Wyniki wyszukiwania - BazTech

1

Największy, ale mało znany klasztor Lwowa: wizerunek architektoniczny kompleksu dawnego konwentu oo. Karmelitów Trzewiczkowych

Bevz Mykola, Dubyk Yuri

Teka Komisji Architektury, Urbanistyki i Studiów Krajobrazowych

|

2023

|

T. 19, nr 2

58--74

PL

W centrum miasta Lwowa istnieje budynek z XVII wieku jako jedyna pozostałość dawnego klasztoru Karmelitów Trzewiczkowych. Budowla nie jest wpisana do rejestru jako zabytek architektury. Obiekt znajduje się w strukturze wewnętrznej kwartału przy ulicy Kniazia Romana 1−5. Dziedziniec z budowlą klasztorną należy dzisiaj do Politechniki Lwowskiej. Kwartał ten powstał na przedmieściu Halickim w XIV wieku i ma bardzo bogatą historię. W przeszłości kwartał znajdował się naprzeciwko Bramy Halickiej – wjazdu do śródmieścia od południa. Pierwotnie naprzeciw bramy znajdowały się działki i domy podmiejskie, głównie garncarzy, a ulica prowadząca do bramy Hałyckiej nazywała się Garnczarską. Później w XV wieku w kwartale pojawiają się na krótko pierwsze drewniane zabudowania katolickiego klasztoru Zakonu Karmelitów Trzewiczkowych. Nieco później pojawił się tutaj zespół pałacowy radnego miejskiego Garaniego. Na początku XVII wieku odbywa się tu druga fundacja klasztoru karmelitów Trzewiczkowych. Klasztor stopniowo powiększa swój obszar, rosną nowe budynki, kompleks staje się największym klasztorem we Lwowie. Pod koniec XVII wieku wschodnia i południowa strona klasztoru otrzymała potężną linię fortyfikacji bastionowych – część tzw. pasu obronnego autorstwa Jana Behrensa. W ostatnie lata XIX wieku po kasacie zakonu Karmelitów w miejscu zabudowań klasztornych pojawiają się nowe obiekty użyteczności publicznej – szkoła im. Franciszka Józefa i duży gmach Pałacu Sprawiedliwości (Sądu Krajowego Galicji), szkoła normalna. Na wschodniej i południowej stronie kwartału w miejscu fortyfikacji Behrensa wyrasta szereg budynków mieszkalnych. Zachowany budynek klasztorny był przeznaczony na cele mnichów. Do tej pory obiekt nie był jeszcze przedmiotem szczegółowego studium. W naszej publikacji staramy się rekonstruować jego główne cechy architektoniczne na tle uwypukleń chronologii rozwoju zabudowy klasztornej. Zwracamy szczególną uwagę na ujawnienie i lokalizację fragmentarycznie zachowanych w archeologicznej formie pozostałości kościoła i innych obiektów konwentu. Kościół nosił podwójne imię: św. Leonarda i Nawiedzenia Marii Panny.

EN

There is a building from the 17th century in the city center of Lviv, as the only remnant of the former monastery of the Shoeless Carmelites. The building is not entered in the register as an architectural monument. The facility is located in the internal structure of the quarter at 1−5 Kniazia Romana Street. The courtyard with the monastery building today belongs to the Lviv Polytechnic University. This quarter was founded in the Galician suburbs in the 14th century and has a very rich history. In the past, the quarter was located opposite the Halicz Gate – the entrance to the city center from the south. Originally, opposite the gate there were plots and suburban houses, mainly of potters, and the street leading to the Hałycka Gate was called “Garncarska”. Later, in the 15th century, the first wooden buildings of the Catholic monastery of the Shoeless Carmelite Order appear briefly in the quarter. A little later, the palace complex of city councilor Garani appeared here. The second foundation of the Shoeless Carmelite monastery takes place here at the beginning of the 17th century. The monastery is gradually expanding its area, new buildings are being built, and the complex is becoming the largest monastery in Lviv at that time. The eastern and southern sides of the monastery received a powerful line of bastion fortifications (part of the so-called defensive belt by Jan Behrens) at the end of the 17th century. In the last years of the 19th century, after the dissolution of the Carmelite Order, new public buildings appeared in place of the monastery buildings – the school named after Franz Josef and the large building of the Palace of Justice (National Court of Galicia), a normal school. On the eastern and southern sides of the quarter, in the place of Behrens’ fortifications, a number of residential buildings are being built. The preserved monastery building was intended for monks’ cells. So far, the facility has not been the subject of a detailed study. In our publication, we try to reconstruct its main architectural features against the background of emphasizing the chronology of the development of the monastery buildings. We pay particular attention to revealing and locating the fragmentary archaeologically preserved remains of the church and other buildings of the convent. The church bore the double name of Saint. Lenard and the Visitation of the Virgin Mary.

