Wyniki wyszukiwania - BazTech

1

Analysis of the tensile process energy consumption of coniferous wood exposed to seawater

Roman Kamil

Inżynieria Materiałowa

|

2024

|

Vol. 45, nr 1

12--22

EN

The woodworking industry is notorious for its use of wood, despite the availability of laminates and other sub-materials. In the marine industry, it is used in the construction of boats, yachts, and other marine structures. In this study, tensile properties of coniferous species were examined as a function of salty water exposure for different periods of time. In coniferous woods such as pine, larch, and spruce, wood strength is determined by its ability to undergo tension and compression over time. Different mechanical strengths of wood soaked in water with a salinity of 7‰ were determined. According to the data, the salinity value corresponds to the average salinity on the Polish Baltic coast. As a result of the experiments, it can be concluded that the applied medium directly affects the species and structure of the wood. The parameters of wood are affected differently by soaking depending on its species. The tensile strength of pine was enhanced after incubation in seawater. By soaking other specimens in saltwater for a certain period of time, the study demonstrated different strength parameters. Wood exposed to salty water was compared to native wood in this study to determine its tensile properties. In conclusion, soaking wood in a certain medium significantly alters its mechanical properties. Analysis showed that all samples had an average strength between 5.4MPa and 102.04MPa. There was a slight difference in strength results for each wood species over time despite subsequent treatment cycles.

PL

Zbadano właściwości rozciągające gatunków drzew iglastych w funkcji ekspozycji na słoną wodę przez różne okresy czasu. Określono różne wytrzymałości mechaniczne drewna nasączonego wodą o zasoleniu 7‰, które odpowiadało średniemu zasoleniu na polskim wybrzeżu Bałtyku. Stwierdzono, że zastosowane medium wpływa bezpośrednio na gatunek i strukturę drewna. Nasączanie wpływa w różny sposób na parametry drewna w zależności od jego gatunku. Wytrzymałość na rozciąganie sosny została zwiększona po inkubacji w wodzie morskiej. W badaniach wykazano odmienne parametry wytrzymałościowe, mocząc różne próbki w słonej wodzie przez pewien czas. Drewno wystawione na działanie słonej wody porównano z drewnem naturalnym, aby określić jego właściwości rozciągające. Namoczenie drewna w określonym medium znacząco zmienia jego właściwości mechaniczne. Analiza wykazała, że wszystkie próbki miały średnią wytrzymałość 5,4–102,04 MPa. Zaobserwowano niewielką różnicę w wynikach wytrzymałości dla każdego gatunku drewna w czasie, pomimo kolejnych cykli obróbki.

2

Rośliny mało znane. Sosna oścista

Czekalski Mieczysław

Zieleń Miejska

|

2021

|

Nr 11

26

PL

Sosna oścista (Pinus aristata Engelm.) to dla nas roślina prawdziwie egzotyczna. Opisał ją w 1862 r. George Engelmann (1809–1884), północnoamerykański lekarz i botanik. Nazwa gatunkowa „oścista” pochodzi od cienkich, wygiętych, ościstych kolców na piramidkach łusek szyszkowych. Sosna ta naturalnie występuje w południowo-zachodniej części Stanów Zjednoczonych, od gór ciągnących się w Newadzie, Utah i Kolorado do północnej Arizony, północnego Nowego Meksyku i południowo-wschodniej Kalifornii. Rośnie w górach na wysokości od 2500 do 3400 m n.p.m., w luźnych drzewostanach, na suchych stokach skalnych, i tworzy tam górną granicę lasu.

