Wyniki wyszukiwania - BazTech

1

Piękno pozytywne: szkic o urodzie codzienności

Lasiewicz-Sych Angelika

Architectus

|

2019

|

Nr 2 (58)

119--134

PL

Jeśli uwzględni się humanistyczny wymiar architektury, zauważalnym problemem staje się deficyt w zainteresowaniu architekturą życiowego otoczenia człowieka. Rola architektury nie powinna się sprowadzać do prezentowania i sprzedaży efektownych obrazków, które mogą maskować faktyczne problemy ludzkiego środowiska. Przeciwnie, architektura powinna reprezentować życie ludzi i ich aspiracje oraz zachęcać do przebywania w przestrzeni publicznej razem z innymi. Artykuł prezentuje niektóre kwestie etyczne związane z architekturą i wynikające z procesów globalizacyjnych, z niedoceniania problemu ludzkiej skali i różnorodności codziennego życia w przestrzeni publicznej miasta. Przedstawiono tu pogląd, że przekonującą przyczyną piękna we współczesnej architekturze powinna być troska o tworzenie nowych, ważnych i dobrych doświadczeń dla codziennych użytkowników architektury.

EN

Bearing in mind the human dimension of architecture, the nowadays experienced deficit in interest in architecture of life environment may be worrying. The role of architecture should not be limited to presentation and sale of spectacular images that may screen real problems of the human environment. On the contrary it should represent people’s life and aspirations and encourage them to dwell in public spaces together with other people. The paper presents some ethical issues in architecture resulting from globalization processes, from neglecting the human scale and importance of the variety of everyday life of public space in the city. It is argued that the convincing reason for beauty in architecture nowadays should be related to creating new, good and important experiences for daily users of architecture.

2

Zespoły fabryczno-mieszkalne w europejskim przemyśle włókienniczym w latach 1771-1914. Geneza - rozwój - typologia

Walczak B. M.

