Wyniki wyszukiwania - BazTech

Ograniczanie wyników

2 2013

Znaleziono wyników: 2

Liczba wyników na stronie

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych: Rocatec ®

Sortuj według:

Ogranicz wyniki do:

Zastosowanie obróbki tribochemicznej do poprawy połączenia kompozyt-kompozyt uzyskanego podczas naprawy wypełnień

Sokołowski K., Sokołowska A., Szynkowska M. I., Domarecka M., Rylska D., Sokołowski J.

Inżynieria Materiałowa

2013

Vol. 34, nr 6

881--884

W celu uzyskania połączenia materiałów kompozytowych podczas naprawy wypełnień jest konieczne odpowiednie przygotowanie ich powierzchni, umożliwiające wytworzenie tak mikromechanicznego, jak i chemicznego połączenia. Starzenie się matrycy polimerowej z upływem czasu stwarza ograniczone możliwości uzyskania połączeń chemicznych. Rozwiązaniem problemu może być zastosowanie obróbki tribochemicznej w połączeniu z silanizacją powierzchni, zapewniającej oprócz mechanicznego także chemiczne połączenia materiałów kompozytowych. Celem pracy była ocena wpływu obróbki tribochemicznej na wytrzymałość połączenia materiałów kompozytowych z wcześniej spolimeryzowanym kompozytem. Badania przeprowadzono na próbkach mikrohybrydowego materiału kompozytowego Spectrum TPH3/Dentsply, poddanych procesowi starzenia obejmującego przechowywanie w atmosferze powietrza przez 24 miesiące. Następnie próbki szlifowano na mokro papierami ściernymi 500C i po osuszeniu powietrzem poddano obróbce tribochemicznej. Obróbka obejmowała wstępne piaskowanie korundem 110 μm (Rocatec Pre) i końcowe korundem 110 μm modyfikowanym krzemionką (Rocatec Plus), a następnie aplikację silanu. Próbki grup kontrolnych piaskowano korundem 110 μm oraz 50 μm i silanizowano. Na powierzchnię obydwu grup aplikowano i polimeryzowano system wiążący oraz materiał kompozytowy. Wytrzymałość połączenia materiałów badano w próbie ścinania za pomocą urządzenia Zwick Z020Zwick-Rooel. Dodatkowo w badaniach mikroskopowych (SEM-EDS) oceniono strukturę powierzchni próbek kompozytu i skład chemiczny. Zastosowanie obróbki tribochemicznej umożliwia rozwinięcie powierzchni i zapewnia uzyskanie wytrzymałości połączenia kompozyt-kompozyt porównywalnej z obróbką strumieniowo-ścierną korundem 110 μm bądź 50 μm.

The appropriate preparation of the composite surface can guarantee micromechanical and chemical bond between dental composites during repair of resin restoration. The polymer matrix aging leads to lower capability of creating chemical bond. The application of tribochemical process, together with silanization, that provide both chemical and micromechanical bond between dental composites, might be an option. The aim of this study was to evaluate the influence of tribochemical process on the bond strength between dental composites and previously polymerized composite. Research was conducted on speciments of microhybrid dental composite Spectrum TPH3/Dentsply, that had undergone aging process (24 months storage in air). Samples were subsequently wet-polished with 500C abrasive paper, dried with air and treated with tribochemical process. Process included initial sandblasting with 110 μm corundum (Rocatec Pre) and final sandblasting with 110 μm silica-modified corundum (Rocatec Plus) and silane application. Samples from control groups were sandblasted with 110 μm and 50 μm corundum and silanized. All samples were covered with bonding system and dental composite, that were polymerized. Bond strength was evaluated in shear test, using Zwick Z005/Zwizk-Roel testing device. Surface structure and chemical composition was evaluated using SEM-EDS. The application of tribochemical process allows for surface development and provides composite-composite bond comparable to sandblasting with 50 μm or 110 μm corundum.