3

Rośliny mało znane. Sosna himalajska

Czekalski Mieczysław

Zieleń Miejska

|

2021

|

Nr 9

43

PL

Sosna himalajska (Pinus wallichiana A. B. Jacks.) należy do gromady nagozalążkowych (Gymnospermae) i rodziny sosnowatych (Pinaceae). W stanie naturalnym występuje w Nepalu, Bhutanie, północnej Birmie i w zachodnich Chinach. Rośnie w Himalajach, na stanowiskach wilgotnych do suchych, na wysokości między 1800 a 4000 m n.p.m. Do Europy (do Anglii) została wprowadzona przez Lamberta w 1823 r. W Polsce, w Arboretum Stanisława hr. Wodzickiego w Niedźwiedziu w Małopolsce, była już w 1833 r., a w Arboretum Kórnickim w 1849 r. Jest drzewem iglastym, zawsze zielonym, jednym z najładniejszych wśród sosen. Jeszcze stosunkowo niedawno w czasie surowych zim w różnym stopniu podmarzała lub nawet wymarzała. Obecnie dzięki ocieplającemu się klimatowi nie powinna u nas przemarzać.

4

Rośliny mało znane. Modrzewnik chiński

Czekalski Mieczysław, Danielewicz Władysław

Zieleń Miejska

|

2021

|

Nr 12

28--29

PL

Modrzewnik chiński – Pseudolarix amabilis (J. Nelson) Rehder – należy do gromady Gymnospermatophyta i rodziny sosnowatych Pinaceae. Pod względem rozwoju rodowego jest drzewem bardzo starym, znanym ze szczątków kopalnych od wczesnego okresu kredowego i plejstocenu na licznych stanowiskach w Ameryce Północnej i Europie. To klasyczny przykład reliktowego drzewa iglastego, które w dawnych epokach było szeroko rozpowszechnione.

5

Rośliny mało znane. Metasekwoja chińska

Czekalski Mieczysław

Zieleń Miejska

|

2021

|

Nr 7-8

67

PL

Metasekwoja chińska (Metasequoia glyptostroboides Miki ex Hu and Cheng) należy do gromady nagozalążkowych (Gymnospermatophyta) i rodziny cypryśnikowatych (Taxodiaceae), czyli jest drzewem iglastym, ale o igłach przed zimą opadających.

6

Rośliny mało znane. Jodła hiszpańska

Czekalski Mieczysław

Zieleń Miejska

|

2021

|

Nr 6

43

PL

Jodła hiszpańska (Abies pinsapo Boiss.) należy do gromady nagozalążkowych (Gymnospermatophyta) i rodziny sosnowatych (Pinaceae). Jest drzewem zawsze zielonym. W stanie naturalnym występuje na południu Hiszpanii – w górach Sierra de las Nieves, de Yunguerra i w Berneja, na wysokości 1100 do 2000 m n.p.m. Jest tam gatunkiem endemicznym i prawnie chronionym.

7

Rosliny mało znane. Sosna Jeffreya

Czekalski Mieczysław

Zieleń Miejska

|

2021

|

Nr 10

40

PL

Sosna Jeffreya (Pinus jeffreyi Grew. et Balf. ex Murr.) należy do gromady nagozalążkowych (Gymnospermae) i rodziny sosnowatych (Pinaceae), czyli tak samo jak nasza sosna zwyczajna (Pinus sylvestris L.). W stanie naturalnym występuje na zachodzie Stanów Zjednoczonych, w wąskim pasie, przede wszystkim w Kalifornii, na wysokości od 1000 do 3000 m n.p.m. Towarzyszą jej m.in. znane u nas drzewa, takie jak jodła jednobarwna (Abies concolor), daglezja zielona (Pseudotsuga menziesii) i sosna wydmowa (Pinus contorta) oraz kilka innych sosen rzadko uprawianych w Polsce, np. s. cukrowa (P.lambertiana), s.sękata (P. attenuata) i s. szara (P. sabiniana).

8

Modrzewie

Falkowski Grzegorz

Zieleń Miejska

|

2021

|

Nr 9

38--42

PL

Modrzewie to najdalej sięgające na północ globu drzewa iglaste. Rosną w umiarkowanej i chłodnej (podbiegunowej) strefie półkuli północnej. Botanicy wyróżniają ok. 20 gatunków modrzewi, z czego połowę stanowią formy mieszańcowe, pojawiające się na obszarach o wspólnym zasięgu występowania dwóch lub więcej gatunków.