Zeszyty Naukowe. Rozprawy Naukowe / Politechnika Łódzka

|

2010

|

Z. 402

5-440

PL

Wzrost zainteresowania architekturą i urbanistyką XIX wieku sięga lat sześćdziesiątych XX wieku. Zainteresowanie to dotyczyło także obiektów związanych z przemysłem. Najwcześniej przejawiło się w kraju, który niegdyś zapoczątkował rewolucje przemysłową - w Wielkiej Brytanii. Powstanie, a następnie dynamiczny rozwój archeologii przemysłowej, bo tak wówczas nazywała się ta dziedzina, miały miejsce w wyniku licznych inicjatyw społecznych, ale początkowo w zjawisku tym nie uczestniczyli ani naukowcy ani też władze centralne. Dopiero połowę lat siedemdziesiątych można uznać za okres przełomowy, kiedy na szerszą skalę zmieniła się postawa wobec spuścizny postindustrialnej. Rok 1975 został ogłoszony Europejskim Rokiem Dziedzictwa Architektonicznego, a w jego programie dostrzeżono również architekturę przemysłową. Trzy lata później, w 1978 roku, powstał Międzynarodowy Komitet Konserwacji Dziedzictwa Przemysłowego (the International Committee for the Conservation of the Industrial Heritage — TICCIH). Lata osiemdziesiąte XX wieku w Europie Zachodniej przyniosły prawdziwą fascynację wszelkiego typu obiektami postindustrialnymi. W wielu krajach obiekty te stały się przedmiotem ambitnych programów rewitalizacyjnych. Słowa Lestera Borley, Sekretarza Generalnego organizacji Europa Nostra dobrze ilustrują zmianę postawy społeczeństw Europy Zachodniej wobec dziedzictwa przemysłowego: „(...) W XIX wieku romantyzm pokusił się o ponowną ocenę przeszłości. Postrzegał ją jednak jako arkadyjski sen na jawie. Katedry i opactwa, pałace i wiejskie domy, krajobraz i ogrody stały się odtąd częścią naszego dziedzictwa. W większości nie dostrzegliśmy znaczenia zabytków przemysłu, dzięki którym wytwarzano dobra pozwalające nam lepiej i pełniej żyć. Nieliczni entuzjaści poświęcali się maszynom parowym, remontowali młyny wodne, angażując swój wolny czas. W późniejszym okresie geografowie-ekonomiści zaczęli nas uczulać na znaczenie naszego codziennego środowiska zurbanizowanego, a urbaniści doceniać wartość przestrzenną opuszczonych fabryk. Sprawili, że doceniliśmy bogactwo naszej przemysłowej spuścizny. Teraz społeczności Emschcr Park w Zagłębiu Ruhry zjednoczyły się, by zachować najcenniejsze zabytki techniki i architektury przemysłowej ze względu na ich edukacyjny i turystyczny potencjał. Castlefield, kłopotliwy dotąd obszar w centrum Manchesteru, stał się celem publicznych i prywatnych inwestorów, adaptujących nieprzeciętne budynki fabryczne na mieszkania, hotele, muzea, obiekty wystawiennicze i studia telewizyjne. Nagle staliśmy się wrażliwi na chropowate piękno zapomnianego przemysłowego dziedzictwa.!...)" Znaczenie architektury przemysłowej, zarówno historyczne jak i estetyczne, zostało docenione w Polsce równocześnie z rozwojem podobnych idei w Europie Zachodniej. Publikacje o tej tematyce pojawiały się już w latach pięćdziesiątych XX wieku''. W następnej dekadzie istniały już dobrze rozwinięte metody ochrony dziedzictwa przemysłowego, a ramy prawne dla ochrony obiektów przemysłu techniki i nauki stworzyła Ustawa o Ochronie Dóbr Kultury i Muzeach, uchwalona w lutym 1962. Przedmiot ochrony i prac badawczych zmieniał się jednak wraz ze zmianą postawy wobec dorobku kulturowego. Od połowy lat siedemdziesiątych stopniowo odchodzono od koncepcji „zabytku" na rzecz „dziedzictwa", także w odniesieniu do obiektów poprzemysłowych. Znaczenie tego nowego terminu obejmowało badania nad historią przemysłu, dokumentację i ochronę jego materialnej spuścizny, jak również interpretację oraz podnoszenie świadomości społecznej w tym zakresie. W Polsce najnowsze koncepcje, uwzględniające interdyscyplinarne, holistyczne spojrzenie na problematykę dziedzictwa kulturowego, przedstawił w ostatnim czasie Waldemar Affelts. Transformacje, zachodzące w gospodarce europejskiej od drugiej połowy XX wieku, przyczyniły się nie tylko do powstania rozległych poprzemysiowych obszarów wymagających rewitalizacji. Upadek tradycyjnych gałęzi przemysłu spowodował także rozdzielenie fabryk i związanych z nimi osiedli robotniczych, które masowo powstawały w XIX wieku. Sprawił, że poszczególne części zespołu zaczęły funkcjonować osobno i przekształcać się we własnym tempie. Oprócz dezintegracji funkcjonalnej i przestrzennej rodzi to liczne problemy i konflikty. Zespoły zabudowy fabryczno-mieszkalnej, jakie powstawały w Łodzi w drugiej połowie XIX wieku, stanowiły część ogólnoeuropejskiego zjawiska. Są także znakomitymi przykładami, ilustrującymi procesy zachodzące podczas transformacji zespołów fabryczno-mieszkalnych. Szczególnie jaskrawym przypadkiem jest Zespół I.K. Poznańskiego przy ul. Ogrodowej. Monumentalny pałac właściciela, będący od kilkudziesięciu lat siedzibą ważnych instytucji publicznych, był należycie utrzymany, a ostatnio poddany szeroko zakrojonym pracom remontowo-konserwatorskim. Sąsiadująca z nim fabryka to pierwsze łódzkie przedsiębiorstwo, które zbankrutowało w wyniku gwałtownie zmieniającej się sytuacji polityczno-gospodarczej na początku lat dziewięćdziesiątych XX wieku. Determinacja likwidatora przedsiębiorstwa sprawiła, że zespól jako całość został sprzedany zagranicznemu inwestorowi. Nowi właściciele przeprowadzili kompleksową rewitalizację fabryki, w wyniku której stała się, już jako centrum handlowo-usługowo-rekreacyjne Manufaktura, wizytówką Łodzi. Trzeci człon dawnego zespołu fabryczno-mieszkalnego I.K. Poznańskiego - domy robotnicze, pełniąc funkcję mieszkań komunalnych, stopniowo popada w ruinę. Bezpośrednie sąsiedztwo odrestaurowanych budynków produkcyjnych i zdegradowanej zabudowy mieszkaniowej jest najlepszą ilustracją problemów, jakie wiążą się z rewitalizacją tego typu kompleksów. Nie jest to przypadek odosobniony - podobna sytuacja ma miejsce na terenie zespołu fabryczno-mieszkalnego K. Scheiblera w Łodzi, jak również w Żyrardowie, gdzie sukcesywnie są adaptowane kolejne budynki poprzemysłowe, zaś nie remontowane osiedla ulegają degradacji. Przekonanie autora, iż należy podkreślić integralność zespołów fabryczno-mieszkalnych, stanowiło jedno z fundamentalnych założeń niniejszej pracy. Ma to szczególne znaczenie, gdyż, jak już wspomniano, liczne projekty rewitalizacyjne koncentrują się przede wszystkim na obiektach i zespołach poprzemysłowych. Zbyt często zapomina się o zabudowie mieszkaniowej, towarzyszącej rewitalizowanym fabrykom. Tym samym można traktować niniejsze studium jako wstęp, niezbędny do opracowania właściwej metodyki przekształceń zespołów fabryczno-mieszkalnych. Celem badawczym była także próba znalezienia odpowiedzi na następujące pytania: - Jakie uwarunkowania (ze szczególnym uwzględnieniem kontekstu społeczno-ekonomicznego, technologicznego, topograficznego) miały wpływ na zastosowane rozwiązań funkcjonalno-przestrzennych? - Czy występujące cechy są wspólne dla zespołów z różnych regionów Europy? - Czy można mówić o odrębności zespołów związanych z przemysłem włókienniczym w stosunku do zespołów związanych z innymi gałęziami przemysłu? Praca poświęcona jest wybranym zagadnieniom dotyczącym rozwoju zespołów fabryczno-mieszkalnych w przemyśle włókienniczym na terenie Europy w latach 1771-1914. Datę początkową określa powstanie pierwszej fabryki włókienniczej oraz związanej z nią zabudowy w Cromford w Anglii. Za datę końcową analizowanego okresu przyjęto początek pierwszej wojny światowej, która w dramatyczny sposób zmieniła realia społeczno-gospodarcze oraz polityczne w całej Europie. Należy wyraźnie podkreślić, iż autor chciał przedstawić zespoły w sposób przeglądowy, a nie dokonywać oceny realizacji z terenu Polski w kontekście europejskim.

