Wyniki wyszukiwania - BazTech

1

Porównanie przebiegu fotolizy i fotoutleniania roztworów wodnych niejonowych i anionowych środków powierzchniowo czynnych

Perkowski J., Szadkowska-Nicze M.

Prace Instytutu Elektrotechniki

|

2010

|

Z. 245

167-183

PL

Zbadano i porównano proces fotolizy, jak i fotoutleniania dwu środków powierzchniowo czynnych: SDBS (dodecylobenzenosulfonian sodu) i Triton X-100 (produkt kondensacji tlenku etylenu z p-(1,1,3,3 tetrametylobutylo)fenolem w roztworze wodnym. Wydajność fotolizy była badana w zależności od stężenia surfaktantu, mocy lampy UV i długości fali światła. Wyznaczono wydajności kwantowe rozkładu obu surfaktantów. Proces fotochemicznego rozkładu surfaktantów w roztworze wodnym śledzono analizując między innymi: zmiany absorbancji roztworu, chemicznego zapotrzebowania na tlen i ogólnego węgla organicznego. Stwierdzono, że procesy fotolizy obu surfaktantów przebiegają wolno z podobną wydajnością.

EN

Photolysis and photooxidation of two detergents: SBDS (sodium dodecylbenzenesulfonate) and Triton X-100 (polyoxyethylene(10)isooctylphenyl ether) in aqueous solutions were examined and compared. Photolysis efficiency was studied depending on surfactant concentration, power of UV lamp, and light wavelength. Quantum yields of decomposition for both surfactants were estimated. Photochemical decomposition of surfactants in aqueous solutions were investigated by absorption spectroscopy, chemical oxygen demand and total organic carbon analysis. It was observed that photolysis of both surfactants proceed slowly with similar yield.

2

Wpływ pH roztworu wodnego na wielkość adsorpcji anionowych substancji powierzchniowo czynnych

Kowalczyk D., Bień J., Lach J.

Inżynieria i Ochrona Środowiska

|

2010

|

T. 13, nr 2

93-102

PL

Przeprowadzono badania usuwania dwóch anionowych substancji powierzchniowo czynnych: laurylosiarczanu sodu i dwuoktylosulfobursztynianu sodu z rozcieńczonych roztworów wodnych na trzech handlowych węglach aktywnych: WG-12, F-300 i ROW 08 Supra. Proces adsorpcji prowadzono w warunkach statycznych w zakresie stężeń 50 ÷ 150 mg/dm³ przy różnych wartościach pH (2, 4, 6, 8). Wszystkie użyte w badaniach węgle aktywne z dużą skutecznością adsorbują anionowe SPC. Z przeprowadzonych badań wynika, że im wyższe pH, tym mniejsza adsorpcja. Zaobserwowano, że stopień usunięcia obu anionowych substancji powierzchniowo czynnych był najlepszy przy pH = 2 bez względu na użyty węgiel aktywny. Niemniej różnice w pojemnościach sorpcyjnych węgli aktywnych dla różnych wartości pH roztworów nie są duże, co sugeruje dominujący wpływ sorpcji fizycznej. Spośród badanych węgli aktywnych najwyższe pojemności sorpcyjne w stosunku do obydwu sorbatów uzyskano dla węgla ROW 08 Supra, charakteryzującego się największą ilością mezoporów. Podczas sorpcji dwuoktylosulfobursztynianu sodu skuteczności sorpcji na wszystkich węglach aktywnych są porównywalne.

EN

Laboratory examination of adsorption of two anionic surfactants (sodium dioctylsulphosuccinate and sodium lauryl sulfate) on three commercial activated carbons: WG-12, F-300 and ROW 08 was carried out. The process of the adsorption was provided under the static conditions in the range of concentration 50 ÷ 150 mg/dm³ at defined pH levels (2, 4, 6, 8). Activated carbons adsorbed the anionic surfactants (SPC) with high effectiveness. The presented results shows that there is some correlation between pH and adsorption. When pH is high adsorption is low. It was observed that the removal degree of anionic surfactants is the best at pH = 2, regardless of kinds active carbon. Differences in sorption capacities of activated carbons for various values of pH were not significant. The physical sorption was a dominant process. Among of activated carbons the highest sorption capacity showed the carbon called ROW 08 Supra in relation to both sorbates. This carbon had the largest number of mesopores. During the process of the sorption of sodium dioctylsulphosuccinate, the effectiveness on all activated carbons was comparable.

3

Separation of anionic surface-active agents in an integrated ion exchange-sedimentation-ultrafiltration purification system

Kowalska I.

Environment Protection Engineering

|

2010

|

Vol. 36, nr 3

33-42

EN

The efficiencies of separation of anionic surface-active agents (ASAAs) from aqueous solutions below the critical micelle concentration were determined in an integrated purification system combining ion exchange, sedimentation and ultrafiltration. The tests were carried out using five types of anion-exchange resins (strongly and weakly basic) and flat polyethersulfone membranes with cut-off values of 5, 10 and 30 kDa. Combination of ion exchange and low-pressure membrane separation processes was found to facilitate effective separation of ASAAs from aqueous solutions below the critical micelle concentration. Integration of both unit processes was observed to be most beneficial in the case of membrane with the highest cut-off (30 kDa), which was characterized by low ASAA retention factors when ultrafiltration was carried out as a standalone process. The presence of the ion-exchange resin was also found to allow a significant reduction in membrane fouling and retention of high hydraulic efficiency.