2

Assessment of Growth and Development of Representatives under the Conditions of Chestnut Soils

Semenyutina Alexandra V., Melnik Kristina A., Semenyutina Victoria A.

Ecological Engineering & Environmental Technology

|

2022

|

Vol. 23, iss. 1

19--24

EN

The growth and development of woody plants allow revealing the essence of their relationship with the environment. New conditions for growing plants primarily affect their growth and development, which is associated with the amount of heat and moisture. The aim of the research was to study the dynamics of growth and development of Gleditsia under new cultivation conditions (chestnut soils of the Volgograd region). In the arid zone of Russia, a comparative analysis of the species of the Gleditsia genus: G. texana, G. cassis, G. triacanthos, growing in the cluster dendrological collections of the Federal Research Center of Agroecology of the Russian Academy of Sciences (cadastre. № 34:34:000000:122, 34:34:060061:10; cadastre no. 34: 36:0000:14:0178). The analysis of long-term phenological observations at various temperature parameters of the environment was carried out. The optimal temperature for the beginning of active growth of shoots and its intensity were revealed. It was established that under the conditions of arid climate of the Volgograd region, the species of the Gleditsia genus are characterized by a spring-summer period of shoot growth (from the first decade of May to the third decade of July). Apical shoots start to grow earlier and finish it later than the lateral ones. At the time of cessation of growth in all species, the tops of the shoots dry up together with 2–3 leaves. Then comes the process of lignification of young shoots, contributing to their resistance under winter conditions. When comparing the data on the development of shoots of different Gleditsia species, no clear differences were found. Gleditsia triacanthos has the longest growing season (195 days) compared with the rest of the studied species. During the growing season, all Gleditsia species go through a full cycle of development, which indicates the success of their introduction, proving that the Gleditsia genus is a stable plant in chestnut soils. Gleditsia has no special generative shoots. The period from the beginning of budding to flowering depends on weather conditions (an increase in temperature to 28 °C slows this process down). In hydrologically favorable years, at an average air temperature of 21.5 °C, continuous flowering of plants is observed). The obtained materials are necessary for selection for landscaping, assessment of aesthetic and sanitary-hygienic properties, development and implementation of measures to protect green spaces from pests and diseases. Phenological observations have a huge role for forest reclamation.

3

Dziedzictwo architektury powojennej Polski jako zapis przemian politycznych, społecznych i ekonomicznych

