogólniona zasada korespondencji, łącząca nową i starą teorię, nie prowadzi, w sensie logicznym, ani do redukcji starej teorii do nowej teorii, ani też do dedukcji starej teorii z nowej; dzięki zaś istnieniu uogólnionych zasad korespondencji nowa teoria imituje zależności funkcyjne i, szerzej, struktury pojęciowe starej teorii3. Toteż, według samych naukowców, rewolucje naukowe choć wprowadzają radykalne zmiany w postulowanych ontologiach teorii, są częściowo konserwatywne w kwestii struktur pojęciowych i aspektu empirycznego. To, że rewolucja kopernikowska była rewolucją naukową w naszkicowanym powyżej sensie, dowodziłem już we wcześniejszych mych pracach, m.in. na przykładach analizy takich kwestii, jak: niejednostajnie zmienna precesja, niejednostajnie zmienne nachylenie równika Ziemi, tzw. usunięcia ekwantu oraz pozycja Ziemi we Wszechświecie. W tym artykule skupię swąuwagę na kwestii rozwoju modelu ruchu Księżyca od czasów Hipparcha po czasy Kopernika. Temat ten ze swej istoty jest najmniej rewolucyjnym wątkiem rewolucji kopernikowskiej, gdyż zarówno według astronomii geocentrycznej, jak i heliocentrycznej (czy heliostatycznej) ruch Księżyca odbywa się wokół centrum Ziemi. Gdyby więc udało się w tym przypadku dowieść istnienia jakiejkolwiek rewolucji naukowej (w sensie nadawanym temu pojęciu przez naukowców), powinno to być traktowane jako ostateczny argument na rzecz istnienia rewolucji kopernikowskiej pojmowanej jako rewolucja w nauce. Uznaję następujących pięć tez. Teza 1. Obserwacje ruchu Księżyca (i zapewne próby ich teoretycznego wyjaśniania) były przedmiotem badań astronomicznych już w czasach prehistorycznych (ok. 3000 -1000 r. przed Chr.)5. Teza 2. Teoria Księżyca zawiera wszystkie idee przewodnie dla obliczeń zjawisk astronomicznych. W szczególności, od teorii ruchu Księżyca rozpoczął się proces rozbudowywania prostego modelu ruchu epicyklicznego, do jego bardziej rozwiniętej formy. Tutaj też leżą początki rozwiniętej teorii ruchu planet. Analogiczny proces miał miejsce w szkole z Maragha, u Kopernika oraz, na długo przed Ptolemeuszem, w astronomii babilońskiej. Teza 3. W badaniach ruchu Księżyca - przynajmniej od starożytności (czego dowodem są istniejące pisane źródła historyczne) - świadomie i konsekwentnie stosowano hipotetyczno-dedukcyjną metodę myślenia korespondencyjnego (HDMMK). Strategia ta, została np. jasno ukazana przez Ptolemeusza w Almageściew kontekście rozwijania Hipparchowskiego modelu ruchu Księżyca. Metodą tą posłużyli się również np. Ibn ash-Shatir i Kopernik, odrzucając Ptolemeuszowski model ruchu Księżyca. Teza 4. Model sformułowany przez Kopernika w Commentariolus, a nieznacznie tylko zmodyfikowany w De revolutionihus, nie był modelem w pełni wykończonym w świetle rozwijanego przez niego programu badawczego. Nie postulował bowiem długookresowego ruchu Księżyca, ktory wyjaśniałby odstępstwa od obserwacji Ptolemeusza w czasach Kopernika. Było to spowodowane faktem, iż Kopernik, w zgodzie z większością kompetentnych astronomów po Ptolemeuszu, w tym Ibn ash-Shatirem, uznał, iż wartość maksimum równania argumentu (anomalii) w syzygiach i kwadraturach wynosiło niezmiennie odpowiednio 4;56° (a nie 5;01° jak u Ptolemeusza) i 7;40°. Teza 5. W dziejach rozwoju modelu ruchu Księżyca w czasach od Hipparcha do Kopernika wydarzyło się kilka rewolucji naukowych, m.in.: Ptolemeusza, Ibn ash-Shatira oraz Kopernika; przy tym rewolucja Ibn ash-Shatira nie wydarzyłaby się bez wcześniejszego zajścia rewolucji al-Tusiego. We wszystkich tych rewolucjach posługiwano się hipotetyczno-dedukcyjną metodą myślenia korespondencyjnego w szczególności formułowano uogólnione zasady korespondencji, które łączą kolejne teorie. Tez T1 i T2 nie trzeba tutaj specjalnie argumentować, gdyż są one uznane przez ogół specjalistów. Szerszego omówienia wymagają jednak tezy T3-T5, które są mojego autorstwa.

