W wyniku uciąglenia (zespolenia konstrukcyjnego) w strefach podpór pośrednich jedno lub dwuprzęsłowych blach fałdowych, uzyskuje się ustroje o zwiększonych nośnościach, w porównaniu z konstrukcjami jednoprzęsłowymi oraz wieloprzęsłowymi o stałym przekroju na długości. W pracy przedstawiono wyniki parametrycznych analiz redystrybucji sił wewnętrznych uciąglonych blach fałdowych, wynikających ze skokowo zmiennych sztywności, występujących na zmiennych długościach tych ustrojów. Jako model teoretyczny uciąglonych blach fałdowych przyjęto schemat obliczeniowy w postaci belek, o zwiększonych sztywnościach w strefach ich podpór pośrednich. Badane ustroje rozwiązano metodą całkowania równania różniczkowego linii ugięcia pręta. Umożliwiło to wyznaczenie sił wewnętrznych w dwu i trzyprzęsłowej uciąglonej blasze fałdowej, w funkcji parametru długości i sztywności lokalnego wzmocnienia ustroju. Uzyskane rozwiązanie umożliwia ustalanie optymalnych długości zakładu uciąglonych blach fałdowych. Wyniki badań doświadczalnych potwierdziły dobrą zgodność zaproponowanego modelu obliczeniowego.
3
Dostęp do pełnego tekstu na zewnętrznej witrynie WWW