Wyniki wyszukiwania - BazTech

1

Sustainable Development, Globalization, Non-antagonistic Development, Philosophical Environmentalism and Endangered Democracy

Sztumski Wiesław

Problemy Ekorozwoju

|

2023

|

Vol. 18, nr 1

28--36

EN

In this paper, one discusses the conditions favourable for sustainable development, limitations of it in the social reality and the sense of implementing it everywhere. The author points out that sustainable development has always taken place in nature thanks to the mechanisms of self-regulation and the laws of nature. However, what is new is the idea of sustainable development in the social reality. Balancing inequalities to the end, i.e. until the state of permanent equilibrium of social systems is achieved, leads to stagnation. Because the source of sustainable development is throwing off equilibrium, and stabilization kills development. He also indicates that the idea of sustainable development was not born out of ecological, but economic reasons, and still serves mainly economic, not ecological purposes. It works best in the sphere of the economy. Nevertheless, it is implemented everywhere with a better or worse result, because the world fashion for sustainable development and its mythologization has prevailed. One sees in it a panacea for all social problems. In fact, it is a tool of self-regulation in social systems that ensure the survival of them. There is a feedback loop between sustainable development and globalization. Sustainable development contributes to globalization, and globalization promotes sustainable development. However, only until one reaches some critical moment. Then, globalization begins to hinder sustainable development and eventually makes it unfeasible. The condition for the implementation of sustainable development is the freedom provided by the democratic system. Therefore, it works best in a liberal democracy. Unfortunately, this democracy is already collapsing. It has taken on a caricature form that makes difficult for people to live and for governments to exercise power. Therefore, one replaces it by totalitarian or fascist regimes, which for different reasons gives greater hope for a better functioning of the state. However, totalitarianism limits freedom significantly and fascism, in addition, raises legitimate fear due to negative historical experiences. There is no place for sustainable development in these regimes. That is why many researchers and politicians want to stop fascism and bring about sanitation of democracy with New Enlightenment, New Metanoia, and New Humanism. In such way, they want to enable further sustainable development.

PL

W artykule omówiono warunki sprzyjające zrównoważonemu rozwojowi, jego ograniczenia w rzeczywistości społecznej oraz sens jego wdrażania. Autor zwraca uwagę, że zrównoważony rozwój zawsze zachodził w przyrodzie dzięki mechanizmom samoregulacji i prawom natury. Nowością jest jednak idea zrównoważonego rozwoju w rzeczywistości społecznej. Wyrównywanie nierówności do końca, tj. do osiągnięcia stanu trwałej równowagi systemów społecznych, prowadzi do stagnacji, bo źródłem zrównoważonego rozwoju jest zachwianie równowagi, a stabilizacja zabija rozwój. Wskazuje też, że idea zrównoważonego rozwoju nie zrodziła się z pobudek ekologicznych, ale ekonomicznych i nadal służy głównie celom ekonomicznym, a nie ekologicznym. Najlepiej sprawdza się w sferze ekonomii. Niemniej wszędzie jest wdrażany z lepszym lub gorszym skutkiem, ponieważ zapanowała światowa moda na zrównoważony rozwój i jego mitologizację. Widzi się w nim panaceum na wszystkie problemy społeczne. W rzeczywistości jest to narzędzie samoregulacji w systemach społecznych, które zapewniają im przetrwanie. Istnieje pętla sprzężenia zwrotnego między zrównoważonym rozwojem a globalizacją. Zrównoważony rozwój przyczynia się do globalizacji, a globalizacja promuje zrównoważony rozwój, jednak tylko do momentu osiągnięcia krytycznego momentu. Następnie globalizacja zaczyna utrudniać wdrażanie zrównoważonego rozwoju i ostatecznie czyni go niewykonalnym. Warunkiem realizacji zrównoważonego rozwoju jest wolność, jaką zapewnia ustrój demokratyczny. Dlatego najlepiej sprawdza się w liberalnej demokracji. Niestety ta demokracja już się rozpada. Przybrała karykaturalną postać, która utrudnia ludziom życie, a rządom sprawowanie władzy. Dlatego zastępuje się je reżimami totalitarnymi lub faszystowskimi, co z różnych powodów daje większą nadzieję na lepsze funkcjonowanie państwa. Jednak totalitaryzm znacznie ogranicza wolność, a faszyzm dodatkowo budzi uzasadniony strach z powodu negatywnych doświadczeń historycznych. W tych reżimach nie ma miejsca na zrównoważony rozwój. Dlatego wielu badaczy i polityków chce powstrzymać faszyzm i doprowadzić do uzdrowienia demokracji za pomocą Nowego Oświecenia, Nowej Metanoi i Nowego Humanizmu. W ten sposób chcą umożliwić dalszy zrównoważony rozwój.

2

Marketing polityczny : symbole faszyzmu i komunizmu w propagandzie w XX wieku

Zaczyńska vel Zaczek Joanna

Wiedza Obronna

|

2013

|

nr 4

55--71

3

Giuseppe Terragni i jego dzieła – między przeszłością, teraźniejszością a przyszłością

Mielnik A.

