Wyniki wyszukiwania - BazTech

1

Identyfikacja białek rzęskowych - spektrometria mas w badaniach biologicznych

Bicka Marta, Konopka Anna, Włoga Dorota, Bulska Ewa

Analityka : nauka i praktyka

|

2020

|

nr 4

22--28

PL

Identyfikacja oraz analiza białek rzęskowych odgrywa niezmiernie ważną rolę w poznaniu roli i funkcji rzęski ruchomej. Co więcej, poznanie nowych białek może w przyszłości ułatwić diagnostykę pierwotnej dyskinezy rzęsek i być może przyczyni się do rozwoju terapii genowej.

2

Grafen : nowe możliwości w medycynie

Pasieka E., Lewandowski M.

Inżynier i Fizyk Medyczny

|

2015

|

Vol. 4, nr 6

353--356

PL

Grafen otrzymano w warunkach laboratoryjnych w 2004 roku na Uniwersytecie w Manchesterze. Grafen jest dwuwymiarową formą węgla grubości jednej warstwy atomów o heksagonalnym ułożeniu (struktura plastra miodu). Cechuje go dobre przewodnictwo elektryczne i cieplne, jest mocniejszy niż stal, a jednocześnie elastyczny i rozciągliwy. Celem opracowania jest przegląd piśmiennictwa na temat potencjalnych zastosowań grafenu w medycynie oraz charakterystyka jego bezpieczeństwa. Diagnostyka obrazowa wiąże duże nadzieje z wykorzystaniem grafenu jako środka kontrastującego. Pierwsze dowody naukowe w zakresie obrazowania magnetycznym rezonansem jądrowym wskazują, że może stać się alternatywą preparatów gadolinu, szczególnie u pacjentów z niewydolnością nerek i po przeszczepie wątroby. Grafen może być realnym rozwiązaniem w poszukiwaniu idealnego biosensora do wykrywania lub oznaczania ilościowego substancji w badanym materiale, szczególnie w diagnostyce onkologicznej. Jednocześnie właściwości grafenu mogą być wykorzystane w nowoczesnych metodach leczenia nowotworów, np. w terapii genowej i fotodynamicznej. Wielokierunkowość zastosowań medycznych stawia pytanie o bezpieczeństwo grafenu. W wielu badaniach potwierdzono jego biozgodność, jednak są i dowody in vivo, które wskazują, że tlenek grafenu po iniekcji dożylnej może odkładać się w tkance płucnej, prowadząc do procesów zapalnych. Badania nad grafenem muszą być rozwijane i pogłębiane, aby otrzymać rozwiązania, które będą połączeniem selektywnej funkcjonalności i wysokiego bezpieczeństwa.

EN

Graphene was discovered in the laboratory in 2004 at The University of Manchester. Graphene is a two-dimensional form of carbon, a thickness of one layer of atoms of a hexagonal lattice (the honeycomb structure). It is characterized by good electrical and thermal conductivity, is stronger than steel and at the same time flexible and extensible. The aim of this paper is a review of literature on the potential applications on graphene in medicine and its safety. Diagnostic imaging has high hopes for the use of graphene as a contrast agent. The first scientific evidence in the field of magnetic resonance imaging indicate that it may become an alternative of gadolinium, in patients with renal failure and liver transplant. Graphene can be a viable solution in the search for the ideal biosensor for the detection or quantification of substances in the material, especially in the diagnosis of cancer. At the same time the properties of graphene can be used in the treatment of cancer (gene therapy and photodynamic therapy). Multidirectional medical applications raises the question about the safety of graphene. Number of studies confirmed its biocompatibility, but there are in vivo evidence that graphene oxide after intravenous injection may be deposited in the lung tissue, leading to inflammatory processes. Research on graphene must be developed to the aim of selective functionality and high safety.

3

Charakterystyka nanostrukturalna materiału genetycznego do zastosowania w terapii genowej

Duda M., Frączkowska K., Przybyło M., Kopaczyńska M.