EN

The aim of this research has been to present selected issues related to the development of industrial complexes integrated with workers housing in European textile industry over the period 1771-1914. The initial date refers to the establishment of the first modern spinning mill and related housing in Cromford, England. The outbreak of the World War I marks the end of the analysed period and the beginning of dramatic change of the social and economical realm in Europe. It is necessary to underline that author aimed to create a panorama of industrial complexes instead of evaluation of Polish achievements in the European context. The book comprises of two parts. The first includes four chapters. The subject of the first chapter is the workers housing question form the Middle Ages to the birth of the Industrial Revolution. Particular interest was given the issue of the evolution of a house as a craftsman's place of living and working. Origins of the industrial complexes from the monasteries to centralised manufactories were also described. The research focused on the textiles. However, the cases from other industry branches were given to allow comparisons as well as belter meaning of the processes throughout Europe. The following chapter deals with various aspects potentially decisive for the origins and development of industrial complexes, specifically in the textiles. First, the issues related to the technological advancement and industrial growth were outlined. Secondly, evolution of attitudes towards social, economical and religious questions was described. The changes in the legal framework were also illustrated. The development of the architectural and urban planning theory was of particular interest including specifics of the industrial buildings. Finally, the world exhibitions were described as an important platform for the international exchange and dissemination of the new solutions in diverse fields: technology, production organisation, civil engineering and architecture, and even social reforms. Third chapter provides 41 case studies — industrial complexes selected to illustrate development of spatial composition, building types and forms during the analysed period. Therefore, a chronological order was adopted for the case studies. The decisive criterion was the date when the first workers houses were built. Hach study includes short historical outline, description of the spatial layout, characteristics of major industrial buildings, houses and amenities. In some cases short information about present state was included, Due to variety of sources of information as well as diverse specifics of analysed sites it was impossible to adopt unified description pattern. The fourth chapter includes a comparative analysis, taking account of functional, spatial and architectural issues. The timeline of sites development with periods of intensified investment was indicated. The distribution of textile complexes in Europe was also investigated. Then the urban and topographical context, including features such as water (rivers, canals, reservoirs) and transport routes. Furthermore, functional program and spatial organisation of the complexes were examined. This is followed by a synthesis of industrial buildings and workers housing with typological approach. What is more, the comparison of analysed textile sites with the most important examples related to other branches of European industry allowed their evaluation in wider context. The chapter concludes with an appraisal of the industrial complexes and workers housing in European textile industry. The second part of this book includes a gazetteer of textile industry sites identified in course of the research. There are 281 industrial complexes with workers' housing mentioned in this chapter. Ihe alphabetical order was adopted, reflecting a current national status of the sites. Author believes the current research proved that integrated industrial complexes with workers housing were integral components of the nineteenth-century European landscape and important part of local heritage in many regions. Ihe existence of such industrial sites is decisive for a particular, distinctive image of many towns and villages, and what is more symbolise processes which become commonplace throughout the industrialising Europe in the nineteenth century. Although the textile complexes were widespread they maintained their local specifics. Apparently cultural diversity was stronger than universalism of the nineteenth-century capitalism. The sites are linked by general social and economical concept and not by spatial and architectural solutions. The integrated industrial complexes were not only production places but also living environments. Merger of civilisation and nature features formed relatively pleasant dwelling conditions. Spatial order and social harmony survived until the 1970s, when the crisis badly affected traditional branches of European industry. Ihe decline in manufacturing meant the loss of the economical base for the inhabitants of factory villages. But in many cases it also meant decline of the neighbourhood and disintegration of social bonds. Transformation ol European industry affected the level of preservation of old industrial complexes. Only few sites are generally appreciated and fully protected. This in particular refers to the UNESCO World Heritage Sites. Taking into consideration the historical values and spatial quality of the textile complexes, they should not be omitted in the regeneration process. Ihcir renewal, however, requires an integrated, holistic approach including urban, architectural, conservation and social issues. Project management and co-ordination should focus on the protection of the integrity of the site, which is necessary for proper evaluation, comprehensive meaning of the place and appropriate interpretation. Thus, author has trusted that the outcomes of the accomplished research will contribute to increased knowledge, better understanding and in consequence improved protection and regeneration of integrated industrial complexes.

