Wyniki wyszukiwania - BazTech

Ograniczanie wyników

1 Lenart Piotr

1 2022

Znaleziono wyników: 1

Liczba wyników na stronie

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych: elements of force structure

Sortuj według:

Ogranicz wyniki do:

Transformacja struktur dowodzenia NATO po 2014 roku

Lenart Piotr

Studia Bezpieczeństwa Narodowego

2022

R. 12, Nr 25

89--100

Celem badań, których wyniki przedstawiono w niniejszym artykule był opis działań podjętych przez Sojusz Północnoatlantycki w zakresie zmian w jego strukturze dowodzenia po 2014 roku. Wyja¬śniono w nim, że realne zagrożenia generowane przez Federację Rosyjską spowodowały konieczność zmian w strukturze militarnej NATO. Sojusz Północnoatlantycki podejmując działania zmierzające do zapewnienia bezpieczeństwa jego członkom, w całym obszarze traktatowym, musiał zaadaptować swoją strukturę dowodzenia i strukturę sił do istniejących realnych zagrożeń, zmieniając jej dotychczasowy ekspedycyjny charakter na adekwatny do przewidywanych działań. NATO przekierowując swój wysiłek od działań ekspedycyjnych do obrony kolektywnej musiało zaadaptować swoje struktury dowodzenia regionalnie i dokonać adaptacji instytucjonalnej. Zmiany w strukturach dowodzenia sojuszu wymusiła potrzeba wdrożenia środków zapewniających bezpieczeństwo dla sojuszników z Europy Środkowo¬-Wschodniej. Realizując postanowienia szczytów NATO od Newport do Madrytu sojusz sukcesywnie, adekwatnie do eskalacji zagrożeń, reformował i generował siły i środki wydzielane do obrony obszaru traktatowego, co w konsekwencji skutkowało utworzeniem nowych elementów struktury dowodzenia oraz przeorientowaniem działalności już istniejących. Sojusz rozpoczął tym samym długoterminowe odstraszanie i adaptację obronną. Stosownie do zdefiniowanych potrzeb, utworzono w ramach NCS dwa dowództwa szczebla operacyjnego przystosowując się do obrony kolektywnej. Utworzenie wielonarodowego dowódz¬twa korpusu, czterech dowództw wielonarodowych dywizji, dowództwa wielonarodowej brygady oraz ośmiu integracyjnych jednostek NATO w zasadniczy sposób zmieniło architekturę dowodzenia sojuszu wzmacniając strukturę NFS. Umożliwiło to efektywne dowodzenie siłami i środkami NATO w obszarach odpowiedzialności utworzonych elementów na wschodniej flance sojuszu w czasie pokoju, kryzysu i wojny. Istotą podejmowanych działań jest ich elastyczność i ewolucyjny charakter wynikający z potrzeby permanentnego przeglądu istniejących struktur i adaptacji ich do zidentyfikowanych zmian w środowisku bezpieczeństwa. W pracy sformułowano następujący główny problem badawczy: Jak zmieniła się struktura dowodzenia sojuszu w obliczu nowej sytuacji bezpieczeństwa we wschodniej części Europy po 2014 roku? W procesie badawczym zastosowano podejście problemowo-strukturalne oraz metody poznania nauko¬wego, które opierały się głównie o analizę i krytykę literatury, obserwację pośrednią nieuczestniczącą oraz wnioskowanie indukcyjne i dedukcyjne. Wyniki przeprowadzonych badań są znaczące, gdyż potwierdzają elastyczność działań NATO i jego żywotną zdolność do adaptacji w zależności od zmieniającego się śro¬dowiska bezpieczeństwa. Wyniki badań wskazują jednoznacznie, że transformacja struktury dowodzenia Sojuszu przebiegała tak, aby uzupełnić o niezbędne elementy te obszary w których istnieją niedobory, stwarzając tym samym wydolną strukturę zapewniającą efektywne dowodzenie. W tym zakresie Sojusz zachowuje swój ewolucyjny charakter i przejawia dążność do adekwatnego podejścia połączonego ze zdolnością do adaptacji do zmieniającego się nieustannie środowisko bezpieczeństwa.

The aim of the research, the results of which are presented in this article, was to describe the activities undertaken by the North Atlantic Alliance in terms of changes in its command structure after 2014. It explained that the real threats generated by the Russian Federation made it necessary to change NATO’s military structure. The North Atlantic Alliance, taking steps to ensure the security of its members throughout the treaty area, had to adapt its command structure and force structure to the existing real threats, changing its current expeditionary character to be adequate to the anticipated activities. NATO, redirecting its efforts from expeditionary activities to collective defense, had to adapt its command structures regionally and make institutional adaptation. Changes in the alliance’s command structures were forced by the need to implement security measures for the allies from Central and Eastern Europe. Following the decisions of the NATO summits from Newport to Madrid, the alliance successively, adequ¬ately to the escalation of threats, reformed and generated forces and resources allocated to the defense of the treaty area, which in turn resulted in the creation of new elements of the command structure and reorientation of the activities of the existing ones. The Alliance has thus embarked on long-term deterrence and defensive adaptation. According to the defined needs, two operational-level commands were created within the NCS, adapting to collective defense. The creation of a multinational corps headquarters, four multinational division headquarters, a multinational brigade headquarters and eight NATO integration units fundamentally changed the alliance’s command architecture by strengthening the structure of the NFS. This made it possible to effectively command NATO forces and resources in the areas of responsibility of the elements created on the eastern flank of the alliance in times of peace, crisis and war. The essence of the actions taken is their flexibility and evolutionary nature resulting from the need for a permanent review of the existing structures and their adaptation to the identified changes in the security environment. The results of the research are of significant value, as they confirm Alliance’s flexibility as well as adaptability to the changing security environment. The results indicate explicitly that the process of NATO’s command & control structure transformation was carried out in a manner which allowed for complementing it with entities as deemed necessary for the identified gapped areas, thus assuring that the ultimate construct will guarantee efficacy of the command. With this regard the Alliance retains its evolutive nature at the same time manifesting the aspiration for ensuring an adequate approach combined with adaptability to the constantly changing security environment.