Ocena wytrzymałości połączenia ceramiki dwukrzemowo-litowej z materiałem kompozytowym

Łapińska B., Szynkowska M. I., Sokołowski J., Bciong K., Łukomska-Szymańska M.

Inżynieria Materiałowa

2013

Vol. 34, nr 6

737--740

Długotrwały sukces kliniczny stosowania pełnoceramicznych uzupełnień protetycznych, wykonanych z wysokowytrzymałej ceramiki szklanej na bazie dwukrzemianu litu, zależy od możliwości uzyskania trwałego ich połączenia z tkankami zęba za pomocą cementów. Odporność mechaniczną ceramika ta zawdzięcza obecności dużej ilości kryształów dwukrzemianu litu zatopionych w szklistej masie krzemionki oraz ich zwartej strukturze. Metodami standardowo polecanymi do przygotowania powierzchni ceramiki do adhezyjnego łączenia z materiałami kompozytowymi są obróbka strumieniowo- ścierna, trawienie kwasem fluorowodorowym oraz silanizacja. Podaje się, że trawienie ceramiki dwukrzemowo-litowej kwasem fluorowodorowym nie pozwala na uzyskanie zadowalającego wzoru retencyjnego na jej powierzchni. Inni autorzy podają, że struktura krystaliczna tej ceramiki sama w sobie stanowi o jej retencyjności. Dlatego część autorów badań i klinicystów skłania się ku tradycyjnemu cementowaniu uzupełnień wykonanych z tej ceramiki. Jednakże problem ich wewnątrzustnej naprawy za pomocą materiałów kompozytowych pozostaje nadal nierozwiązany. Celem pracy była ocena wytrzymałości połączenia materiału kompozytowego z ceramiką dwukrzemowo-litową w zależności od sposobu przygotowania jej powierzchni. Badaniu poddano próbki ceramiki dwukrzemowo- litowej wykonane metodą tłoczenia, szlifowane na mokro papierami ściernymi o gradacji 600, które poddano obróbce strumieniowo-ściernej zapomocą systemu Rocatec® oraz korundu szlachetnego o grubości ziaren 50 μm lub trawieniu kwasem fluorowodorowym. Po silanizacji powierzchni ceramiki próbki łączono z materiałem kompozytowym za pomocą systemu wiążącego. Wytrzymałość połączenia oceniano w próbie ścinania w urządzeniu do badań wytrzymałościowych Zwick-Roell Z020 przy prędkości przesuwu belki poprzecznej 2 mm/min. Obróbka strumieniowo-ścierna za pomocą systemu Rocatec®, jak również trawienie kwasem HF powierzchni ceramiki pozwoliły uzyskać porównywalną, największą wytrzymałość jej połączenia z materiałem kompozytowym.

Longterm clinical success of using all-ceramic fixed dentures made of high strength lithium disilicate glass ceramic depends on achieving durable bonding with tooth structure by means of cements. High crystal concentration and compact structure of lithium disilicate resolve in high mechanical resistance of this ceramic. Standard procedures of ceramic surface pretreatment include sandblasting, etching with hydrofluoric acid and silanization. It is stated that etching of lithium disilicate ceramic produce poor and insufficient retentive pattern on its surface. Other researchers prove that crystalline structure of this ceramic defines its good retentive features. Therefore some authors as well as dental practitioners tends to bond fixed dentures made of that kind of ceramic by means of traditional cements. However, matter of its intraoral repair still remains unsettled. Aim of this study was to evaluate shear bond strength between feldspathic ceramic and resin composite due to different ceramic surface conditioning methods. Specimens of lithium disilicate press ceramic, polished, were treated with airborne particle abrasion with the Rocatec® system or 50 μm aluminum oxide and/or etched with 9% hydrofluoric acid. After silanization of ceramic surface, specimens were bonded with resin composite by means of bonding system. Shear bond strength was tested in universal testing machine Zwick-Roell Z020 at a crosshead speed 2.0 mm/min. Using Rocatec® system as well as HF acid etching led to achieve almost equal, highest results of shear bond strength of ceramic to resin material.