Wyniki wyszukiwania - BazTech

Ograniczanie wyników

Powiadomienia systemowe

Sesja wygasła!

Znaleziono wyników: 1

Liczba wyników na stronie

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych: ethical principia in architecture

Sortuj według:

Ogranicz wyniki do:

Architecture - the hallmark of humanity

Wadowski J.

Architectus

2011

Nr 2(30)

25--28

Each civilisation is defined by its attitude to time. A way in which time is understood also determines a way of life. Time is incessantly shaped by us; in our modern times, it is more often done through communication and the speed of information transfer. We can also form space which is 'crystallised time' [3, p. 411]. As Leibniz put it, this constitutes 'order of co-existence' of things. Civilisation models its space-time thanks to architecture because Man is a spatiotemporal creature [9, p. 154]. 'Spatiotemporal' nature of man means that man builds his own culturally determined experience of dimensions. It is reflected in man's plans and designs. According to Kopaliński, architecture is a domain which organises and shapes space in order to satisfy human needs; science of designing and erecting buildings. Of course, the definition of 'need' is not clear-cut inasmuch as we can have needs which are 'down-toearth', for example, protection from cold or 'sublime', for instance, a possibility of having a place of worship. In other words, if we wish to think about designing and erecting a shelter that is also beautiful, we need advanced cognitive abilities as well as skills of transforming reflections and visions into a material realization.

W architekturze wyrażone zostają podstawowe odniesienia człowieka do świata przyrody, do siebie samego i innych ludzi. Człowiek jest istotą, która - w przeciwieństwie do większości gatunków - tworzy własne środowisko życia, czyli cywilizację; jej zasadniczym elementem (równie istotnym, jak myślenie czy symbolizacja) jest kreowanie konstrukcji architektonicznych posiadających różnorodne przeznaczenie (dom, świątynia, miejsce pracy, cmentarz itd.). Spełniają one nie tylko rolę ochronną, ale umożliwiają rozwój w obszarze kultury. Aktywność taka przyczynia się do zmian w środowisku naturalnym, często nieodwracalnych. Człowiek, dążąc do przetrwania, musi jednak ochronić siebie i swoje dzieci. Cel ten najlepiej osiąga się przez zarządzanie i organizację społeczną; powstawały więc budowle pożytku publicznego, gdzie projektant i budowniczy tworzyli dla wspólnego dobra. Czy dzisiaj, w dobie silnej tendencji do jak największych zysków z inwestycji, nie zapominamy o dobru ludzkim (indywidualnym i społecznym)? Doceniając fundamentalną rolę architektury w rozwoju cywilizacji, powinniśmy zastanowić się nad przewidującą optymalizacją wznoszonych przez nas konstrukcji - w celu zachowania homeostazy biologicznej i cywilizacyjnej.