Wyniki wyszukiwania - BazTech

Ograniczanie wyników

Powiadomienia systemowe

Sesja wygasła!

Znaleziono wyników: 2

Liczba wyników na stronie

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych: Gulf Stream

Sortuj według:

Ogranicz wyniki do:

Dekarbonizacja Europy a hydraty metanu

Such Piotr

Nafta-Gaz

2020

R. 76, nr 10

696--700

Unia Europejska przyjęła ambitny plan dekarbonizacji gospodarki. Do roku 2050 państwa UE powinny zmniejszyć emisję CO2 o 90% w porównaniu z rokiem 1990 i osiągnąć tzw. neutralność CO2. W tym programie szereg celów jest oczywistych i nie podlega dyskusji. Są natomiast pewne uwarunkowania, którymi do tej pory nikt się specjalnie nie przejmuje, a które mogą postawić cały program pod znakiem zapytania. Niniejszy artykuł koncentruje się na problemie podmorskich złóż hydratów metanu. Metanu w hydratach jest więcej niż wszystkich pozostałych paliw kopalnych razem wziętych. Ich złoża zalegają głównie na dnie oceanu światowego. Aktualnie współistnieją trzy teorie dotyczące hydratów: złoża hydratów to ogromne źródło energii i nadchodzi nowa złota epoka eksploatacji metanu; złoża hydratów to bomba zegarowa – globalne ocieplenie spowoduje masową dysocjację złóż hydratów, co zwiększy w stopniu katastrofalnym skalę ocieplenia; ocean nagrzewa się tak wolno, że mamy jeszcze kilkaset lat do ewentualnej dysocjacji złóż hydratów. W zasadzie można by się zgodzić z trzecim podejściem, gdyby nie Golfstrom. Ten prąd oceaniczny niesie do Arktyki ogromne ilości ciepła, które dokładają się do ogólnego ocieplenia klimatu. W związku z tym możliwe są trzy efekty dla tych akwenów, przez które płynie Golfstrom. Są to: dysocjacja złóż hydratów, powodująca masową ucieczkę metanu do atmosfery; ewentualne osunięcia osadów na skłonach szelfu związane z utratą stabilności złóż hydratów; zmiana warunków termobarycznych złóż hydratów spowodowana cofaniem się lądolodu. Dodatkowym efektem będzie uwolnienie metanu zalegającego pod złożami hydratów. Istnieją już modele pozwalające na symulowanie zachowania się złóż hydratów. Podstawowym problemem jest brak odpowiednich danych. Stworzenie bazy danych zawierającej: mapę zasięgu występowania złóż hydratów znajdujących się w zasięgu Golfstromu oraz ich głębokości zalegania (być może konieczne będzie również opracowanie modelu transportu ciepła przez warstwy skał oddzielające złoża hydratów od wody); pomiary temperatur powierzchniowych i przydennych wód Golfstromu (tu badania powinny trwać kilka lat, aby można było wychwycić trendy zmian), pozwoli na realne prześledzenie możliwych scenariuszy dotyczących metanu ze złóż hydratów.

The European Union accepted the ambitious project of decarbonization of economy. The main goal is a 90 percent reduction of CO2 emissions in comparison with 1990 emissions, which will result in the so-called climatic neutrality. In this project, several goals are obvious and not subject to discussion. But there are several conditions, previously not discussed, which could bring this program into question. This paper concentrates on the problem of methane hydrates. Methane hydrate reservoirs mainly occupied the bottom of the oceans and the volume of methane in these reservoirs is greater than the volume of hydrocarbons in all other reservoirs. Currently, three different theories about hydrates coexist: the methane hydrates is a huge energy source and a new golden age is coming; the methane hydrates are a time bomb – global warming causes dissociation of these reservoirs and a global warming catastrophe; the ocean is warming so slowly that we have several hundreds of years until eventual dissociation of methane hydrate reservoirs. Essentially, the third approach could be applied if it was not for Gulf Stream. This ocean current brings a great amount of heat to the Arctic region. It is an additional factor of global warming. Therefore, three effects are possible for the ocean areas through which Gulf Stream flows. There is methane hydrates reservoirs dissociation causing methane migration into the atmosphere, sediment landslides on shelf slopes and the associated potential tsunami, and change of thermobaric conditions connected with vanished ice sheet. The free methane cumulated under methane hydrate deposits will also migrate into the atmosphere. Appropriate models for simulation of all these possibilities do exist, however we do not have sufficient data. Thus, creation of a reliable data base is the first goal. Maps of extents of hydrate reservoirs, depth of reservoirs and results of several years of examinations of surface and bottom temperatures must be gathered in this database. This will allow us to investigate all possible scenarios.

Rozmiary i przebieg współczesnego ocieplenia Arktyki w rejonie mórz Barentsa i Karskiego

Marsz A. A., Styszyńska A., Zblewski S.