Rozbicka Małgorzata

Ochrona Dziedzictwa Kulturowego

|

2017

|

Nr 3

45--68

EN

Poland’s postwar architecture and urban planning is a phenomenon that is remarkably diverse both formally and in terms of content. Although Polish architects were never completely isolated from European and world architecture following 1945, their architectural creativity up to 1989 was strongly influenced by political, social, and economic changes taking place in Poland. Seen by the Polish people in a negative light in certain cases and in a positive one in others, this parallels the very diverse emotions and feelings tied to these changes in material heritage that range from outright opposition, through dissent, up to pronounced support, including with respect to the idea of heritage protection of the architectural legacy born of various phases of the postwar development of Poland. The article encompass a discussion of principle or characteristic architectural achievements starting with the 1945–1949 period when Polish architecture was not yet subject to the total nationalization and centralization introduced by the communists. These few years when Polish architecture was relatively free to develop in direct correspondence to interwar Modernism was followed by a period of strong ideological injection. As in the case of other countries remaining within the sphere of influence of the Soviet Union, the 1949–1955 period saw a Polish architecture marked by the combating of cosmopolitan Modernism by a totalitarian neo–Classicism intent on reflecting the social and economic transformations of socialism (Social Realism). The 1956–1960 period, known as the “post–October thaw”, saw Poland’s brief turn towards the course in architectural development taken by the world in general, only to be followed by the nineteen–sixties decade of Socialist Modernism (“socmodernism”) that proved to be a key to Poland’s postwar modernization in political and social terms. The architecture of some public facilities was still marked by ambitious and experimental designs in the spirit of the avant–garde. At the same time, especially in the case of housing, it was witness to the first extremely standardized building construction efforts completely subservient to the technocratic dogmas of “Real Socialism,” especially rigorous economic and utilitarian standards. The successive section of the article characterize the Socialist Modern architecture of the years 1970–1980 when there was a considerable opening up of Poland to the West in both a political and economic sense. Decade of exceptionally dynamic development in housing (already partially liberated of the dogma of standards and extreme standardization) combined with loans resulted in a whole array of ambitious public facilities, including very many very interesting churches that should be seen against the backdrop of other countries of what was known as the Eastern Bloc. The architectural achievements of the nineteen–eighties are also presented. This was a period of growing social and political crisis and the ongoing dismantling of the Soviet model of communism and its replacement by more democratic structures. In Polish architecture, this was marked by a freeing of the architectural market and a return of the position of individual architectural creativity. The consequence of this was unprecedented development mainly inspired by the ideology of Postmodernism and stylistic pluralism. The nineteen–nineties added to this the intensely expanding commercialization and neoliberalism of the architectural dialogue that, in practice, marked the end of the social ethos of the architecture of Modernism in Poland.

PL

Polska powojenna architektura i urbanistyka to fenomen, który jest niezwykle zróżnicowany zarówno formalnie, jak i pod względem treści. Chociaż polscy architekci nie byli nigdy całkowicie odizolowani od architektury europejskiej i światowej, od 1945 do 1989 roku ich kreatywność architektoniczna była silnie uzależniona od przemian politycznych, społecznych i gospodarczych zachodzących w Polsce. Zjawisko to postrzegane przez jednych w negatywnym świetle, a pozytywnym dla innych, obrazuje różnorodne emocje i uczucia związane ze zmianami w materialnym dziedzictwie, obejmującymi również skrajne podejścia do idei ochrony dziedzictwa powojennego Artykuł omawia osiągnięcia architektoniczne w okresie 1945-1949, kiedy polska architektura nie była jeszcze poddana totalnemu nacjonalizmowi i centralizacji wprowadzonej przez komunistów. W ciągu tych kilku lat, kiedy polska architektura była stosunkowo swobodna i pozostawała w bezpośredniej relacji z międzywojennym modernizmem, nastąpił okres silnego rozwoju ideologicznego. Podobnie jak w przypadku innych krajów pozostających w sferze wpływów Związku Radzieckiego, w latach 1949-1955 polska architektura naznaczona była walką kosmopolitycznego modernizmu przez totalitarny, neoklasycystyczny zamiar odzwierciedlenia społecznych i gospodarczych przemian socjalizmu (Socjalny Realizm). W okresie 1955-1960, znanym jako "odwilż październikowa", nastąpił krótki zwrot Polski w kierunku rozwoju architektury podjętego przez świat, natomiast w latach sześćdziesiątych w stronę socjalistycznego modernizmu (‘soc-modernizm’), który okazał się kluczem do powojennej modernizacji Polski w wymiarze politycznym i społecznym.Architektura niektórych obiektów publicznych była wciąż naznaczona eksperymentalnymi elementami awangardy. W tym samym czasie, szczególnie w przypadku budownictwa mieszkaniowego, pojawiały się pierwsze wystandaryzowane obiekty całkowicie podporządkowane technokratycznym dogmatom ‘realnego socjalizmu’, szczególnie rygorystycznym pod względem ekonomicznym i użytkowym. Kolejna część artykułu opisuje nowoczesną architekturę socjalistyczną lat 1970-1980, kiedy to nastąpiło znaczne otwarcie Polski na Zachód zarówno w sensie politycznym, jak i ekonomicznym. Dekada wyjątkowo dynamicznego rozwoju w budownictwie mieszkaniowym (już częściowo uwolniona od dogmatu norm i skrajnej standaryzacji) w połączeniu z kredytami zaowocowała szeregiem ambitnych obiektów publicznych, w tym wielu bardzo interesujących kościołów, które powinny być wymieniane i opisywane na tle krajów tak zwanego Bloku Wschodniego. Zaprezentowano również osiągnięcia architektoniczne z lat osiemdziesiątych. Był to okres narastającego kryzysu społecznego i politycznego oraz trwająca likwidacja radzieckiego modelu komunizmu i zastąpienie go przez bardziej demokratyczne struktury. W polskiej architekturze oznaczało to uwolnienie rynku architektonicznego i powrót indywidualnej twórczości architektonicznej. Konsekwencją tego był bezprecedensowy rozwój, inspirowany głównie przez ideologię postmodernizmu i pluralizm stylistyczny. W latach dziewięćdziesiątych dodano do tego intensywnie rozszerzającą się komercjalizację i neoliberalizm dialogu architektonicznego, który w praktyce oznaczał koniec etosu społecznego architektury Modernizm w Polsce.

