Narrativeness, often manifested by direct, figurative way, sometimes also encoded within the abstraction, is the essence of stained glass paintings in church interiors. One of the ways of reading the ambiguous content is to define mutual relationship of form and the imagery hidden in stained glass, as well as to diagnose the imaging methods adopted by the artist in the context of sacred architectural space. The aim of this paper is to analyze in that way selected works created after the Second Vatican Council (1962‒1965), which complement the interiors of the Krakow churches.
PL
Istotą obrazów witrażowych we wnętrzach sakralnych jest ich narracyjność. Objawia się ona za pomocą bezpośredniego, przedstawieniowego przekazu, bywa też zakodowana w obrębie abstrakcji. Jednym ze sposobów odczytania niejednoznacznej często treści jest określenie wzajemnej relacji formy i ukrytej w witrażu metaforyki oraz diagnoza przyjętej przez artystę metody obrazowania w kontekście sakralnej przestrzeni architektonicznej. Niniejszy artykuł podejmuje próbę analizy w powyższym zakresie wybranych dzieł powstałych po Soborze Watykańskim II (1962‒1965), uzupełniających wnętrza kościołów Krakowa.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.