Problemy Klimatologii Polarnej

2008

nr 18

35-67

Celem pracy była analiza rozmiarów i przebiegu współczesnego (1980-2007) ocieplenia wschod-niej części Arktyki Atlantyckiej w rejonie mórz Barentsa i Karskiego. Stwierdzono, że w tym okresie ocieplenie posiadało charakter pulsacyjny, składało się z kolejnych, coraz silniejszych wzrostów temperatury powietrza, oddzielanych od siebie okresami ochłodzeń. Poszczególnym fazom ocieplenia odpowiadają wzrosty transportu ciepłych wód atlantyckich do Morza Barentsa i wzrosty temperatury powierzchni morza (SST). Najwyraźniejsze fazy ocieplenia wystąpiły w latach 1988-1990 i 2002-2007. Najsilniejsze wzrosty temperatury zaznaczyły się w za-chodniej i północno-zachodniej części obszaru, najsłabsze na południowych wybrzeżach mórz Barentsa i Karskiego. Wzrost rocznej temperatury powietrza między okresami 1980-1982 a 2005-2007 może być szacowany na około 5°C w północo-zachodniej części obszaru (N i NW część Morza Barentsa) do około 1.5°C na południowo-wschod-nich wybrzeżach Morza Barentsa i południowo-zachodnich wybrzeżach Morza Karskiego. Analiza trendów wyka-zała, że statystycznie istotne trendy roczne występują jedynie na północnych i zachodnich skrajach badanego obszaru. W trendach sezonowych największą liczbę statystycznie istotnych trendów na poszczególnych stacjach obserwuje się latem. Średnie obszarowe trendy są jednakowe jesienią, zimą i wiosną (+0.065°Cźrok-1), wyraźnie niższe latem (+0.044°Cźrok-1), istotne statystycznie od wiosny do jesieni, nieistotne zimą. Analiza trendów mie-sięcznych wykazuje, że obraz, jaki daje analiza trendów sezonowych wiosny (III-V), lata (VI-VIII), jesieni (IX-XI) i zimy (XII-II) nie daje rzeczywistego obrazu rozkładu zmian temperatury w czasie. Wartości trendów miesięcznych rozłożone są skrajnie nierównomiernie, w okresie od listopada do stycznia oraz w kwietniu średnie wartości tren-dów na omawianym obszarze są większe od 0.1°Cźrok-1, w pozostałych miesiącach zawierają się w granicach od +0.020 (luty) do +0.052°Cźrok-1 (sierpień). Główną przyczyną obserwowanych zmian temperatury powietrza w rejonie obu mórz jest wzrost zasobów ciepła w wodach atlantyckich transportowanych do Arktyki z tropików i subtropików przez cyrkulację oceaniczną. Wzrost zasobów ciepła w wodach kierowanych z delty Golfsztromu na północ prowadzi z 1-4 letnim opóźnieniem do wzrostu SST i spadku powierzchni lodów na Morzu Barentsa, w mniejszym stopniu na Morzu Karskim. Oba czynniki (zmiany SST i zmiany powierzchni lodów) regulują następnie temperaturę powietrza, głównie poprzez wpływ na rozmiary strumieni ciepła z powierzchni morza do atmosfery. Znaczny wpływ na modyfikowanie zmian temperatury powietrza w stosunku do zmian wymuszanych przez zmiany SST ma regionalna cyrkulacja atmosferyczna, natomiast hemisferyczna (Oscylacja Arktyczna) i makroregionalna (NAO) mody cyrkulacyjne wywierają w rozpatrywanym okresie znikomy wpływ na zmiany temperatury powietrza, zmiany SST i zmiany powierzchni lodów morskich na morzach Barentsa i Karskim.

The aim of this work is the analysis of the dimensions and the course of contemporary (1980-2007) warming of the east part of the Atlantic Arctic in the region of the Barents and Kara seas (fig. 1, tab. 1). It has been noted that the warming in that period had pulsating character, was made up of consecutive stronger and stronger increases in air temperature, separated from each other by cooling periods (fig. 4, 6-7). The increase in the transport of warm Atlantic waters into the Barents Sea and the increase in SST (sea surface temperature) of this sea correspond to the subsequent phases of warming. The most significant phases of warming were noted in the years 1988-1990 and 2002-2007 (fig. 4). The strongest increases in temperature were marked in the west and north- west part of this region and the weakest in the south coast of the Barents and Kara seas (fig. 6-7). The annual increase in air temperature between the periods 1980-1982 and 2005-2007 may be estimated as about 5°C in the north-west part of this region (N and NW part of the Barents Sea) and as 1.5°C in the south-east coast of the Barents Sea and south – west coast of the Kara Sea (fig. 8). The analysis of trends indicated that the statistically significant annual trends are only observed in the north and west parts of the examined region (fig. 9-10). The greatest number of statistically significant trends in seasonal trends at the observed stations was noted in summer (table 2). The mean regional trends are equal in autumn, winter and spring (+0.065°Cźyear-1), significantly lower in summer (+0.044°Cźyear-1), statistically significant from spring to autumn and not significant in winter. The analysis of monthly trends indicated that the picture obtained from the analysis of seasonal trends (spring – III-V, summer – VI-VIII, autumn – IX-XI, winter – XII-II) does not reflect the real picture of the distribution of changes in temperature in time. The values of monthly trends are distributed in an extremely uneven way, in the period from November to January and in April the mean values of trends in the examined region are larger than 0.1°C year-1 and in the remaining months can be found within the limits from +0.020 (February) to +0.052°C year-1 (August) - see table 3. The main reason for the observed changes in air temperature in the region of both seas can be attributed to the increase in heat resources in the Atlantic waters transported to the Arctic from the tropics and sub-tropics with the oceanic circulation. The increase in heat resources in the waters imported north from the Gulf Stream, leads to the increase, delayed by 1-4 year in SST and to the decrease in the sea ice cover of the Barents Sea and, to a lesser extent, of the Kara Sea (tab. 4-6, fig. 13 and 15). Both factors (changes in SST and changes in sea ice extent) further control the air temperature mainly via the influence on the size of flow from the sea surface to the atmosphere. Great influence on the modification of changes in air temperature in relation to changes forced by changes in SST has the regional atmospheric circulation, whereas the hemispherical (AO) and macro-regional (NAO) circulation modes have little influence on the changes in air temperature, on changes in SST and on changes in sea ice extent of the Barents and Kara seas.