9

Sosny w mieście

Zieleń Miejska

|

2017

|

Nr 2

27--29

PL

Wśród roślin iglastych sosny wyróżniają się wysoką odpornością na upał, suszę oraz zanieczyszczenie powietrza i jeśli tylko nie są narażone na działanie aerozolu solnego, dobrze rosną także na terenach miejskich.

10

Rośliny polecane na tereny wilgotne

Zieleń Miejska

|

2017

|

Nr 11

33--35

PL

Po kilku latach suszy, która występowała w wielu regionach kraju, nagle pojawił się prawie zapomniany problem – nadmiar wody!

11

Żółtolistne odmiany drzew iglastych

Czekalski M.

Zieleń Miejska

|

2016

|

Nr 6

29

PL

Wśród drzew nagozalążkowych (iglastych) są opisywane i uprawiane coraz liczniejsze odmiany, różniące się m.in. siłą wzrostu, pokrojem i zabarwieniem liści iglastych lub łuskowatych.

12

Zmienne oblicze roślin iglastych

Szydło W.

Zieleń Miejska

|

2016

|

Nr 4

32--34

PL

Nadejście wiosny to moment, w którym przyroda zmienia się nie tylko z dnia na dzień, ale prawie z godziny na godzinę. Na rabatach budzą się z uśpienia byliny, na gałęziach nabrzmiewają pąki, pojawiają się liście i kwiaty. Wiosenną metamorfozę przechodzą także rośliny iglaste.

13

Spectral Signatures of Conifer Needles Mainly Depend on Their Physical Traits

Marín S. T. de, Novák M., Klančnik K., Gaberščik A.

Polish Journal of Ecology

|

2016

|

Vol. 64, nr 1

1--13

EN

The aim of this study was to determine the traits that define the optical properties of the needles of four coniferous species: Picea abies, Picea omorika, Abies alba and Pinus sylvestris. The analysis included measurements of the needles for their morphological and anatomical aspects, reflectances at the upper and lower needle surfaces through their 280–880-nm spectra, and biochemical traits. The needles of these species differed significantly in the majority of morphological and anatomical traits, with the most pronounced differences seen for the thickness of the cuticle and epidermis, the needle width and thickness, the width of the central cylinder, and the position and density of the stomata. The reflectance spectra of the upper needle surface were very similar, while for the reflectance of the lower needle surface, P. omorika reflected light the most efficiently, followed by A. alba. The biochemical properties indicated significant differences in the amounts of UV-absorbing compounds, which were highest in P. sylvestris, and relatively low in A. alba and P. abies. The upper needle surface reflectance spectra were significantly affected by thickness of the cuticle, by pore width and by total mesophyll thickness, which explained 24%, 12% and 4% of the variability, respectively. The needle traits that explained the reflectance spectra variability of the lower needle surface were the hypoderm (28%), needle thickness (4%), density of stomata (28%), length of the outer pores (9%), and amount of UV-A-absorbing compounds (7%). Our data show that the needle reflectance spectra are primarily affected by the physical structure of the needles, and little by the needle biochemistry. This calls into question the methodologies for determination of the biochemical status of conifers based on their reflectance spectra.

14

Functioning of ecotones-spiders and ants of edges between native and non-native forest plantations

Gallé R., Kanizsail O., Ăca V., Molnăr B.