Przestrzeń i Forma

|

2013

|

nr 20

151--164

PL

W faszystowskich Włoszech między 1920 a 1940 rokiem istniały dwa współzawodniczące kierunki architektoniczne, obydwa czerpiące z dziedzictwa klasycznego. Obok twórczości przedstawiciela akademickiego monumentalizmu, neoklasycysty Marcello Piacentiniego, rozwijała się włoska odnoga ruchu modernistycznego – Architettura Razionale, której twórcy z Giuseppe Terragnim, jego głównym protagonistą, nie widzieli sprzeczności miedzy rozwijaniem architektury nowoczesnej a podtrzymywaniem jej charakteru narodowego i historycznego.

EN

In fascist Italy, between 1920 and 1940, there were two competing architectural movements, both stemming from Italian classical heritage. Alongside the work of academic monumentalist and neoclassicist Marcello Piacentini, the Italian branch of the modernist movement - Architettura Razionale developed. Its creators, with Giuseppe Terragni as the main protagonist, did not see contradictions in the development of modern architecture while preserving Italy’s national and historical character.

4

Miasta Mussoliniego. Architektura i urbanistyka jako instrument polityki państwa faszystowskiego

Burno F.

Kwartalnik Architektury i Urbanistyki

|

2011

|

T. 56, z. 3

27-51

PL

Artykuł ten jest poświęcony problemowi wykorzystywania architektury jako nośnika znaczeń przez reżim faszystowski we Włoszech w latach 1922-1943. Przedmiotem tego opracowania nie jest jednak sama architektura, ale miasto jako struktura znacząca. Mussolini zdawał sobie sprawę, że architektura jest jednym z najważniejszych, najbardziej dostępnych mediów. Doceniał jej siłę oddziaływania jako instrumentu państwa służącego edukacji mas. Faszystowska ideologia miała przenikać do świadomości obywateli państwa nie tylko dzięki architekturze, ale także dekoracjom plastycznym budowli, pomnikom, muralom, szablonowym napisom, plakatom. Miejską przestrzeń wykorzystywano także w trakcie efemerycznych spektakli władzy, w czasie corocznych obchodów faszystowskich świąt, a także specjalnych wydarzeń, np. wizyt Mussoliniego i niektórych zagranicznych polityków. Mussolini, uważny czytelnik Gustave'a Le Bona i George’a Sorela, uznał architekturę za ważny instrument faszyzacji. Uczynił z miejskich przestrzeni jeden z najważniejszych nośników ideologii. Miasto faszystowskie, także nowe ośrodki miejskie budowane m.in. w regionie Agro Pontino, tworzyło mity: nowego państwa, Mussoliniego-wodza, Rzymu – "duchowego centrum narodu", odrodzonego "imperium śródziemnomorskiego" (EUR, Addis Abeba). Przestrzeń miejska wychowywała, ułatwiała publiczny kult partii i wodza, kształtowała pożądane przez władze zachowania.

EN

This article is dedicated to the problem of using architecture as a carrier of concepts by the fascist regime in Italy in 1922-1943. However, the subject of this study is not only architecture but the city as a meaningful structure. Mussolini was aware of the fact that architecture is one of the most important and most available media. He appreciated its strength as a state instrument used for education of the masses. The fascist ideology was supposed to penetrate into awareness of citizens of the state not only thanks to architecture but also art decorations of buildings, monuments, murals, stencilled inscriptions and posters. The urban space was also used during ephemerid spectacles of the authorities, annual celebrations of fascists holidays e.g. during the visit of Mussolini and some foreign politicians. Mussolini, a dedicated reader of Gustave Le Bon and George Sorel, found architecture to be an important instrument for introducing fascism. He made urban space become one of the most vital carriers of the ideology. Fascist cities and also new urban centres built in regions including Agro Pontino, created the myth of a new state. Mussolini as the duce, Rome as the "spiritual centre of the nation", a reborn "Mediterranean empire" (EUR, Addis Abeba). The urban space was bringing up, facilitating the public cult of the party and its leader, and formed the behaviour requested by the authorities.

5

Faszyzm, komunizm, fundamentalizm i co dalej?

Kaczmarek J.

Zeszyty Naukowe AON

|

2004

|

nr 2(55)

7-26

EN

We are living in the time when radical Islamic fundamentalism more and more becomes a global threat aiming at "building a State of God”, i.e. taking over the world. Therefore the author finds it important to recollect two totalitarian ideas that also aimed at conquering the world in the 20th century - Hitler’s fascism and Stalin’s communism and compare them with a current situation from the stabilisation and security point of view. Although all these ideas differ and prefer different forms of fighting [fascism - armed fighting; communism - non-armed fighting (ideological, scientific, technical economic); fundamentalism - armed fighting using terrorism], they allow drawing rational conclusions that, as history shows, they tend to achieve the mentioned above aim - stabilisation and security, without the need to take advantage of radical actions. According to the author, the most important endeavour is the need to make the world community aware of the significance of the existing threats and the necessity not only to eradicate the existing antagonisms among non-fundamentalist countries but also develop a close co-operation between them. The ways of coping with existing threats and difficulties should be found in using indirect forms based on the compromise between unilateralism and multilateralism. As President A. Kwaśniewski pointed out at the participants’ meeting of Initiative against Proliferation of Weapons of Mass Destruction in Cracow on 2 June 2004, “new methods should be developed promptly to ensure international cooperation on security with stability” (TVP news of 2 June, 2004). It means that the most important problem nowadays is fighting, both armed as well as non-armed against radical fundamentalism that requires the co-operation of the rest of the world, the basis of which is compromise not quarrels.