3

Ku miastu architektury. Przyczynek do poszukiwań projektowych

Dal Fabbro A.

Pretekst

|

2004

|

Nr 1

90--93

4

Transformacja miast: od kolebki kultury do jej trumny : o rozbieżności założeń programowych z osiągniętymi rezultatami

Radziewanowski Z.

Czasopismo Techniczne. Architektura

|

2004

|

R. 101, z. 2-A

125--128

EN

The paper focuses upon the relations between the fundamental assumptions underlying the very essence of towns and their history that shaped a certain type of community. The text includes some assertions made by Prof. Aleksander Wallis, the author of a book "City - America", in which he carries out a comparative analysis of the origin and character of towns of the Old and New Continent. He also describes activities undertaken by the government and local authorities to socially restore central areas of big cities. The activities that sometimes paradoxically increase social degradation in these areas and thus become the source of a growing phenomenon: the insular use of towns, the phenomenon that currently also occurs in our country. The sociological significance of the said phenomenon shows that the state does not have the proper model of social policy, while in the field of architecture and urban planning it initiate,, the degradation of spatial structure of towns as well as their cultural qualities dominated by civilisation functions.

5

Prawo Parkinsona w kompozycji urbanistycznej

Kozaczko M.

Czasopismo Techniczne. Architektura

|

2004

|

R. 101, z. 2-A

81--87

EN

In the traditional texture there prevails the balance between quantitative (e.g. consumption of energy) and qualitative (e.g. composition) parameters. The above - mentioned balance has been in the modern city violated a priori by the past use of reductionistic tool whose aim was to create contemporary urbanistics. Paradoxically - instead of improvement it was synonymous with the failure of the city. All kinds of the ideas of scattering and „thinning" of the cities, contrary to the urban development, as an antidote to the ailments of the traditional texture are a blind alley for the urbanistic thinking. In the ad hoc process of creation of the city texture (against the traditional pattern) forms the structure of the inner balance dependent upon too many factors - if we take into account the capabilities of one individual human brain. Many and perhaps the majority of processes generated in the course of such planning lie beyond the control of the designers. According to the Parkinson's rule: urban structure extends all the accessible place in no coordination with real needs. Traditional urbanistic structure has effectiveness unattainable for the modern textures. A wise method of urbanistics that borrows from verified solutions is the principle of modification of currently functioning, traditional pattern of the texture. This pattern is necessary to define the arrangement of elements in the environment which is useful in solving continually returning social, psychological and technical problems. Such a pattern was the result of the common effort of many generations which organized their own lives and brought the space to perfection. The only way to the urbanistics of the future leads through the reconstruction of the pattern of the city of the past and the adjustment of its essential parameters to the contemporary needs.

6

Miasto jako przestrzeń wzajemnych relacji - narodziny nowego spojrzenia

Żmudzińska-Nowak M.

Czasopismo Techniczne. Architektura

|

2003

|

R. 100, z. 8-A

350--357

EN

The new post-modern approach to city planning, which started in the sixties, resulted in a significant amount of research. The thoeries and methodologies then conceived continue to be developed to this day. They represent two main streams of research. A humanistic approach focused predominantly on the man-environment relationship while in the morphological approach the focus was to examine the relationships among various spatial elements, to include their development process. Unfortunately, neither architects nor urban planners take sufficient advantage of the findings that this body of research provides.