Polish Journal of Ecology

|

2014

|

Vol. 62, nr 4

815--820

EN

Habitat edges are regarded as important components of heterogeneous landscapes. Diverse theories exist about the diversity and functional role of edges, and no generalisation have been possible so far, thus case studies are important for better understanding the landscape scale processes. Forest management highly modified the structure and tree species composition of the European forests. The sylvicultural intensification resulted in the rise of the proportion of non-native, intensively managed forest stands. In the present study we explore the response of spider and ant assemblages to forest stand type and the edge effect between native poplar and non-native conifer plantations in Hungary. We applied pitfall traps to sample the ground-dwelling spiders and ants. Four plots consisting of the two forest types and the transition zones between them were selected. Five transects for each replicated plot were sampled. We identified the significant indicator species of the different habitat types. We found significant differences in the species richness (i.e. number of species) of ants and spiders of the different habitat types. We detected intermediate spider species richness at the edge indicating that edges separate a higher quality habitat from one that has lower resource quality; however, the species richness of ants was the highest at the edge and did not differ between the two forest types. The positive impacts of edge was found due to presence of generalist and grassland species at the edge and presumably edges separate patches that provide complementary resources also increasing the number of ant species. Our results indicate that forest type affects the species compositions of ground-dwelling spiders and ants. Our study also shows that habitat type had a major effect on the species richness and composition of spider and ant assemblages, suggesting that local forestry management plays a crucial role in preserving the native invertebrate fauna of forests.

15

Drzewa mniej znane. Sosna czarna

Czekalski M.

Zieleń Miejska

|

2010

|

Nr 1

28-28

16

Zawsze zielone

Skórowska A. A.

Zieleń Miejska

|

2008

|

Nr 2

24-26

PL

Przez cały rok efektownie w przestrzeni miejskiej wyglądają krzewy iglaste. Rozmaite są ich wielkości, zabarwienie i pokrój. Mogą mieć igły od ciemno i jasnozielonych przez niebieskawe, srebrzyste - aż do żółtych.

17

Ciepło spalania i wartość opałowa kory drzew liściastych i iglastych

Obidziński S.

Inżynieria Rolnicza

|

2004

|

R. 8, nr 5

223--231

PL

W pracy przedstawiono wyniki badań ciepła spalania i wartości opałowej kory drzew liściastych i iglastych (dębu, brzozy, olchy, wierzby i sosny). Wartość opałowa kory drzew od ok. 15 do ok. 19,5 MJ/kg (przy wilgotności 10%) sprawia, że kora jest cennym surowcem odpadowym do wytwarzania pełnowartościowego paliwa opałowego.

EN

The problem presented in this paper results of the investigation of heat of combustion and calorific value of the deciduous and coniferous trees' bark (oak, birch, alder, willow and pine). The calorific value of the trees' bark from about 15 to 19,5 MJ/kg (near moisture 10%) inflicts, that bark is valuable of waste material to production of the balanced fuel fuel.

18

Mocarne iglaste

Skórkowska A.

Przegląd Komunalny

|

2003

|

nr 12

74-75

PL

Chociaż mają opinię kapryśnych, sadzimy je chętnie w ogrodach przydomowych. Są też wśród nich takie, które dobrze rosną w trudnych warunkach miejskich. Nie można o nich zapominać, bo doskonale wzbogacają kompozycje z roślin liściastych. A zimą tylko one swymi barwami ożywiają smutny bury krajobraz.

19

Wpływ poziomu fluorków na reakcje liści i igieł drzew miasta Poznania i okolic

Gramowska H., Siepak J.

