W całym okresie starożytności, w krajach rejonu Morza Śródziemnego i Bliskiego Wschodu, podstawowym materiałem piśmienniczym był wytwarzany w Egipcie papirus – znacznie bardziej funkcjonalny niż płytki gliniane stosowane w Mezopotamii. Jednak z uwagi na to, że Egipt był monopolistą w wytwarzaniu i dystrybucji papirusu, wszelkie zagrożenia jego dostaw, wynikające z przyczyn politycznych, handlowych lub wojennych, powodowały znaczne komplikacje u odbiorców tego towaru. Podobna sytuacja zdarzyła się również w III w. p.n.e., gdy Egipt zakazał wywozu papirusu do Pergamonu. Zgodnie z powiedzeniem „potrzeba jest matką wynalazku”, efektem tego zakazu było wynalezienie nowego i wspaniałego materiału piśmienniczego, jakim okazał się pergamin. Z kolei wprowadzenie pergaminu, w połączeniu z drewnianymi tabliczkami woskowanymi, używanymi powszechnie w Cesarstwie Rzymskim, przyczyniło się do powstania (w I wieku p.n.e.) nowej formy książki – tzw. kodeksu. Ta powszechnie znana forma książki stopniowo wyparła starożytną, stosowaną od ponad trzech tysięcy lat książkę w postaci zwoju.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.