Two theses of an almost dogma-like nature have become widespread in various currentsof the philosophy, history and sociology of science (of scientific knowledge) overthe last quarter of a century. The two theses can be formulated as follows:Thesis 1. There is no uniform method of development for the so-called exact scien-Thesis 2. In the history of science there has been nothing that could in any justifiedsense be referred to as a „scientific revolution“.It has been my belief for several years now that those two theses are false and thatthey stem from an insufficient knowledge of the research praxis and the history of the so-called exact sciences, and in particular from the failure to conceive correctly of the phenomenon of „scientific revolution“ and „Copernican revolution“ (I had an opportunity to raise such issues during the latest two congresses of the history of science - in Saragossa, 1993, and in Liege, 1997, as well as at two world congresses of the logic, methodology and philosophy of science, in Florence, 1995, and in Krakow, 1999). Contemporary critics of the idea that scientific revolutions do occur in the history of science, usually philosophers, historians and sociologists of science with a background in the humanities - have overlooked the fact that eminent figures in the world of the socalled exact sciences (e.g. Heisenberg, Einstein) have been in favour of such an idea. The polarisation of positions on that matter is not incidental and has a rational basis. The problem is that the conceptions of scientific revolution presented, on the one hand, by philosophers, historians and sociologists of science who criticize the idea, and, on the other, by eminent figures in the so-called exact sciences, have really very little in common. To put it in most general terms: the former have a view of scientific revolutions that is dominated by the sociological analogy between a scientific and a political revolution (such an interpretation was presented by Koyre [1943a-c], Butterfield [1949], Hall [1954], Kuhn [1962] and it this type of revolution that is negated by contemporary critics of the idea of scientific revolutions, e.g. Swerdlow, Neugebauer [1984], Cohen [1985], Lindberg, Westman (eds.) [1990, 1991, 1994] or Shapin [1996]). According to this interpretation a scientific revolution is an epoch-making, irreversible change in the evolution of science that consists in a radical breach with the past, whereby the old order (old ontology, old methodology) is replaced by a new order (new ontology, new methodology). According to scientists, however, scientific revolutions are connected with one of the following events: (a) the discovery of new empirical facts, which were not predicted by the existing theories; such discoveries are frequently the result of devising new, more accurate instruments for observation and measurement; (b) the formulation of a new theory (model), which for the first time makes it possible to give a mathematical expression to a group of empirical facts; (c) the formulation of a new theory (model), which - while preserving the predictive power of the old, formerly binding theory - either removes the some of the old theory’s errors and/or formal contradictions, or rejects the old ontology of the world for a new ontology; the formulation of such a theory must be methodologically fruitful and must lead to an empirically progressive development of the research programme (in the sense used by Lakatos). (d) the formulation of a new theory (model), which is constructed in such a way as to be connected with old (previously binding) theory by means of some generalized principles of correspondence (of the Bohr type of correspondence principle); the generalized principle of correspondence which links the old and the new theories does not lead, in the logical sense, either to reducing the old theory to the new one, nor does it imply deducing the old theory from the new one; thanks to the existence of the generalized principles of correspondence, the new theory emulates the functional dependencies and, more broadly, the conceptual structures of the old theory. (The conditions given above are the necessary and sufficient conditions for a scientific revolution.) Thus, according to the scientists themselves, scientific revolutions, while introducing radical changes in postulated ontologies of the theories, are partly conservative with respect to the conceptual structures and the empirical aspects of the theories. That the Copernican revolution was indeed a scientific revolution in the sense outlined above is something I have proved in my earlier works, e.g. in my analyses of such issues as the non-uniformly variable precession, the non-uniformly variable inclination of the Earth’s equator, the so-called equant removal and the position of the Earth in the universe (cf. Kokowski [1996a], [1996b], [1996c], [1997a], [1998a], [1999a], [1998c]). In the present article I have concentrated on the question of the model of the Moon’s motion evolved from the time of Hipparchus until those of Copernicus. The topic is, in its essence, the least revolutionary point in the Copernican revolution, for both according to geocentric and heliocentric (heliostatic) astronomy, the motion of the Moon is that of revolving round the centre of the Earth. Hence, if it could be proved in this case that any scientific revolution (in the sense of the term used by scientists) had taken place, it would be the ultimate argument for the occurrence of a Copernican revolution understood as revolution in science. I adopt the following five theses: Thesis 1. Observations of the lunar motion (and probably also the attempts to account for them in theoretical terms) were the subject of astronomical research already in prehistoric times (circa 30,000-10,000 years BC). Thesis 2. The theory of the Moon contains all the principal ideas necessary for calculations of astronomical phenomena. In particular, the theory of the Moon provided the starting point for the process of elaborating a simple model of epicyclical motion, towards a more sophisticated form. Comparable processes could be observed at the Maragha school, in Copernicus’work, and long before Ptolemy, in Babylonian astronomy. Thesis 3. In research on the lunar motion, astronomers have, at least from ancient times (which is testified by written records), consciously and consistently used the