Rocznik Ochrona Środowiska

|

2002

|

Tom 4

455-478

PL

Fluor jest pierwiastkiem szeroko rozpowszechnionym i zajmuje 13 miejsce pod względem występowania w przyrodzie. W postaci fluorków występuje we wszystkich komponentach środowiska: wodzie, glebie, powietrzu oraz organizmach żywych. Naturalnym źródłem związków fluoru są złoża mineralne. Do wód przenika w wyniku procesów wietrzenia skał i ługowania, a także w opadach atmosferycznych. Zarówno w powietrzu, w wodzie jak i w glebie fluorki mogą występować w szerokim przedziale stężeń. Problem zanieczyszczenia środowiska fluorem zrodził się dopiero we współczesnym świecie, w związku z działalnością przemysłową człowieka, co doprowadziło do nagromadzenia toksycznych związków fluoru w powietrzu, wodzie i glebie. Najwięcej, bo aż 56,6% globalnej emisji pochodzi z hut aluminium, kolejne źródła to fabryki nawozów fosforowych i kwasów fosforowych - 17,1% oraz huty żelaza i stali z udziałem 15,5% [16]. W mniejszym stopniu swój udział mają emaliernie, huty szkła, cegielnie i zakłady ceramiczne używające zanieczyszczonej fluorem gliny i węgla. Do tego doliczyć należy energetykę cieplną opartą na węglach. Z danych opublikowanych wcześniej [41] dotyczących zawartości fluoru w roślinach w okolicach Lubonia wynika, że skażenie środowiska tym pierwiastkiem było znaczne i utrzymywało się na poziomie kilkuset mg/kg w materiale roślinnym. Uzyskane podczas przeprowadzonych badań wyniki sugerują spadek emisji związków fluoru do atmosfery, a zarazem imisji. Obniżenie emisji fluoru było wynikiem działań podjętych przez Zakład, a mianowicie: zaniechano produkcji fluorku glinowego; ograniczono znacznie produkcję superfosfatu pylistego i kwasu fluorowodorowego; uruchomiono dwie linie produkcyjne nawozów mineralnych, granulowanych metodą beztermiczną eliminując szkodliwe wyziewy obecne przy metodzie termicznej; starą 80-letnią kotłownię węglową zastąpiono kotłownią gazową; dzięki wykorzystaniu ługów pokrystalicznych w budownictwie wyeliminowano problem składowania tych odpadów na terenie Zakładu lub na wysypisku. Ponadto udoskonalono systemy absorpcyjne, co również spowodowało dalsze zmniejszenie emisji fluoru do atmosfery. Wyniki badań otrzymane w niniejszej pracy porównano z rezultatami badań przeprowadzonymi w Słowacji [40] w 1995 r. dla czterech punktów pobierania próbek; w terenie od praktycznie wolnego od wpływu toksycznych gazowych zanieczyszczeń emitowanych przez hutę alumunium (Źiar nad Hronom) (punkt 1) do silnie skażonego przez tę emisję (punkt 4). Zawartość fluoru w dwuletnich igłach świerka pospolitego wynosiła odpowiednio 10 mg/kg (punkt 1), 34 mg/kg (punkt 2), 92 mg/kg (punkt 3) i 301 mg/kg (punkt 4) w roku 1970. W 1990 r. wartości te wynosiły : punkt 1 - brak danych, punkt 2 - 102 mg/kg, punkt 3 - 170 mg/kg i punkt 4 - 310 mg/kg. W tym kontekście zawartości fluoru w igłach świerka w Obornikach i Czapurach są znacznie mniejsze niż zawartości fluoru stwierdzane w terenach silnie skażonych i wynoszą dla fluoru uwalnianego kwasami 107 mg/kg (Oborniki), 126 mg/kg (Czapury). Wartości fluoru w igłach sosny wahają się od 250 mg/kg do 310 mg/kg i są porównywalne z uzyskanymi przez Maňkovską i Steinnes - 310 mg/kg, a Świeboda [37] u tego samego gatunku podaje wartość 462 mg/kg dla terenów silnie skażonych. Analizując otrzymane wyniki pod kątem określenia udziału formy fluoru rozpuszczalnego w wodzie w stosunku do fluoru całkowitego (uwalnianego kwasami) nie stwierdzono żadnej korelacji. Zawartość tego pierwszego waha się w granicach 20÷60% [11]. Wpływają na to nie tylko indywidualne cechy roślin, ale także w dużym stopniu warunki meteorologiczne.

