Wyniki wyszukiwania - BazTech

1

Chybione tłumaczenia Karty Weneckiej i teorii Aloisa Riegla podstawą polskich doktryn konserwatorskich?

Lasecki Jarosław W.

Wiadomości Konserwatorskie

|

2024

|

Nr 77

182--194

PL

W artykule przedstawiono przykłady niefortunnych tłumaczeń międzynarodowych materiałów doktrynalnych, takich jak Karta Wenecka i teoria wartości zabytku Aloisa Riegla, mających istotne znaczenie dla kształtowania się polskiej doktryny konserwacji zabytków. Podkreślono także, że brak dokładnego odpowiednika polskiego słowa „zabytek” w międzynarodowych dokumentach doktrynalnych zajmujących się ochroną dziedzictwa kulturowego powoduje, iż wielorakość pojęć używanych w tworzonych w Polsce doktrynach konserwatorskich prowadzi do niespójnych interpretacji w formułowanych wytycznych konserwatorskich do postępowania z zabytkami. Główna problematyka niewłaściwego przetłumaczenia podstawowych pojęć teorii wartości zabytku Aloisa Riegla została wyjaśniona na przykładzie definicyjnych tłumaczeń i dodatkowo zilustrowana rysunkami kategoryzacji systemu Aloisa Riegla oraz różnicy pojęć „dawność” i „starość”. Autor jako praktyk podnosi brak jednej, jednorodnej i jednoznacznej doktryny konserwatorskiej będącej podstawą wytycznych konserwatorskich przy opiece nad zabytkami.

EN

This paper presents examples of unfortunate translations of international doctrinal materials such as the Venice Charter and Alois Riegl’s monument value theory, which are of key importance in the formation of Polish monument conservation doctrine. It also stresses that the lack of an exact equivalent of the Polish word zabytek in international doctrinal documents on the protection of cultural heritage means that the multiplicity of terms used in the conservation doctrines created in Poland leads to inconsistent interpretations in conservation guidelines for approaching monuments. The main problem of the mistranslation of the basic concepts of Alois Riegl’s theory of monument value is explained using examples of definitional translations and further illustrated with drawings of the categorization of Alois Riegl’s system and the difference between the terms “ancientness” and “oldness.” The author, as a practitioner, wishes to raise the issue of the lack of a single, homogeneous and unambiguous conservation doctrine as the basis for conservation guidelines in monument preservation.

2

Factors shaping the Venice Charter and its usefulness – on the example of heritage protection in Poland

Szmygin Bogusław

Teka Komisji Architektury, Urbanistyki i Studiów Krajobrazowych

|

2021

|

T. 17, nr 3

84--90

EN

In the collection of dozens of doctrinal documents on the protection of heritage, the Venice Charter occupies a unique position. The Venice Charter was created more than half a century ago, but it is still treated as the universal, basic document of the heritage protection. This is confirmed by numerous declarations emphasizing the validity of the Venice Charter, contained in many doctrinal documents adopted by ICOMOS, and even in the Operational Guidelines of the UNESCO World Heritage Committee. The Venice Charter is therefore a kind of decalogue for the monument protection [1]. However, every few years there are discussions whether Venice Charter still retains this position. This problem is not resolved unequivocally. However, in the twenty-first century, it can be stated that Venice Charter is not an universal document and cannot be a document shaping the entire heritage protection. This is shown by the reception of the Venice Charter by the Polish conservation community over the past decades. The change of the Venice Charter position is particularly clear in the context of the system transformation that took place as a result of the fall of communism in 1989. This change shows well that doctrinal documents of the heritage protection reflect the external conditions in which they are created. Their importance and usefulness is in principle limited to specific conditions and a specific group of heritage. This is also how the Venice Charter should be treated.

3

Rules of the game while playing with architecture in the cultural environment

Kozłowska I.

Czasopismo Techniczne. Architektura

|

2015

|

Y. 112, iss. 9-A

155--160

EN

Frequently the built-up environment, including historical, becomes the venue of creative activity for an architect. The environment requires an architect to have the relevant conservation background, the ability to assess the value of a historical monument and its cultural context, and above all humility in his/her design work. This article presents the rules of the game applicable to the cultural environment, rules which are defined by conservation theory and the doctrine shaped by the Venice Charter.

PL

Środowiskiem twórczych działań projektanta jest często zagospodarowane środowisko, w tym historyczne, które wymaga od niego wiedzy konserwatorskiej, umiejętności oceny wartości zabytku i jego otoczenia kulturowego, a przede wszystkim pokory w podejmowanych działaniach projektowych. Artykuł przedstawia reguły gry obowiązujące w środowisku kulturowym, które ujęte są w ramach teorii i doktryny konserwatorskiej ukształtowanej przez Kartę Wenecką.

4

Dyskuja w Krakowie nt. "Przekształcenie i modernizacja zabytków i budowli historycznych"

Barański M.

Wiadomości Konserwatorskie

|

2001

|

Nr 9/10

8--21

PL

Stowarzyszenie Konserwatorów Zabytków w dniu 25 maja 2001 roku w Krakowie w ramach Targów Konserwacji Zabytków i Dzieł Sztuki, dzięki otrzymanemu od Generalnego Konserwatora Zabytków dofinansowaniu przeprowadziło publiczną dyskusję na temat "Przekształcenie i modernizacja zabytków i budowli historycznych". W spotkaniu wzięło udział 50 osób. Cytujemy wypowiedzi z tego spotkania, ze względów redakcyjnych w wersji skróconej. Organizatorzy spotkania oczekują, że ta tematyka pobudzi dyskusję w środowisku konserwatorskim i powstaną nowe wypowiedzi prezentujące nie tylko nasz stosunek do narodowego dziedzictwa, ale także etyki zawodowej i potrzeby zmian prawnych. Moderatorem dyskusji był kol. Marek Barański.