Wyniki wyszukiwania - BazTech

Ograniczanie wyników

Powiadomienia systemowe

Sesja wygasła!

Znaleziono wyników: 2

Liczba wyników na stronie

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych: antywojna

Sortuj według:

Ogranicz wyniki do:

Retoryka propagandy jako narzędzie prowadzenia wojny

Skulska J. K.

Studia Bezpieczeństwa Narodowego

2016

R. 6, Nr 9

161--179

Wojna „…jest pewną szczególną formą konfliktu społecznego. Nie można sprowadzić jej wyłącznie do sumy działań militarnych, gdyż, jak wiadomo, obejmuje ona i inne dziedziny życia społecznego”. Współcześnie kluczową taktyką sprawowania władzy nie jest zabijanie, ale kontrola umysłów innych ludzi. Celem zatem jest poddawanie ludzi manipulacji bez użycia przemocy (bądź znikomym jej elemencie). Można zatem pokusić się o stwierdzenie, że aby zrozumieć współczesną wojnę, trzeba rozumieć współczesne społeczeństwo, a co za tym idzie, poznać retoryczne techniki wywierania wpływu na ludzi. Wojna trzeciej fali, współczesna (postindustrialna), to wojna o ludzką świadomość. Językoznawcy badający język polityki 3 twierdzą, że służy on głównie nakłanianiu. Jest „potężnym narzędziem oddziaływania na obywateli”. Kluczową rolę, jaką odgrywa język komunikacji w obszarze polityki, jest zatem perswazja przybierająca różne formy retoryczne.

War “... is a special form of social conflict. You cannot bring it only to the sum of military actions because, as you know, it includes other areas of social life”. Today, a key tactics of governance is not killing but controlling the minds of other people. The aim is therefore human manipulation without the use of force (or its negligible element). It can therefore be stated that to understand contemporary war you have to understand contemporary society, and thus know the rhetorical techniques of influence on people. The war of the third wave, the modern one (post-industrial one), is a war of human consciousness. Linguists studying the language of politics claim that it serves mainly inducement. It is “a powerful tool of impact on the citizens”. The key role of the language of communication in the area of politics is therefore the persuasion in various rhetorical forms.

Filozoficzne umocowanie zasady „odpowiedzialności za ochronę” („R2P”) w kształtowaniu współczesnego bezpieczeństwa

Świniarski J.

Studia Bezpieczeństwa Narodowego

2013

R. 3, Nr 4

11--46

Opracowanie prezentuje filozoficzne umocowanie zasady „odpowiedzialności za ochronę” określanej w literaturze i współczesnej refleksji angielskim określeniem responsibility to protect lub „RtoP”, albo „R2P”. Ten nowy problem aksjologiczny, skłaniający do wyróżnienia, obok tradycyjnego już prawa do wojny (ius ad bellum) wskazującego „sprawiedliwe jej przyczyny”, prawa wojennego i humanitarnego (ius in bello) określającego dopuszczalne sposoby jej prowadzenia, (ius post bellum) wskazującego na „sprawiedliwe” jej kończenie, także nowego prawa i zwyczaju międzynarodowego, a mianowicie prawa do antywojny (w pojęciu Tofflerowskim) lub „wojny uprzedzającej”. Podstawy tego prawa do antywojny czy też odpowiedzialnej ochrony, prewencji lub interwencji stara się budować doktryna Responsibility to Protect. Doktryna opracowana w roku 2001, przedstawiona przez Komisję Interwencji i Suwerenności Państw (ICISS) – powołaną przez rząd kanadyjski w sprawie reagowania na masowe naruszenia praw człowieka i rozprzestrzenianie się tzw. konfliktów niestrukturalizowanych, jest w formie rozbudowanej obecną doktryną ONZ. Zdaniem autora w zasadzie „odpowiedzialności za interwencję” („R2P”) znaleźć można reperkusje starych unormowań prawa do wojny, prawa w wojnie i prawa po wojnie, a nawet ich nowoczesne ukonkretnienia.

The elaboration presents philosophical legitimacy of the “responsibility to protect” defined in literature and contemporary reflections with the English term “Responsibility to Protect” or “RtoP” or “R2P”. It is a new axiomatic problem that leads to, in addition to the traditional law of war, establishment of the rules of fair causes of war, within the laws of war and humanitarian law (ius in bello), specifying acceptable methods of acctions. These rules (ius post bellum) indicate “fair” deeds, the new law and customary international law, namely the right to an anti-war (Tofflerian concept) or “prevenient war”. Basis for this law of anti-war or the responsibility for protection or intervention, can be found in the doctrine of “Responsibility to Protect”. This doctrine developed in 2001, presented by the Commission for Intervention and State Sovereignty (ICISS) – committee appointed by the Canadian government as response to the massive violations of human rights and spread of so-called non-structured conflicts. It was incorporated in 2005 by the United Nations. It puts priority to prevention before intervention and progressive application of force. At the same time, according to author, in the principle of “responsibility to intervene” (“R2P”) we can find the repercussions of the old regulation of the right to war, law of war and law after the war, and more in their modern concretization.