EN

Fluorine is widespread in nature and in the form of fluorides occurs in all elements of the natural environment: water, soil, air and living organisms. In all these elements fluorine can occur in a wide range of concentrations. The question of environmental pollution with fluorine appeared relatively recently as a result of the industrial development. The disturbance of ecological equilibrium by excessive amounts of fluorine poses threats to the functioning of living organisms. In the natural conditions plants contain insignificant amounts of fluorine taken from the soil, where fluorine is usually present as species non-available for them. In special conditions or under soil pollution, it can be taken in by plants in excessive amounts. The most characteristic symptom of fluorine poisoning of plants are necroses appearing when the concentration of this element exceeds a certain critical point, characteristic of a plant species. The process of necrosis begins at the leaf margin and develops towards its base. The leaves undergo discoloration, whose actual shade depends on the plant species. Accumulation of fluorine is also a function of its concentration in the air, time of exposure and a number of environmental factors and plant characteristics. The study was performed for plants of different sensitivity to fluorine compounds, growing on non-polluted areas or in direct vicinity of fluorine emission sources. The isolation of fluorine from biological material was performed by the distillation method according to Hall, preceded by dry mineralisation. After the isolation, fluorides were determined by the potentiometric method with an ion-selective electrode. Two fractions of fluorine were determined: the water-soluble one and the acid-released one. For the samples coming from the Wielkopolski National Park area, assumed as non-polluted the results of the fluorine determinations were: the fluorine released by acids determined in leaves of beech tree was 1.95 mg/kg, oak tree - up to 8.05 mg/kg and in needles of the coniferous trees it varied from 2.5 mg/kg to 10.8 mg/kg, the water-soluble fluorine determined in leaves of deciduous trees varied from 0.85 mg/kg (beech, oak) to 2.23 mg/kg (oak); and in coniferous trees from 1.12 mg/kg to 2.93 mg/kg. The values obtained for the samples collected from all sites chosen are within the limits of the natural fluorine concentrations. Fluorine was also determined in samples from the areas subjected to anthropopressure. In the samples collected from the city of Poznan, the natural level of fluorine concentration was exceeded only at two sites, while the level of fluorine in the samples from Oborniki, Czapury and Lubon indicated considerable pollution of the areas with this element. The fraction of the water-soluble fluorine made from 10.8 to 53.9% of that released by acids.

20

Wpływ zanieczyszczenia atmosfery na lasy Krainy Karpackiej

Gawrońska G.

Rocznik Ochrona Środowiska

|

2000

|

Tom 2

195-204

PL

Źródłem zanieczyszczeń powietrza atmosferycznego jest emisja wielu toksyn pochodzących z działalności przemysłowej, głównie z energetyki oraz źródeł komunalnych, a także ich importu z zagranicy. Istnieje wiele systemów informacyjnych dotyczących tej problematyki (Truszkowska R. i inni 1986, Berbeka K. 1995, Gawroński K. 1997). Zanieczyszczenia powietrza wpływają negatywnie na las powodując trwałe uszkodzenia. Różne gatunki drzew odznaczają się różnym stopniem wrażliwości na działanie zanieczyszczeń powietrza. Drzewa liściaste są na ogół mniej wrażliwe niż drzewa iglaste częściowo dlatego, że całkowita powierzchnia ich liści, czyli powierzchnia narażona na działanie zanieczyszczeń jest mniejsza niż powierzchnia igieł. Częściowo też dlatego, że liście opadają co roku i w związku z tym są pod działaniem zanieczyszczeń przez krótszy okres czasu niż igły. Świerk, sosna i buk są drzewami, które jak dotychczas doznały największych uszkodzeń. U świerka powszechnymi objawami uszkodzeń jest przebarwienie igliwia na żółte a nawet brązowe, wypuszczanie pędów zastępczych, zwisające pędy boczne, obumieranie korzeni i osłabiony przyrost, słabsza odporność pnia na złamanie. U sosny również występuje przebarwienie igliwia oraz przerzedzenie korony ze względu na przedwczesny opad igieł. U buka obserwuje się przedwczesne opadanie liści, a także tworzenie się pęknięć i guzów na korze. Poza tym zakłóceniu ulega typowy sposób ugałęzienia. Zwykle dobrze rozwinięte gałęzie górne przybierają wygląd długich biczów z krótkimi, zdegenerowanymi pędami bocznymi. Celem niniejszego artykułu jest oszacowanie strat w przyroście masy drzewnej spowodowanych zanieczyszczeniem atmosfery w lasach górskich Krainy Karpackiej w poszczególnych jej dzielnicach (rys. 1): Podsumowanie W wyniku przeprowadzonych szacunków określono sumaryczne straty w obu drzewostanach, tj. iglastym i liściastym w Krainie Karpackiej. Wynoszą one 716 tys. m3 za 1990 r. i są zbieżne z wynikami uzyskanymi przez J. Fabijanowskiego i A. Jaworskiego (1995). Ocenili oni zmniejszenie się przyrostu lasów karpackich w 1988 r. na 691 tys. m3 w oparciu o propozycję podaną przez T. Tramplera i J. Smykałę (1988), co potwierdza prawidłowość zastosowanej metody. Podstawowym krokiem, który należy podjąć w celu poprawy stanu zdrowotnego i żywotnego lasów karpackich jest wydatne zmniejszenie emisji szkodliwych substancji do atmosfery przez stosowanie w przemyśle nowoczesnych technologii bezodpadowych, stosowanie filtrów odpylających, zastąpienie paliw węglowych gazem ziemnym, energią elektryczną lub energią ze źródeł odnawialnych. Stworzyło by to możliwość dla naturalnej regeneracji naszych lasów i racjonalnego odnawiania powierzchni powstałych po obumarłych drzewostanach. Bowiem zabiegi pielęgnacyjne stosowane w lasach mają jedynie charakter profilaktyczny, zabezpieczający drzewostany przed gradacjami szkodliwych owadów i grzybów (Z. Capecki 1988).

