Wyniki wyszukiwania - BazTech

1

Pseudosonninia, a new genus of oppeliid ammonite (Haploceratoidea) from the Callovian (Middle Jurassic) of the Neuquén Basin, Argentina

Parent Horacio, Garrido Alberto C., Schweigert Günter, Brambilla Luciano

Volumina Jurassica

|

2019

|

Vol. 17, no. 1

39--48

EN

From the uppermost part of the Los Molles Formation (upper Lower and lower Middle Callovian) in Chacay Melehué (Neuquén Province, Argentina), a group of hecticoceratine ammonites with a conspicuous morphology not assimilable to any known genus of this subfamily has been recently discovered. These forms are inflated oxycones with a prominent, sharp keel developed from the juvenile phragmocone up to the adult peristome. The new genus Pseudosonninia is established on the basis of these ammonites, with Pseudosonninia chacaymelehuensis n. gen. n. sp. as its type species. The new genus seems to be endemic to the Neuquén Basin and is recorded here from the upper Lower and lower Middle Callovian of Chacay Melehué and Río de Los Patos.

2

Genetic sequence stratigraphy on the basis of ichnology for the Middle Jurassic basin margin succession of Chorar Island (eastern Kachchh Basin, western India)

Darngawn Jehova L., Patel Satish J., Joseph Jaquilin K., Shitole Apuva D.

Geologos

|

2019

|

Vol. 25, No. 1

31--41

EN

Synrift basin margin successions are greatly influenced by eustatic sea level changes, tectonics and accommodation space filled in by sediments. The Middle Jurassic (Bajocian–Callovian) of Chorar Island (western India) comprises a ~109-m-thick synrift basin margin succession of clastic, non-clastic and mixed siliciclastic-carbonate rocks which are here analysed and categorised into nine lithofacies. The succession is bioturbated to varying intensities; 16 identified ichnogenera can be assigned to environmentally related groups of five trace fossil assemblages, which include Gyrochorte, Hillichnus, Rhizocorallium, Skolithos and Thalassinoides. These ichnoassemblages document the Skolithos and Cruziana Ichnofacies which marks a change in energy conditions, sedimentation dispersal patterns and bathymetry in a shallow-marine environment. The Bajocian–Callovian succession is further analysed on the basis of sedimentological and ichnological data that show two genetic sequences consisting of Transgressive Systems Tract and Highstand Systems Tract bounded by Maximum Flooding Surface. The synrift basin margin succession of the Middle Jurassic of Chorar Island shows cyclicity in deposition; the Bajocian–Bathonian succession represents progradational to retrogradational coastlines, while the Callovian succession documents an aggrading progradational coastline.

3

Detailed biostratigraphy of the Middle Callovian – lowest Oxfordian in the Mikhaylov reference section (Ryazan region, European part of Russia) by ammonites

Kiselev D. N., Rogov M. A.

Volumina Jurassica

|

2018

|

Vol. 16, no 1

73--186

EN

Study of the sections near the Mikhaylov (Ryazan region) has made it possible to improve the infrazonal subdivision of the Middle Callovian – Lower Oxfordian of the European Russia by ammonites. The Athleta Zone is the most complete in the studied sections. A sequence of kosmoceratid biohorizons (phaeinum, proniae, rowlstonense and kuklikum) is established here, as well as infrazonal units based on a phylogenetic sequence of species of the genus Funiferites. A study of the paleobiodiversity and frequency of occurrence of ammonites at different intervals of the section showed that the ammonite assemblages of the Athleta Zone are Sub-Boreal or Sub-Tethyan, while in the Lamberti Zone they are Boreal, and in the Lower Oxfordian they are Arctic. It is also shown that the change in ammonite composition in the sections coincides with the cycles of transgressions and regressions of Boreal basins. New species and subspecies of the ammonites Funiferites allae compressum, Cadoceras (Eichwaldiceras) intermedium, Brightia (B.) lominadzei, B. (B.) progzhellensis, B. (B.) eccentrtica, B. (Glyptia) canaliculata stankevitchae, Zieteniceras rarecostatum are described.

4

Callovian and Oxfordian echinoids of Zalas

Radwańska U.

