Cement concrete pavements are mainly implemented in Poland using unreinforced, dowelled and tieded pavement technology. The task of dowels in transverse expansion joints is to ensure proper transfer of loads between slabs and to allow free operation of slabs caused, among other things, by changes in thermal load. Recently, a significant problem has been observed in evaluating and resolving the issue of improperly placed dowels in expansion joints. So far, the assessment has consisted of categorising their location into three groups and taking relevant action based on contractual provisions (leading to financial deductions) rather than verified engineering knowledge. The consequence of these actions is that the development of this technology in the express road network has been significantly halted. Contractors, given the choice between asphalt or cement concrete technology, choose the former – among others for the abovementioned reasons. This paper presents a proposal for assessing the position of dowels in expansion joints based on the use of a superposition of four types of deviations from the ideal dowel position (defined in the equivalent diameter algorithm deq) in conjunction with the usual condition of permissible compressive stresses under the dowel, which is used for dowel dimensioning. The proposal presented here was used to evaluate the position of dowels in about a hundred expansion joints in five expressway pavements. Promising results have been achieved to estimate the risk of failure of concrete slabs over their service life.
PL
Nawierzchnie z betonu cementowego realizowane są w Polsce głównie w technologii nawierzchni niezbrojonej, dyblowanej i kotwionej. Zadaniem dybli w poprzecznych szczelinach dylatacyjnych jest zapewnienie prawidłowego przenoszenia obciążeń między płytami oraz umożliwienie swobodnej pracy płyt wywołanej m.in. zmianami obciążenia termicznego. W ostatnim czasie zaobserwowano istotny problem związany z oceną i rozwiązaniem zagadnienia nieprawidłowego położenia dybli w szczelinach dylatacyjnych. Dotychczas ocena polegała na zakwalifikowaniu ich położenia do trzech grup i podjęciu na tej podstawie czynności w oparciu o zapisy kontraktowe (prowadzące do potrąceń finansowych), nie zaś o zweryfikowaną wiedzę inżynierską. Konsekwencją tych działań jest znaczne wstrzymanie rozwoju tej technologii w sieci dróg szybkiego ruchu. Firmy wykonawcze, mając możliwość wyboru technologii asfaltowej lub betonu cementowego, wybierają tę pierwszą – m.in. z uwagi na powyższe. W artykule przedstawiono propozycję oceny położenia dybli w szczelinach dylatacyjnych, bazującą na wykorzystaniu superpozycji czterech rodzajów odchyleń od idealnego położenia dybla (określonych w algorytmie średnicy ekwiwalentnej deq) w powiązaniu ze zwyczajowo stosowanym do wymiarowania dybli warunkiem dopuszczalnych naprężeń ściskających pod dyblem. Przedstawioną propozycję wykorzystano do oceny położenia dybli w około stu szczelinach dylatacyjnych w pięciu nawierzchniach dróg ekspresowych. Osiągnięto obiecujące wyniki, pozwalające na szacowanie ryzyka awarii płyt betonowych w okresie eksploatacji.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.