EN

The paper presents an assessment of losses in the timber biomass increase caused by atmospheric pollution in the Carpathian Mountains forests as stated in 1990. The analysed losses in the tree biomass were calculated for broadleave and conifer stand separately because these two groups show different sensitivity to air pollution. In 1988, a large-area forest stand survey and inventory was performed in the Carpathian Mountains region (J. Fabijanowski, 1990). Its outcomes demonstrate the timber stand deemed sound covers only 22% of the surface. J. Zawada (1987) and S. Król (1988) also stated the fact of Carpathian forests facing a danger of being damaged especially higher than 1.000 m above sea level. The deterioration in soundness of Carpathian forests effects in the decreasing timber production capacity of Carpathian forests. In the paper, an assessment of losses resulting from the degraded timber biomass increase in the Carpathian Country is made using a method developed and described by the author in her paper: (G. Gawrońska, 1998). Losses produced by the degraded timber biomass increase (103m3/annum) amount to: where: Pd - forest area in the province of 103 ha; Ud - percentage of the surface covered by broadleave or conifer stands in the province; Vd - an annual increase in timber biomass including shrub stratum; it amounts to 3.2 m3/ha*annum (T. Trampler 1960) as for broadleave or conifer stands; a joint increase rate was assumed for the two stands because the broadleave stand is almost 80% of the total stand; Bd - indicator of degraded timber biomass increase according to BIGLEB: The accomplished survey proved that broadleave stand losses are not present in the Mountain Ranges of Beskid Niski and Bieszczady (the loss rates equalled zero), and in the Tatra Mountains and Podhale Region they are insignificant. The highest broadleave stand loss rates were stated in the region called Pogórze Środkowobeskidzkie (Central Beskidy Foothills) (85.2 thousand m3). The lowest losses in the conifer timber biomass increase are registered in the Tatra Mountains (14.4 thousand m3), and Podhale Region (16.9 thousand m3), and the highest losses - in the region of Pogórze Środkowobeskidzkie (Central Beskidy Foothills) (162.1 thousand m3). The calculated sum of losses in the broadleave and conifer stands in the Carpathian Country amounts to 716 thousand m3 (1990), and it is in accord with the outcome obtained by J. Fabijanowski and A. Jaworski (1995). According to the two latter authors, the Carpathian forests increment decreased to 691 thousand m3 in 1998; they calculated this total basing on a method as suggested by T. Trampler and J. Smykała (1988); thus, the correctness of the method applied in the survey has been confirmed.