Wyniki wyszukiwania - BazTech

1

Dyskurs o bezpieczeństwie a media

Ciesielski Maciej

Cybersecurity and Law

|

2024

|

Vol. 12 (2)

282--294

PL

Celem artykułu jest podjęcie próby zrozumienia i wyjaśnienia bezpieczeństwa za pomocą języka, komunikacji, prawa oraz ich wpływu na władzę. Ze względu na subiektywną, procesualną perspektywę bezpieczeństwa staje się ono domeną wykorzystywaną do inicjowania bądź neutralizowania konkretnych zjawisk społecznych – mniej lub bardziej powiązanych z władzą zarówno oficjalną, państwową realizującą każdorazowo określone polityki bezpieczeństwa, jak i nieformalną, związaną z mechanizmami działań zakulisowych. Warto podkreślić, że do obszaru badawczego bezpośrednio związanego z analizą dyskursu o bezpieczeństwie możemy zaliczyć próby uzyskania odpowiedzi na następujące pytania: Jak modelować, czy moderować dyskurs o bezpieczeństwie, żeby minimalizować zagrożenia? Czy takie moderowanie dyskursu jest istotne? Jakie ma znaczenie w kontekście dezinformacji i walki informacyjnej? Jakie normy prawne pozwalają moderować i modelować dyskurs o bezpieczeństwie? Artykuł ma charakter wprowadzający do problematyki.

EN

This paper aims to make an attempt at understanding and explaining security through language, communication and law, and the impact these three aspects have on power and authority. Due to its subjective, processual perspective, security becomes a domain used to initiate or neutralise specific social phenomena that are more or less interconnected: it involves the official, state-mandated implementation of specific security policies, as well as the informal dimension of the mechanisms at work behind the scenes. It is worth stressing that the investigation related to security discourse analysis involves the following questions: How to model or moderate security discourse to minimise threats? Is such discourse moderation relevant? What is its significance in the context of disinformation and information warfare? What legal norms permit the moderation and modelling of security discourse? The following article provides an introduction into these issues.

2

Two key narrative strategies in approaching historiography on the path of historians in space and time

Chekanov Vsevolod

Kwartalnik Historii Nauki i Techniki

|

2023

|

T. 68, nr 3

11--22

EN

The subject of the study is the distinctive approaches to the formatting of spatial and temporal structures in historical texts. The main methods for historians belonging to a particular tradition to move through historical space and time in the process of creating discourse are highlighted, affecting a distinctive relationship in the representation of past events and structures, chance and regularity. For the sake of clarity, examples are taken of little-known sites (e.g. the Greco-Bactrian Kingdom of Hellenistic period), for which historians face not only the problem of generalising factual material, but also the problem of incorporating such sites cumulatively, without destroying discourse, into the existing structure of historical knowledge. In line with the opposing approaches developed in both historiographical traditions, the author of this study have outlined and for the first time identified the methods that have been used in these traditions to achieve the objective: the method of frontal approximations (in Soviet historiography) and the ‘historian’s wings’ method (in Western historiography). The study presents examples of applying both methods, identifies their shortcomings and advantages, in accordance with which the specific features inherent in both historiographical traditions are specified, and indicates their significance for an adequate presentation of the historical past.

PL

Przedmiotem opracowania są wyróżniające się podejścia do formatowania struktur przestrzennych i czasowych w tekstach historycznych. Zwrócono uwagę na główne metody poruszania się historyków należących do określonej tradycji w czasie i przestrzeni historycznej w procesie tworzenia dyskursu, wpływające na odrębną relację w reprezentacji minionych wydarzeń i struktur, przypadek i prawidłowość. Dla jasności podano przykłady mało znanych stanowisk (np. królestwo grecko-baktryjskie okresu hellenistycznego), dla których historycy stają nie tylko przed problemem uogólnienia materiału faktograficznego, lecz także z problemem włączania takich stanowisk bez niszczenia dyskursu w zastaną strukturę wiedzy historycznej. Zgodnie z przeciwstawnymi podejściami wypracowanymi w obu tradycjach historiograficznych autor niniejszego opracowania nakreślił i po raz pierwszy zidentyfikował metody, które były stosowane w tych tradycjach do osiągnięcia celu: metoda przybliżeń frontalnych (w historiografii sowieckiej) oraz metoda „skrzydeł historyka” (w historiografii zachodniej). W opracowaniu przedstawiono przykłady zastosowania obu metod, zidentyfikowano ich wady i zalety, zgodnie z którymi określono specyfikę obu tradycji historiograficznych oraz wskazano ich znaczenie dla adekwatnego przedstawienia przeszłości historycznej.

3

Nowoczesność w polskim dyskursie architektonicznym: 1945-1949. Wstępne rozpoznanie zagadnienia

Friedrich J.