Acta Bio-Optica et Informatica Medica. Inżynieria Biomedyczna

|

2015

|

Vol. 21, nr 1

1--8

PL

Terapia genowa jest obecnie bardzo dynamicznie rozwijającą się techniką biomedyczną, która może znaleźć zastosowanie w medycynie w leczeniu chorób przewlekłych i dziedzicznych. Badania skupiają się na opracowywaniu nowych strategii dotyczących procesów kondensacji i ochrony materiału genetycznego (DNA) wprowadzanego do komórki docelowej. Struktura i stopień upakowania dostarczanego DNA wpływają na kluczowe właściwości fizykochemiczne, determinujące czy wprowadzony wektor rekombinowany ulegnie ekspresji, czy też degradacji. Związki chemiczne, zwane czynnikami kondensującymi, to substancje powodujące zwinięcie DNA, a stopień kondensacji materiału genetycznego zależy bezpośrednio od rodzaju i stężenia użytego czynnika kondensującego. Do cząsteczek wykazujących właściwości kondensujące należą poliaminy, w opisywanym eksperymencie zastosowano poliaminę – spermidynę. Przeprowadzone badania miały na celu charakterystykę nanostrukturalną materiału genetycznego pod wpływem działania czynnika kondensującego. W wyniku analizy wykonanej za pomocą mikroskopii sił atomowych (AFM) wykazano, że plazmid DNA ulega kondensacji pod wpływem spermidyny, formując struktury rozetowe.

EN

Gene therapy is a new promising method that may find many applications in modern biomedicine. Especially, it may be a powerful tool in chronic and hereditary diseases treatment. Current studies focus on development of novel strategies concerning genetic material (DNA) condensation and protection, whilst it is introduced into the cellular nucleus. Once the DNA enters the cell, it’s either passed on and expressed in the nucleus or degraded by intracellular nucleases. The structure and the degree of compaction influence physicochemical properties that determine what will happen to delivered genetic material. DNA coiling can be caused by chemical compounds called compaction agents, such as polyamines like spermidine used in this study. The aim of this research was to examine the nanostructural characteristics of genetic material exposed to compaction agent. The measurements and analysis performed by atomic force microscopy (AFM) indicate that DNA plasmid undergoes condensation and forms rosette-like structures once subjected to spermidine.

4

Structural and spectroscopic studies on the formation of lipoplexes between DNA and cationic gemini surfactants

Andrzejewska W., Pietralik Z., Taube M., Skrzypczak A., Kozak M.

Polimery

|

2014

|

T. 59, nr 7-8

569--574

EN

The process of complex formation between cationic gemini surfactants, 3,3'-[a,w-(dioxaalkane)]bis(1-dodecylimidazolium) dichloride, with deoxyribonucleic acid (DNA) was studied. The study was performed for ten surfactants having spacer groups of different lengths used in 6 concentrations (5 mM, 2 mM, 1 mM, 0.5 mM, 0.2 mM, 0.1 mM) and a 6.5 µM DNA solution. The complex formation was verified by circular dichroism spectroscopy and gel electrophoresis. The complexes were found to be stable and the process of complex formation was reproducible, efficient and immediate.

PL

Zbadano proces kompleksowania kationowych surfaktantów typu gemini — dichlorków 3,3'-[a,w-(dioxaalkane)]bis(1-dodecyloimidazoliowych) z kwasem deoksyrybonukleinowym (DNA). Wykorzystano dziesięć surfaktantów różniących się długością grupy łącznikowej, w postaci roztworów o 6 różnych stężeniach (5 mM, 2 mM, 1 mM, 0,5 mM, 0,2 mM, 0,1 mM), oraz 6,5 µM roztwór DNA. Za pomocą spektroskopii dichroizmu kołowego oraz elektroforezy żelowej wykazano, iż zachodzi proces kompleksowania tych cząsteczek. Stwierdzono, że otrzymane kompleksy są stabilne a proces ich powstawania — natychmiastowy, wydajny i powtarzalny.

5

Polymeric vectors for gene therapy - synthesis and biological activity of polysaccharide based polycations

Azzam T., Makovitzki A., Eliyahu H., Raskin A., Bernholz Y., Domb A., Linial M.

Zeszyty Naukowe. Chemia / Politechnika Śląska

|

2001

|

z. 146

15-23

PL

Otrzymano serię polikationów nowego typu, przewidzianych jako wektory plazmidów w terapii genowej. Na podstawie badań in vitro przy użyciu różnych plazmidów i różnych typów komórek oceniono efektywność transfekcji. Niektóre z polimerów są potencjalnie przydatne jako nowego typu nośniki dla dostarczania genów w warunkach in vivo.