Wyniki wyszukiwania - BazTech

Ograniczanie wyników

1 Biuletyn Państwowego Instytutu Geologicznego

1 2001

Znaleziono wyników: 1

Liczba wyników na stronie

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych: deep soundings

Sortuj według:

Ogranicz wyniki do:

Neogeńska przebudowa podłoża polskich Karpat i jej reperkusje

Ryłko W., Tomaś A.

Biuletyn Państwowego Instytutu Geologicznego

2001

nr 395

1-60

Na podstawie sondowań magnetotellurycznych przeprowadzono analizę morfologii powierzchni skonsolidowanego podłoża Karpat oraz wykonano szkic przebiegu głównych elementów tektonicznych. Zarówno analiza morfologii, jak i wykonany szkic oraz przekroje pozwoliły określić ramy stylu tektonicznego skonsolidowanego podłoża tej części Karpat. Morfologia powierzchni skonsolidowanego podłoża Karpat jest bardzo zróżnicowana. Głębokość do stropu podłoża waha się od kilkuset metrów w zachodniej części do około 20 km w obszarze południowo-wschodnim. Generalnie jego powierzchnia obniża się z północnego zachodu ku południowemu wschodowi. Obniżanie podłoża ma charakter blokowy. W obrazie tektonicznym skonsolidowanego podłoża Karpat na terenie Polski obserwujemy trzy główne elementy tektoniczne. Są to dwie poprzeczne, transwersalne strefy tektoniczne o generalnym przebiegu SW-NE, zrzucające systematycznie podłoże ku wschodowi. Trzecim elementem jest, porównywalna z nimi pod względem znaczenia, podłużna strefa skłonu podłoża ku południowi - "regionalny skłon podłoża". Strefy dyslokacyjne poprzeczne dzielą obszar skonsolidowanego podłoża polskiej części Karpat na trzy sektory: zachodni, centralny oraz wschodni. Uformowany w neogenie charakter podłoża miał istotny wpływ na obecny kształt mas fliszowych. Szereg okien tektonicznych występujących w utworach fliszowych jest genetycznie związany z określonym układem skonsolidowanego podłoża w ich otoczeniu, a szczególnie na ich południowym zapleczu. Na wydzielonych strefach dyslokacyjnych A-A i B-B następuje zmiana kierunków pasm fliszowych. Przedstawiony zarys budowy tektonicznej skonsolidowanego podłoża polskiej części Karpat ukształtował się ostatecznie w neogenie.

Based on the results of magnetotelluric soundings, morphology of the consolidated basement of the Carpathians has been analysed and a sketch of the main tectonic elements has been drawn. The analysis, the sketch and the cross-sections as well allowed for developing a concept about major tectonic pattern of the consolidated basement in this part of the Carpathians. Morphology of this consolidated basement is very diversified. Depth to the top of the basement varies from several hundred metres in the western part of the Carpathians to around 20 km in the southeastern part. Generally, the surface drops from the north-west toward the south-east. The drop is not uniform, and it has a discontinuous character. In the tectonics of the consolidated basement of the Carpathians in the territory of Poland three major elements influencing its structure are distinguished. These are two transverse, generally SW-NE oriented fault zones where the basement is dipping eastward. The third element of a comparable meaning to the other two is a longitudinal zone of the basement dipping southward - "regional basement slope". The transverse dislocation zones divide the consolidated basement of the Polish Carpathians into three sectors: western, central and eastern ones. The character of the basement that had developed in the Neogene had a significant influence on the current shape of the flysch masses. A number of tectonic windows occurring in the flysch deposits is genetically associated with a given pattern of the consolidated basement in their surrounding, an in their southern hinterland in particular. In the determined dislocation zones A-A and B-B there is a change in directions of flysch structures. The presented outline of tectonics of the consolidated basement of the Polish Carpathians is the present-day status that had finally developed in the Neogene.