Wyniki wyszukiwania - BazTech

1

Wpływ nanokrystalicznej struktury na właściwości cienkich warstw TiO₂

Mazur M.

Elektronika : konstrukcje, technologie, zastosowania

|

2013

|

Vol. 54, nr 7

15-20

PL

W pracy przedstawiono wyniki badania wpływu nanokrystalicznej struktury na właściwości cienkich warstw dwutlenku tytanu. Cienkie warstwy wytworzono za pomocą procesu rozpylania magnetronowego w czystej tlenowej plazmie. Wytworzone powłoki mają różną strukturę krystaliczną: anatazu, układu dwufazowego anatazu i rutylu oraz rutylu. W ramach pracy wykonano pomiary właściwości strukturalnych, optycznych, topografii powierzchni, zwilżalności oraz właściwości elektrycznych i antystatycznych cienkich warstw. Wyniki pokazały, że wszystkie cienkie warstwy mają nanokrystaliczną strukturę o wielkości krystalitów od około 4,7 nm do około 24,6 nm. Struktura krystaliczna cienkich warstw TiO₂ ma wpływ na ich właściwości optyczne oraz antystatyczne, natomiast nie zauważono większego jej wpływu na chropowatość, zwilżalność czy rezystancję powierzchniową.

EN

In this paper the results of the influence of nanocrystalline structure on titanium dioxide thin films have been shown. Thin films were deposited using magnetron sputtering process in pure oxygen plasma. Manufactured coatings have different crystal structures: anatase, diphase system of anatase-rutile and rutile. In the paper investigations of structural, optical, surface topography, wettability, electrical and antistatic properties of thin films have been performed. Results have shown, that all thin films have nanocrystalline structure with the crystallites sizes of ca. 4.7 nm to 24.6 nm. Crystal structure of TiO₂ thin films influence on optical and antistatic properties, while there was no significant influence on surface roughness, wettability or surface resistance.

2

Wpływ domieszkowania europem na właściwości optyczne i fizyko-chemiczne powierzchni cienkich warstw Ti02

Wojcieszak D.

Elektronika : konstrukcje, technologie, zastosowania

|

2013

|

Vol. 54, nr 7

11-14

PL

W niniejszej pracy przedstawiono wpływ domieszkowania europem na właściwości optyczne oraz fizyko-chemiczne powierzchni cienkich warstw Ti02. Cienkie warstwy wytworzono wysokoenergetyczną metodą rozpylania magnetronowego i dodatkowo wygrzewano w temperaturze 400°C i 800°C. Badania wykonane metodami XRD i AFM pokazały, że warstwy domieszkowane europem były nanokrystaliczne i miały strukturę TiO2 - anatazu. Były one stabilne nawet po wygrzewaniu w temperaturze 800°C. Natomiast warstwa niedomieszkowanego Ti02 miała strukturę rutylu już bezpośrednio po naniesieniu (bez dodatkowego wygrzewania), co jest typowe dla procesu wysokoenergetycznego. Wygrzewanie spowodowało m.in. wzrost wielkości krystalitów z około 18 do 28 nm. Oprócz tego stwierdzono, że poziom adsorpcji powierzchniowej oraz intensywność fotoluminescencji zależał od rozmiaru krystalitów z których były zbudowane cienkie warstwy Ti02:Eu. Wyniki badań pokazały, że optymalne do uzyskania silnej PL oraz dużego poziomu adsorpcji powierzchniowej (grup OH oraz cząstek H20) są krystality Ti02:Eu o rozmiarze około 22 nm.

EN

In this work influence of Eu-doping on optical an physicochemical properties of the surface of TiO2 thin films have been described. Thin films were manufactured by magnetron sputtering method and additionally annealed at 400°C and 800°C. Structural investigations with the aid of XRD and AFM methods have shown that doping with europium results in receiving of nanocrystalline films with the Ti02 - anatase structure. They were stable even after annealing at 800°C. Although undoped Ti02 matrix had rutile structure directly after deposition (without additional annealing), which is typical for high energy sputtering process. Annealing caused increase of crystallites size from about 18 to 28 nm. Besides, the level of surface adsorption and the intensity of photoluminescence was dependent from the size of crystallites of Ti02:Eu. It was found that the crystallites in size of about 22 nm are optimal to obtain strong PL and high adsorption (of OH- and H20).

3

Changes of Toxicity and Biodegrability of Sulfonamides Solutions during Their Photocatalytic Degradation

Baran W., Adamek E., Makowski A., Sochacka J., Sobczak A.

Ecological Chemistry and Engineering. A

|

2009

|

Vol. 16, nr 4

327-336

EN

The aim of this study was to estimate the applicability of the photocatalytic process to: (1) sulfa-drugs degradation in aqueous solutions, (2) a decrease in their toxicity and (3) an increase in the biodegradability. Photocatalytic process initiated by UV-A radiation was carried out in open reactors containing a catalyst (TiO2 suspension) and solutions of five sulfonamides. After a definite irradiation time the change of sulfa-drugs concentration in solutions was estimated using HPLC method. Moreover, changes of total organic carbon (TOC), chemical oxygen demand (COD), biochemical oxygen demand (BOD5) as well as changes of sulfonamides toxicity relative to Chlorella vulgaris were examined. The biodegradability investigated sulfonamides and their photocatalytic degradation products was determined based on BOD5/COD ratio. It was found that under experimental conditions all investigated sulfonamides underwent the photocatalytic degradation and the decrease in TOC and COD of sulfa-drugs solutions was observed. Simultaneously, products of this process were less toxic and more biodegradable than initial sulfonamides.

PL

Celem badań było określenie możliwości wykorzystania procesu fotokatalitycznego do degradacji leków sulfonamidowych w roztworach wodnych oraz do zmniejszenia ich toksyczności i zwiększenia podatności na biodegradację. Proces fotokatalityczny inicjowany za pomocą promieniowania UV-A oraz światła słonecznego prowadzono w otwartych reaktorach zawierających katalizator (zawiesinę TiO2) oraz roztwory pięciu wybranych sulfonamidów. W roztworach uzyskanych po fotokatalitycznej degradacji oznaczano: stężenie sulfonamidów (metodą HPLC), stężenie ogólnego węgla organicznego (OWO) oraz zmiany chemicznego (ChZT) i 5-dobowego biochemicznego (BZT5) zapotrzebowania na tlen. Ponadto, sulfonamidy i produkty ich fotokatalitycznej degradacji oceniano pod względem ich toksyczności wobec Chlorella vulgaris oraz podatności na biodegradację (BZT5/ChZT). Stwierdzono, że w stosowanych warunkach wszystkie badane sulfonamidy ulegały fotokatalitycznej degradacji ze zmniejszeniem OWO i ChZT roztworów. Jednocześnie produkty tego procesu okazały się mniej toksyczne i bardziej podatne na biodegradację niż wyjściowe sulfonamidy.