Wyniki wyszukiwania - BazTech

Ograniczanie wyników

Powiadomienia systemowe

Sesja wygasła!
Sesja wygasła!
Sesja wygasła!

Znaleziono wyników: 2

Liczba wyników na stronie

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych: Hans-Georg Gadamer

Sortuj według:

Ogranicz wyniki do:

Conservation practice and the future of doctrinal texts

Walter Nigel

Ochrona Dziedzictwa Kulturowego

2021

Nr 12

97--112

2021 marks the 90th anniversary of the adoption of the Athens Charter. This, the first international conservation charter, now forms part of the rapidly expanding collection of ‘doctrinal texts’ which undergirds modern conservation. Whatever its strengths and weaknesses, this collection provides a marker of collective identity and is crucial to the self-definition of our discipline. While they are rightly held in great affection, this paper argues that to approach this collection of texts uncritically risks producing unintended consequences, potentially including the destruction of important heritage. Precisely because of their enduring influence, it is essential that as a discipline conservation engages in knowledgeable criticism of its doctrinal texts, through an appropriate and hermeneutically literate reading. This paper first considers the nature of doctrinal texts, before using the notion of ‘doctrine’ to explore some of the parallels and differences between doctrinal texts of a religious nature and those of conservation, and so to introduce the question of hermeneutics. This then leads to a discussion of the relation between theory and practice, and the notion, from Aristotle, of phronesis or practical wisdom. The paper then concludes with consideration of some of the implications conservation of adopting this approach.

W 2021 r. przypada 90. rocznica przyjęcia Karty Ateńskiej. Ta pierwsza międzynarodowa karta konserwatorska stanowi obecnie część szybko powiększającej się kolekcji "tekstów doktrynalnych", które leżą u podstaw współczesnej konserwacji zabytków. Niezależnie od swoich mocnych i słabych stron, zbiór ten stanowi wyznacznik tożsamości zbiorowej i ma kluczowe znaczenie dla samookreślenia naszej dyscypliny. Choć słusznie darzymy je wielkim sentymentem, w niniejszym artykule dowodzimy, że bezkrytyczne podejście do tego zbioru tekstów niesie ze sobą ryzyko niezamierzonych konsekwencji, w tym potencjalnie zniszczenia ważnego dziedzictwa. Właśnie ze względu na ich nieprzemijający wpływ, istotne jest, by jako dyscyplina konserwatorska zaangażowała się w świadomą krytykę swoich tekstów doktrynalnych, poprzez odpowiednią i hermeneutyczną lekturę. W artykule rozważono najpierw naturę tekstów doktrynalnych, a następnie wykorzystano pojęcie doktryny do zbadania niektórych podobieństw i różnic między tekstami doktrynalnymi o charakterze religijnym a tekstami konserwatorskimi, wprowadzając w ten sposób kwestię hermeneutyki. Prowadzi to następnie do dyskusji na temat relacji między teorią a praktyką oraz arystotelesowskiego pojęcia phronesis, czyli mądrości praktycznej. Artykuł kończy się rozważaniami na temat niektórych implikacji konserwatorskich przyjęcia tego podejścia.

Narrative Approach To Living Heritage

Nigel Walter

Ochrona Dziedzictwa Kulturowego

2020

Nr 10

126--138

This paper attempts to sketch out a theoretical framework that addresses the particular needs of living heritage. ICCROM has been at the forefront of developing a conservation practice which addresses the concerns of living heritage such as religious and pilgrimage sites (e.g. Wijesuriya 2015; Wijesuriya, Thompson, and Court 2017), and others have considered the implications for the conservation process (e.g. Poulios 2014). However, to date there has been no attempt to develop a theoretical foundation for these practices. In place of the still-dominant understanding (at least as encountered in much Western practice) of historic buildings as primarily art-historical, this paper proposes a narrative approach that allows the site or building to remain within its cultural/religious context, including an acceptance of ongoing change. While the argument proceeds from Western sources, it invites dialogue with complementary understandings of the working of tradition from other regions of the world. Any theoretical model for living heritage must address the central question of how living buildings endure between generations, that is, their continuity between past, present and future. Since modernity entails a commitment to a radical discontinuity with the past, such an approach must engage with the resources of premodernity to develop (or perhaps return to) a non-modern understanding of tradition as developmental and creative (Author, 2017). The principal sources used in the investigation of this proposed narrative approach include Alasdair MacIntyre’s rehabilitation of tradition, Hans-Georg Gadamer’s development of philosophical hermeneutics and Paul Ricoeur’s work on narrative and time.

W artykule podjęto próbę określenia ram teoretycznych dla potrzeb żywego dziedzictwa. ICCROM jest liderem w opracowywaniu praktyk konserwatorskich w zakresie żywego dziedzictwa, jako miejsca kultu religijnego. Do tej pory nie podjęto jednak próby stworzenia podstaw teoretycznych dla tych praktyk. W miejsce wciąż dominującego definiowania (przynajmniej w większości zachodnich praktyk) obiektów zabytkowych głównie pod kątem ich historycznych wartości, niniejszy artykuł proponuje podejście narracyjne, które pozwala miejscom lub budynkom pozostać w ich kontekście kulturowym / religijnym, przy jednoczesnej akceptacji zachodzących zmian. Choć podejście to wywodzi się ze źródeł zachodnich, uznaje konieczność zrozumienia tradycji innych regionów świata. Każdy teoretyczny model dla żywego dziedzictwa musi odpowiadać na zasadnicze pytanie, w jaki sposób istniejące budynki przetrwają różnice pokoleń, to znaczy ciągłość między przeszłością, teraźniejszością i przyszłością. Ponieważ współczesność pociąga za sobą zobowiązanie do radykalnego zerwania z przeszłością, takie podejście musi angażować zasoby przednowoczesności, aby rozwinąć (a może przywrócić) nienowoczesne rozumienie tradycji jako rozwojowej i twórczej. Główne źródła wykorzystane w badaniu proponowanego podejścia narracyjnego obejmują rehabilitację tradycji Alasdaira MacIntyre'a, rozwój hermeneutyki filozoficznej Hansa-Georga Gadamera oraz prace Paula Ricoeura nad narracją i czasem.