Wyniki wyszukiwania - BazTech

Ograniczanie wyników

Znaleziono wyników: 2

Liczba wyników na stronie

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych: buforowość gleb

Sortuj według:

Ogranicz wyniki do:

Buffer Properties of Forest Soils in Selected Protected Areas

Raczuk J., Deska J.

Ecological Chemistry and Engineering. A

2012

Vol. 19, nr 3

231-237

The paper presents the results of research on forest soil buffer capacity in selected protected areas. The soil buffer capacity was determined for each soil horizon using modified Arrhenius method. Buffer curves were sketched and soil buffer areas were measured with computer techniques. The date obtained were compared with some soil physical and chemical properties using statistical method. Organic (O) and humus (A) horizons of forest soils demonstrate a greater abilities of buffering alkalines than acids whereas buffer capacity of deeper-lying horizons changes as their physical and chemical properties change. Of the examined types of forest soils, the greatest buffer capacity was found for river alluvial soils. The results of the study indicate that the buffer areas are significantly correlated with pH, hydrolytic acidity, content of organic C, clay fractions, sum of exchangeable bases and cation exchangeable capacity.

W pracy przedstawiono wyniki badań nad zdolnościami buforowymi gleb wybranych obszarów chronionych. Analizie poddano 7 profili gleb leśnych reprezentujących następujące podtypy gleb: mady rzeczne brunatne, mady rzeczne próchnicze, gleby płowe zaciekowe, gleby rdzawe brunatne, gleby rdzawe właściwe oraz gleby bielicowe właściwe. Wykreślono dla nich krzywe buforowe zmodyfikowaną metodą Arrheniusa i zmierzono techniką komputerową powierzchnie buforowe gleb. Uzyskane dane porównano statystycznie z niektórymi właściwościami fizyczno-chemicznymi gleb. Poziomy organiczne (O) i próchniczne (A) gleb leśnych wykazują większe zdolności buforowania zasad niż kwasów, natomiast zdolności buforowe poziomów głębiej zalegających zmieniają się wraz z ich właściwościami fizyczno-chemicznymi. Wśród badanych typów gleb leśnych największe zdolności buforowe wykazują mady rzeczne. Wyniki badań wskazują, że powierzchnie buforowe badanych gleb są istotnie skorelowane z pH, kwasowością hydrolityczną, zawartością węgla związków organicznych, frakcja iłu, sumą zasad wymiennych oraz z kationową pojemnością sorpcyjną.

Buffer properties of soils with regard to their vulnerability to degradation

Jaworska H., Dąbkowska-Naskręt H., Malczyk P.

Chemia i Inżynieria Ekologiczna

2005

Vol. 12, nr 3

231-239

The study was undertaken for the estimation of buffer equilibria in soils of different typology nom the selected regions of Poland with regard to their vulnerability to degradation. Several different soils have been chosen for the investigation: (Tulibowo - Luvisols, Szadłowice - Phaeozems, Włocławek - Podzols); (acc. to WRB). The soil profiles were located in the area of industrial emission (Włocławek) and beyond the anthropogenic influence (Tulibowo, Szadłowice). The soil buffer capacity was determined for each soil horizon using modified Arrhenius method. The buffer surface areas in the diagrams were calculated using computer program JAO-ATR. It was stated that the most vulnerable on soil pH changes was forest, podzol soil in its mineral horizons. The buffer curves have different shape for the organic and mineral horizons for this soil. Luvisols, is between the Phaeozems and the Podzols in terms of the buffer capacity. The alkaline range for the lessive soil is broader, compared with acidic range with the surface area of buffering 3.46 cm2 for C horizon and 4.31 cm2 for AEes and Bt horizons. The highest buffer capacity, particularly in acidic range, have samples from the black earth, due to their composition i.e. relatively high content of organic matter and clay minerals. This is related to the highest surface area under the buffering curve i.e. 4.45 cm2 in A horizon and 3.17 cm2 in patent material of the soil.

Buforowość gleb definiowana jest jako zdolność gleby do przeciwstawiania się jej zakwaszaniu lub alkalizacji. Najczęściej właściwości buforowe gleb związane są z sorpcją i adsorpcją jonów, ze zobojętnieniem i wytrąceniem składników wprowadzonych do gleby, procesami przechodzenia związków w formy jonowe lub molekularne, co wpływa na odporność gleb na oddziaływanie czynników degradujących. Wyznaczenie stopnia zbuforowania gleby ma duże znaczenie dla określenia właściwego poziomu nawożenia. Właściwości buforowe gleb można wykorzystać także do prognozowania i oceny stopnia degradacji środowiska przyrodniczego, a w praktyce rolniczej do wyznaczania potrzeb wapnowania gleb. Podjęte badania miały na celu ocenę właściwości buforowych wybranych profili gleb zróżnicowanych typologicznie, pochodzących z następujących mezoregionów: Pojezierza Chełmińsko-Dobrzyńskiego, Równiny Inowrocławskiej oraz Kotliny Płockiej w aspekcie ich podatności na degradację. Materiał badawczy stanowiły trzy profile glebowe (płowa typowa, czarna ziemia właściwa, bielicowo" rdzawa) o charakterze reprezentatywnym dla wytypowanych do badań obszarów. Dla oceny właściwości buforowych gleb zastosowano metodę Arrheniusa w modyfikacji Malczyka. Do analizy użyto 0,1 mol. dm[do -3] roztwory HCl i NaOH oraz 1 g odważki próbek glebowych. Wyniki pomiarów posłużyły do wykreślenia krzywych buforowych. Wykresy zostały wykonane za pomocą programu komputerowego Excel 7,0. Powierzchnie buforowania policzono korzystając z programu komputerowego JAO-ATR. Obliczono stosunki powierzchni buforowania w zakresie zasadowym (P[NaOH]) do powierzchni buforowania w zakresie kwasowym (P[HCl]). Analizowane profile glebowe różnią się między sobą przynależnością typologiczną, wykazują zróżnicowanie właściwości fizykochemicznych, chemicznych i buforowych. Najmniejszą odpornością na zmiany pH odznaczał się profil gleby leśnej w jej części mineralnej, co jest charakterystyczne dla gleb bielicowo-rdzawych wytworzonych z piasków aluwialnych. Natomiast gleba płowa typowa stanowi pod względem właściwości buforowych formę pośrednią między czarnymi ziemiami a typem gleb rdzawych. Czarne ziemie właściwe odznaczają się największymi zdolnościami buforowymi, co należy wiązać z ich uziarnieniem i zawartością koloidów organicznych i mineralnych. Gleby te wyróżniają się większą koloidów organicznych i mineralnych. Gleby te wyróżniają się większą zawartością frakcji o średnicy mniejszej od 0,02 mm i obecnością węglanu wapnia. Warunki te sprawiają, że cechują się one w odróżnieniu od dwóch poprzednich profili, mniejszą podatnością na degradację pod wpływem różnych czynników naturalnych, czy też wynikających z działalności antropogennej. Badane profile glebowe cechowały się zróżnicowanymi właściwościami buforowymi, co wiązać należy z niejednakowym rozkładem różnych buforów, wynikającym z odmiennych procesów glebotwórczych je kształtujących. W pracy podjęto próbę omówienia mechanizmów działania procesów buforowania gleb na podstawie ich składu.