4

Changes of Calcium and Magnesium Content in Biomass of Goat's Rue (Galega orientalis Lam.) during Vegetation

Symanowicz B., Kalembasa S.

Ecological Chemistry and Engineering. A

|

2012

|

Vol. 19, nr 7

689-698

EN

Calcium and magnesium are among macroelements, both in plant and animal feeding. Green forage, especially that obtained from legume plants, is their main source in ruminants’ feed. The optimum content of those elements in fodder positively affects its quality. The aim of this study was to trace changes in calcium and magnesium content in fodder galega (Galega orientalis) during the vegetation period, depending on the year of cultivation and development phase. The results are based on two field experiments, conducted for the third and seventh year. Samples were taken during the harvest from 1 m2 of the field during the following development phases: budding, start of blossoming, full bloom, end of blossoming and full ripeness. Subsequently, the samples were dried and ground. Calcium and magnesium were determined by the ICP-AES method following dry mineralisation. Statistical calculations have revealed significant variation in calcium and magnesium content in fodder galega (Galega orientalis), depending on the year of cultivation and development phase. The average calcium content in dry matter of the test plant was equal to 15.57 g kg–1, while that of magnesium was 2.54 g kg–1. The largest amounts of calcium and magnesium were found in the leaves of the test plant in the third year of cultivation. Considering different development phases of fodder galega, it can be concluded that the highest level of calcium was determined at the end of the blossoming phase and the highest level of magnesium – during the full ripeness phase. The average Ca : Mg ratio was equal to 6.12 : 1.

PL

Wapń i magnez należą do podstawowych składników mineralnych organizmów zwierzęcych. Są one niezbędne do funkcjonowania całego organizmu i metabolizmu komórek. Podstawowym źródłem Ca i Mg w żywieniu zwierząt przeżuwających są zielonki, szczególnie roślin bobowatych. Optymalna zawartość tych składników w paszy korzystnie wpływa na jej jakość. Celem przeprowadzonych badań było prześledzenie zmian w zawartości wapnia i magnezu w biomasie rutwicy wschodniej w zależności od roku uprawy i fazy rozwojowej. Wyniki badań uzyskano na podstawie dwóch doświadczeń polowych prowadzonych trzeci i siódmy rok. Podczas zbioru pobrano próbki z 1 m2 w następujących fazach rozwojowych: pąkowanie, początek kwitnienia, pełnia kwitnienia, koniec kwitnienia i dojrzałość pełna. Następnie próbki te wysuszono i rozdrobniono. Wapń i magnez oznaczono metodą ICP-AES, po mineralizacji "na sucho". Obliczenia statystyczne wykazały istotne zróżnicowanie w zawartości wapnia i magnezu w biomasie rutwicy wschodniej (Galega orientalis Lam.) w zależności od roku uprawy i fazy rozwojowej. Średnia zawartość wapnia w suchej masie rośliny testowej wynosiła 15,57 g kg-1 a magnezu 2,54 g kg-1. Największe ilości wapnia i magnezu oznaczono w liściach rośliny testowej w trzecim roku uprawy. Rozpatrując poszczególne fazy rozwojowe rutwicy wschodniej, należy stwierdzić, że w fazie koniec kwitnienia oznaczono najwięcej wapnia, natomiast magnezu w fazie dojrzałości pełnej. Średni stosunek Ca : Mg ukształtował się na poziomie 6,12 : 1.