Volumina Jurassica

|

2005

|

Vol. 3, no. 1

63--74

EN

Within the Callovian-to-Oxfordian sequence, transgressive upon the Variscan rhyodacite laccolith exposed at Zalas in the Cracow Upland, southern Poland, and far-known due to its ubiquitous fossils of various kinds, to this study subjected are the echinoids. The Callovian assemblage from the variably-sized clastics is low-diversified, to contain 4 taxa of a wider regional occurrence. The Lower (up to the base of Middle) Oxfordian assemblage appears the richest in the Oxfordian of Poland. Its content is typified by the representatives of the orders Cidaroida Claus, 1880, and Phymosomatoida Mortensen, 1904. Amongst the recognised 12 species, of special attention are those first reported from the Jurassic sequences of Poland, viz. Eosalenia miranda Lambert, 1905, and Heterocidaris dumortieri Cotteau, 1871, the latter of which is still a great rarity to the science. Discussed are the life requirements of some of the recognised taxa, as apparent from the functional analysis of their tests. banalnych form nieregularnych pojawia się tutaj (patrz pl. 1: 3a-3b) duży osobnik regularny, Stomechinus heberti Cotteau, 1884, nieznany dotąd w środkowej jurze Polski. Zespół jeżowców z osadów oksfordu (patrz pl. 2- 3) składa się z 12 taksonów (patrz fig. 2), spośród których sześć z podgromady Cidaroidea Claus, 1880, zostało omówionych wcześniej (Radwańska 2003). Zespół ten obejmuje wyłącznie jeżowce regularne o zbliżonych wymaganiach życiowych wskazujące na ujednolicenie warunków środowiskowych w czasie rozszerzającej się transgresji. Uwagę zwraca w nim gatunek Heterocidaris dumortieri Cotteau, 1871, o wprawdzie niejasnej pozycji systematycznej (patrz Fell 1966), a reprezentowany niestety tylko w postaci ułamków pancerzy (pl. 2: 5) znacznych rozmiarów (średnicy ponad 10 cm), ale będący niezmierną rzadkością w jurze europejskiej (patrz Cotteau 1860, 1871; Fell 1966) i nieznany dotychczas z obszaru Polski.

PL

Profil osadów jurajskich odsłaniający się w stropie wielkiego kamieniołomu waryscyjskich riodacytów Zalasu (patrz fig. 1) okazuje się znaczącym ze względu na bogactwo szczątków różnorodnych szkarłupni (liliowców, rozgwiazd, wężowideł), spośród których na szczególną uwagę zasługują jeżowce . W dotychczasowych opracowaniach profilu Zalasu, dostępnego dawniej w niewielkich odsłonięciach naturalnych lub lokalnych łomikach, jeżowce były notowane sporadycznie, jako towarzyszące obfitej faunie gąbek, amonitów i innych mięczaków, oraz ramienionogów (patrz Siemieradzki 1893; Wójcik 1910). Rozlegle odsłonięcie w kamieniołomie riodacytów, rozbudowywanym od lat 1970-tych, umożliwiło szczegółowe rozpoznanie wykształcenia facjalnego osadów jurajskich, ich inwentarza faunistycznego i przede wszystkim ich biostratygrafii wyznaczającej pozycję stratygraficzną profilu w przedziale dolny kelowej - niższa część oksfordu środkowego (patrz Giżejewska i Wieczorek 1977; Matyja i Tarkowski 1991; Tarkowski 1989). Badane przez autorkę jeżowce, pochodzące częściowo z rozmaitych kolekcji (publicznych i prywatnych), a w większości zebrane osobiście, stanowią w sumie dosyć istotny element w rozpoznaniu faun jurajskich Polski. Zespół jeżowców z osadów keloweju (patrz pl. 1) obejmuje tylko 4 gatunki (patrz fig. 2) o różnych wymaganiach życiowych wskazujących na nieustabilizowane warunki środowiskowe w czasie postępującej transgresji morskiej. Oprócz dość Analiza funkcjonalna pancerzy (patrz Smith 1978, 1984; Radwańska 1999) pozwoliła na bardziej szczegółowe rozpatrzenie sposobu życia i wymogów środowiskowych badanych gatunków jeżowców z keloweju i oksfordu Zalasu, zaś analiza taksonomiczna na unacześnienie rozpoznań autorów wcześniejszych (Siemiradzki 1893; Wójcik 1910; patrz fig, 3). Zespół jeżowców oksfordzkich Zalasu okazuje się najbogatszym spośród wszystkich dotychczas badanych stanowisk oksfordu w Polsce (por. Radwańska 2000,2003, 2004b), zaś jego środowiskowe siedlisko - wśród obfitych gąbek, ich mumii i budowli (por. Matyja i Tarkowski 1981, fig. 2B-3) - nadzwyczaj podobne do przedstawionego dla środkowego oksfordu Szwajcarii (patrz Hess 1975, fig. 27).