Wyniki wyszukiwania - BazTech

Ograniczanie wyników

Znaleziono wyników: 2

Liczba wyników na stronie

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych: agaroza

Sortuj według:

Ogranicz wyniki do:

Ceramika piankowa z ZrO2 wytworzona metodą gel-casting

Kocyło E., Potoczek M.

Materiały Ceramiczne

2018

T. 70, nr 3

242--250

W pracy przedstawiono sposób otrzymywania wysokoporowatego dwutlenku cyrkonu metodą żelowania spienionej zawiesiny z użyciem agarozy jako środka żelującego. Metoda ta pozwala na wytworzenie ceramiki o dużej porowatości w postaci materiałów piankowych o kulistych makroporach, zwanych komórkami pianki, które są połączone kanałami we wspólnych ściankach komórek (tzw. oknami). Przygotowano zawiesiny o różnym stężeniu biopolimeru, mieszczącym się w przedziale 0,22%-1,30% wag. w przeliczeniu na masę proszku ceramicznego, które następnie spieniano i żelowano w celu sporządzenia porowatych kształtek. Otrzymano materiały o porowatości całkowitej wynoszącej 66,0%-89,5% z przeważającym udziałem porowatości otwartej. Rozkład wielkości komórek oraz okien określono metodą analizy obrazu na podstawie mikrofotografii skaningowych. Przeprowadzone obserwacje morfologiczne wykazały, że rozmiar komórek i okien ulegał zwiększeniu wraz ze wzrostem porowatości pianki. W zależności od porowatości średnia wielkość komórki wynosiła od 102,7 µm do 536,9 µm, a średnia wielkość okna wahała się od 20,2 µm do 152,3 µm. Kształtki zostały również scharakteryzowane pod względem właściwości mechanicznych: wytrzymałości na ściskanie oraz modułu Younga.

The objective of the present work consists in the development of highly porous zirconium dioxide foams by the gel-casting method using agarose as a gelling agent. This method allows the production of ceramics with a high total porosity of foam materials with approximately spherical cells interconnected by circular cell windows. Slurries with different concentrations of biopolymer were prepared, being in the range (0.22-1.30)wt% with regard to ceramic powder, which was then foamed and gelled to make porous shaped bodies. The total porosity of zirconia foams was in the range from 66.0 vol.% to 89.5 vol.%. The morphological observations showed that the size of cells and cell windows increased with increasing porosity of the foam. Depending on porosity the average cell size ranged from 102.7 µm to 536.9 µm, while the average cell window size varied from 20.2 µm to 152.3 µm. The samples were also characterized in terms of mechanical properties: compressive strength and Young's modulus.

Interactions of anionic polysaccharides with carbon nanotubes

Polaczek E., Stobiński L., Mazurkiewicz J., Tomasik P., Kołoczek H., Lin H.

Polimery

2007

T. 52, nr 1

34-38

Agarose, i-, k-, and l-carrageenans, and xanthan gum in aqueous solutions interacted with single-walled carbon nanotubes (SWCNTs) as proven by their wetting in solution and by the microRaman spectroscopy, rheological studies, and differential scanning calorimetry. The investigations provided evidence that the effect of complexation of polysaccharides was independent of the possibility of the formation of helical complexes. Complexation involved, to a certain extent, interactions between hydrophobic surface of nanotubes and hydrophobic sides of the saccharide units of polysaccharides. However, clathration of nanotubes in the polysaccharide matrices was also essential. Formation of the clathrate cages involved intra- and intermolecular hydrogen bonds within polysaccharides.

Agaroza, i-, k- i l- karageny oraz guma ksantanowa (wzór I) w roztworze wodnym oddziałują z jednościennymi nanorurkami węglowymi, co potwierdzono analizując widma Ramana oraz wyniki badań reologicznych i skaningowej kalorymetrii różnicowej (tabela 1 i 2). Badania dostarczyły dowodów na to, że efekt kompleksowania polisacharydów nie zależy od możliwości otaczania nanorurek helisami polisacharydowymi. Kompleksowanie polega w pewnej mierze na oddziaływaniach między hydrofobową stroną merów polisacharydów (rys. 2), a hydrofobową powierzchnią nanorurek. Jednakże istotne jest też klatratowanie nanorurek w matrycy polisacharydowej. Klatki tworzą się dzięki zarówno wewnątrz- jak i międzycząsteczkowym oddziaływaniom polisacharydów za pośrednictwem wiązań wodorowych.