Wyniki wyszukiwania - BazTech

Ograniczanie wyników

1 Polimery

1 2010

Znaleziono wyników: 1

Liczba wyników na stronie

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych: ester 4-(N-maleimidofenylowy) metakrylanu hydroksypropylowego

Sortuj według:

Ogranicz wyniki do:

Synthesis and characterization of thermosetting resins based on 4-(N-maleimidophenylester) hydroxypropylmethacrylate

Mustata F., Bicu I.

Polimery

2010

T. 55, nr 7-8

552-561

A hybrid monomer on 4-(N-maleimidophenylester) hydroxypropylmethacrylate (MPEHPM) possessing both maleimide and methacrylate groups has been synthesized from 4-N-carboxyphenylmaleimide (CPMI) and glycidylmethacrylate (GMA) in the presence of triethylbenzylamonium chloride (TEBAC) as a catalyst. The monomer was modified with diamino-diphenylmethanebismaleimide (MDABMI) and diglycidyl bisphenol A (DGEBA) and cured in the presence of 4,4'-methylenedianiline (MDA). The presence of an epoxy ring, amino groups and the both types of double bonds, makes these systems potential materials for obtaining thermosetting products. The curing and thermal stability of the crosslinked products were studied by differential scanning calorimetry (DSC) and TGA techniques.

Zsyntetyzowano ester 4-(N-maleimidofenylowy) metakrylanu hydroksypropylowego (MPEHPM) w reakcji 4-N-karboksyfenylomaleimidu (CPMI) z metakrylanem glicydylu (GMA) w obecności chlorku trietylobenzyloamoniowego (TEBAC) jako katalizatora. Otrzymany hybrydowy monomer zawierający zarówno grupy maleimidowe, jak i metakrylanowe modyfikowano za pomocą bismaleimidu diaminodifenylometanu (MDABMI) bądź diglicydylowego eteru bisfenolu A (DGEBA) a następnie sieciowano wobec 4,4'-metylenodianiliny (MDA). Obecność w zastosowanym systemie pierścienia epoksydowego, grup aminowych oraz obydwu typów wiązań podwójnych pozwala na uzyskanie termoutwardzalnego polimeru. Budowę syntezowanych produktów badano metodami FT-IR (rys. l, 5, 6), aH NMR (rys. 2) i 13C NMR (rys. 3). Proces utwardzania oraz stabilność termiczną usieciowanych związków charakteryzowano przy użyciu różnicowej kalorymetrii skaningowej (rys. 4, tabela 1) i techniką TGA (rys. 7, tabela 2).