4

Ultrafiltration concentration of model detergent solutions

Kowalska I.

Environment Protection Engineering

|

2007

|

Vol. 33, nr 3

29-38

EN

The efficiency of ultrafiltration allowing model detergent solutions to be purified and concentrated was evaluated. The tests were performed with the use of flat-sheet polyethersulfone and polysulfone membranes (with a cut-off of 5, 10 and 30 kDa) and flat Pellicon module with poiyethersulfone membranes (with a cut-off of 5 kDa). The lowest separation of anionic surfactant and total organic carbon was achieved at surfactant concentration below the critical micelle concentration (CMC). Around and above the CMC value the membrane selectivity and hydraulic performance slightly increased in comparison to the lowest concentration. The retention coefficient of anionic surfactant for all the membranes tested was stable during concentration processes and ranged from 75% (PS30) to 90% (PES5 and PS5). Also concentration tests on Pellicon ultrafiltration module enabled efficient removal of anionic surfactant (about 90%) from model solutions.

PL

Zbadano efektywność ultrafillracyjnego oczyszczania i zatężania modelowych roztworów detergentów. W badaniach wykorzystano płaskie membrany ultrafiltracyjne o granicznej rozdzielczość (cut-off) wynoszącej 5, 10 i 30 kDa oraz moduł Pellicon z płaskimi membranami wykonanymi z polieterosulfonu (5 kDa). Stwierdzono, że separacja anionowa substancji powierzchniowo czynnej oraz ogólnego węgla organicznego była najmniej efektywna dla roztworów poniżej krytycznego stężenia micel (CMC). Po zwiększeniu stężenia substancji powierzchniowo czynnej w roztworze powyżej wartości CMC w niewielkim stopniu wzrastała selektywność i hydrauliczna wydajność membran. Proces ultrafiltracji umożliwiał zatężanie roztworów ze stałą i wysoką skutecznością separacji. Uzyskiwane współczynniki retencji mieściły się w zakresie od 75% (na membranie PS30) do 90% (na membranach PES5 i PS5). Zatężanie prowadzone w układzie przepływu krzyżowego w module płaskim z membranami polietersulfonowymi (5 kDa) gwarantowało usunięcie anionowej substancji powierzchniowo czynnej na poziomie 90%.

5

Evaluation of the toxicity of imidazolium chlorides and the products formed as a result of biological decay

Grabińska-Sota E., Janosz-Rajczyk M.

Inżynieria i Ochrona Środowiska

|

1998

|

T. 1, nr 1

15-24

EN

Toxicity investigations were conducted for two imidazolinium chlorides which diffiered from each other in the hydrophobic chain structure and belonged to cationic surface-active substances (CSAS), and also for intermediate products obtained in biodegradation process, as well as two mixtures resulted from mixing imidazolinium chlorides with an anionic surface-active substance (ASAS) and the intermediate products obtained after biodegradation process of these mixtures. Biodegradation was conducted according to the river water test, with a concentration of surface-active substances (SAS) amounting to 1.0 mg/1. It was found that only partial biodegradation took place under conditions when imidazolinium chlorides constituted the main carbon and energy source. The presence of intermediate products of biodegradation was indicated on the basis of 1H NMR. It was shown that imidazolinium chlorides belonged to acutely toxic substances in relation to daphnia (Daphnia magna). After 96 hours, LC50 was 0.68, 1.74 mg/l for imidazolinium chlorides. Intermediate products of biodegradation of imidazolinium chlorides and their mixtures, obtained through combination of them with ASAS, were not toxic in relation to the daphnia.

PL

Oceniano biodegradację oraz toksyczność kationowych substancji powierzchniowo czynnych (chlorków imidazoliowych) oraz pośrednich produktów utlenienia uzyskanych z procesu biodegradacji tych substancji. Obecność pośrednich produktów utlenienia wykazano, stosując spektroskopię 1H NMR. Ponadto oceniano toksyczność roztworów przed i po procesie biodegradacji, uzyskanych ze zmieszania chlorków imidazoliowych z anionową substancją powierzchniowo czynną. Wykazano, ze chlorki imidazoliowe posiadające w swej strukturze siarkę charakteryzowały się dużą toksycznością ostrą względem dafnii LC50, dla C17H33SsN2 i C17H25SN2 wynosiło odpowiednio 0,68 i 1,74 mg/l. Badane chlorki imidazoliowe należały również do substancji trudno rozkładalnych. Całkowitą biodegradację, mierzoną zanikiem ChZT, uzyskano po około 36-dniowej inkubacji prób, przy stężeniu początkowym 1,0 mg/l. Ponadto wykazano, ze toksyczność roztworów uzyskanych ze zmieszania chlorków imidazoliowych z anionową substancją powierzchniowo czynną była mniejsza niż samych tylko roztworów chlorków imidazoliowych. Śmiertelność dafnii po 96 godz. ekspozycji dla roztworów poddawanych biodegradacji wynosiła 100% dla C17H33SsN2 i 16,7% dla C17H25SN2. Podczas gdy dla roztworów uzyskanych ze zmieszania chlorków imidazoliowych z anionową substancją powierzchniowo czynną (też przed procesem biodegradacji) wynosiła odpowiednio 93,1 i 6,9%. Stwierdzono również, że wszystkie uzyskane z procesu biodegradacji roztwory w warunkach prowadzonego eksperymentu nie powodowały śmierci dafnii.