Zeszyty Naukowe Politechniki Poznańskiej. Architektura i Urbanistyka

|

2008

|

Z. 15

309-335

PL

Pojęcie nowoczesności w polskim dyskursie architektonicznym po 1945 roku zajmuje szczególne miejsce. Nie tylko bowiem odnosi się ono do kwestii ściśle architektonicznych, ale wkracza także w obszar dyskusji ideowych, a nawet politycznych. Władze komunistyczne w powojennej Polsce reglamentowały bowiem nowoczesność, a także na swój własny sposób ją definiowały, co ujawniło się zwłaszcza w okresie obowiązywania w architekturze polskiej doktryny realizmu socjalistycznego. W swym tekście próbuję odtworzyć to, w jaki sposób pojęcie nowoczesności rozumiano i jak je stosowano w latach 1945-1949, a więc w krótkim okresie względnej swobody poprzedzającej urzędowe wprowadzenie socrealizmu. Dyskurs ten trudno zresztą uznać -przynajmniej w świetle znanych mi źródeł - za szczególnie bogaty. Niełatwo napotkać głębsze przemyślenia czy dostrzec ślady rozleglej szych lektur teoretycznoarchitektonicz-nych. Opinie w tym zakresie są zwykle obiegowe, a czasem wręcz powierzchowne, tylko z rzadka trafiają się myśli bardziej oryginalne, czy niespodziewane odpryski jakichś zachodnich dyskusji - historycznych bądź bieżących. Ówczesne wypowiedzi stanowią jednak ważny dokument stanu świadomości twórców polskiej architektury w trudnym momencie jej dziejów.

EN

The idea of modernity in Polish architectural discourse after 1945 occupies a unique place. Not only does it pertain to narrowly architectural matters, but it also enters the arena of ideological, and even political discussions. The communist government in postwar Poland regulated and even defined modernity in its own particular manner, as was manifested in the requirement that Polish architecture conform to the doctrine of socialist realism. In this text, I try to capture the manner in which modernity was understood and applied in the years 1945-1949, in the short period of relative freedom preceding the official introduction of socialist realism. This discourse is not acknowledged - at least in the sources I have encountered - as especially rich. It is not easy to engage with the wider considerations or perceive the traces of extensive theoretical-architectural readings. Opinions in this area are usually conventional, and sometimes even superficial; original thoughts or ideas inspired by western discussions - historical or current - occur only occasionally. Nevertheless the statements made in those times constitute an important document of the state of consciousness among Polish architects in a difficult moment of their history.

4

Dyskursy i dialekty modernizmu

Bilewicz H.

Zeszyty Naukowe Politechniki Poznańskiej. Architektura i Urbanistyka

|

2008

|

Z. 15

383-391

PL

Modernizm oglądany z perspektywy ponowoczesności jawi się jako formacja niejednoznaczna i pełna sprzeczności. Wbrew ortodoksyjności haseł, deklarowanej zwartości i pozornej jednolitości, jego architektoniczny obraz obfituje w rysy i pęknięcia, a jego recepcja wywołuje wiele kontrowersji. Zarówno dyskurs modernizmu, jak i dyskurs o modernizmie jest współcześnie kwestionowany oraz poddawany reinterpretacjom. W wystąpieniu podjęte zostaną ogólne kwestie terminologii, typologii oraz aksjologii modernizmu, jak również morfologii architektury nowoczesnej, różnicowanej poprzez trzy odmienne modele (definiowane w sztukach wizualnych przez prof. Andrzeja Turowskiego): modernizm progresywny, modernizm regresywny oraz modernizm transgresyjny. Te zróżnicowane oblicza modernizmu architektonicznego komplikują ponadto różnorodne dialekty: odmiany terytorialne, środowiskowe i historyczne. Retrospektywa architektury modernizmu ma na celu jej rewizję, tj. ponowny przegląd jej dorobku oraz krytyczne rozpatrzenie jej zasad. Implikuje to postulat rewaloryzacji modernizmu architektonicznego, tj. przewartościowania jego dokonań oraz rekuperacji, tj. przywrócenia i odzyskania jego polifonicznego obrazu, stając się przyczynkiem do rozważań nad wielością dyskursów i dialektów architektury modernistycznej.

EN

Modernism, when looked at from the perspective of post-modernity appears to be equivocal and full of contradictions. Contrary to the orthodox sounding of its slogans, declared consignees and seeming uniformity, its architectural shape is full of cracks and crevices, while its reception raises much controversy. Both the modernist discourse and the discourse on modernism is being currently questioned and re-interpreted. His speech tackles general questions in the fields of the terminology, typology and axi-ology of modernism, along with the morphology of modern architecture, diversified by three different models (defined in the field of visual arts by Professor Andrzej Turowski): progressive modernism, regressive modernism and transgressive modernism. These different manifestations of modernism in architecture are further complicated by various dialects: territorial variations, milieux influences and historical impact. The retrospective of modernist architecture aims at its revision, i.e. the vertical survey of its achievements and a critical approach to its principles. This implies the need for the revalorisation of architectural modernism, i.e. the re-evaluation of its achievements and its recuperation, which means the restoring and recovering its polyphonic image. This will become a new contribution in the dispute on the multiplicity of discourses and dialects in modernist architecture.