hypothetico- deductive method of correspondence-oriented thinking. This strategy was clearly shown by Ptolemy in his Almagest, when he elaborated on the Hipparchian model of lunar motion. The method was also used e.g. by Ibn ash-Shatir and Copernicus, when rejecting the Ptolemaic model of lunar motion. Thesis 4. The model formulated by Copernicus in Commentariolus, which was only slightly modified in the De Revolutionibuswas not a model that was fully complete in light of the research programme that he was following. The model did not postulate long-term lunar motion, which would account for the departures from Ptolemy’s observations in the times of Copernicus. This was due to the fact that Copernicus, in line with the majority of competent astronomers after Ptolemy, including Ibn ash-Shatir, concluded that the maximum value of the argument (anomaly) equation in syzygies and quadratures amounted invariably to, respectively, 4;56° (and not 5;010 as in Ptolemy’s approach) and 7;40°.Thesis 5. In the history of the evolution of the model of lunar motion from the time of Hipparchus until those of Copernicus, there have been a number of scientific revolutions: they included the scientific revolution of Ptolemy, Ibn ash-Shatir and Copernicus; it must be said that ash-Shatir’s revolution would not have been possible without the revolution ofal-Tusi. In all those revolutions use was made of the hypothetico-deductive model of correspondence-oriented thinking; in particular generalized principles of correspondence (of the Bohr type of correspondence principle) were formulated which provided a link between the successive theories. I have not provided any argument for theses T1 and T2, for they are accepted by a vast majority of specialists (on T1 see e.g. J. North [1997], pp.7-8, 113, and on T2 see e.g. Neugebauer [1975], p. 86), but I have provided proofs for theses T3-T5, which I have formulated myself. In order to prove theses T3-T5, I have presented mathematical models of lunar motion according to Hipparchus (formulae 1—14), Ptolemy (formulae 15-43), Ibn ash-Shatir and Copernicus (formulae 46-103), and I have compared the properties of the successive models (see, inter alia, formulae 44-45 and 104-115). In the light of the formulae presented, it can be clearly seen that the theories of the Moon proposed by Hipparchus, Ptolemy and Ibn ash-Shatir and Copernicus are geometrically and observationally non-equivalent and at the same time incommensurable (in Kuhn’s sense), as they accept different mutually contradictory and mutually irreducible ontological hypotheses (quasi-entities of the theories: deferent + epicycle (Hipparchus), eccentric + epicycle (Ptolemy), and deferent and two epicycles (Ibn ash-Shatir and Copernicus) and the functions associated with those (the resultant motions of systems of circles), which modelled astronomical phenomena). The fundamental quantitative and qualitative differences hold between Ptolemy’s theory on the one hand, and the theory of Ibn ash-Shatir and Copernicus on the other. For instance, the theory of Ptolemy makes use of the proto-idea of equant, while the models of Ibn ash-Shatir and Copernicus abandon it. Also, the models of Ibn ash-Shatir and Copernicus differ from Ptolemy’s theory in their description of the changes in the ecliptic longitude of the Moon, the changes in the distance of the Moon from the Earth, and in effect also the variable angular size of the Moon’s face (In this way, the basic deficiencies of the of the Ptolemaic model of lunar motion were eliminated: the logical deficiency, consisting in the contradiction with the so-called basic axiom of Plato, and the observational deficiency, consisting in the incongruity of the model with the phenomena observed). Despite those significant differences, the models are connected by something very important for a researcher of the so-called exact sciences - namely, they share some generalized principles of correspondence (of the Bohr type of correspondence principle). Hence, on the basis of the discussion above, including the pre-conditions foot he occurrence of a scientific revolution, we can arrive at the following conclusions: The theory of lunar motion developed by Ptolemy is linked to Hipparchi’ theory of lunar motion through certain principle of correspondence, defined by conditions 22 and 44. Analogously, the theories of lunar motion developed by Ibn ash-Shatir and Copernicus are linked to Ptolemy’s (and Hipparchus’) theory of lunar motion through certain principles of correspondence, defined by conditions 22, 104-105. Hence, according to condition (c) for the occurrence of a scientific revolution, it is the names of Ptolemy, Ibn ash-Shatir and Copernicus that should be associated with the occurrence of a scientific revolution regarding the evolution of the model of lunar motion. I would also like to argue that the critique of Copernicus’ understanding of lunar motion presented by Swerdlow [1973] (pp. 456, 457, 460) and Sverdlov and Neugebauer [1984] (p.193) is misplaced. In the light of the above discussion, I feel entitled to argue that the two fundamental theses of various currents in the philosophy, history and sociology of science (of scientific knowledge) over the last quarter of a century (namely: „Thesis 1. There is no uniform method of development for the so-called exact sciences“ and „Thesis 2. In the history of science there has been nothing that could in any justified sense be referred to as a ‘scientific revolution’“) are nothing but a myth. The two these have resulted from ascribing too significant a role to the conceptual apparatus used in the humanities (by philosophers, historians and sociologists of science (scientific knowledge)) at the cost of the apparatus used in science. This is a serious error, for astronomy, which belongs to the so-called exact sciences, was already a fully mature scientific discipline in antiquity. Hence, it is really difficult to understand much in the history of astronomy without a knowledge of the problems it investigates, as such problems have long been full of technical details. This is not say, of course, that in research on the evolution of astronomy in particular, and the so-called exact science in general, one should neglect altogether the apparatus of the humanities. It is only that we have to exercise some restraint, adopt a proper gauge, and remember about the harmonia mundi.