Wyniki wyszukiwania - BazTech

Ograniczanie wyników

Znaleziono wyników: 2

Liczba wyników na stronie

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych: Grunwaldzki Square

Sortuj według:

Ogranicz wyniki do:

Metamorphosis of Grunwaldzki Square in Wrocław – from Integrated Interchange to Town Square

Masztalski R., Wicińska A.

Architektura Krajobrazu

2017

nr 2

28--41

Nowadays, it becomes more and more common to discuss, among architects and urban planners, restoration of public spaces. One of the ways of restoring them is redesigning communication systems in urban centers in order to change the proportion of vehicular traffic and pedestrian traffic as well as cycling, or to be more precise, increasing the space for pedestrians and cyclists. The authorities of many cities around the world while aiming to provide the best living conditions for the inhabitants find bold and sometimes even a somewhat controversial solution, but most importantly – they are effective. Improving the quality of public transport, new bike paths and improvement of their networks, more space for cafeteria tables, benches and flower pots – it all improves the attractiveness and quality of public space and urban landscape, the level of satisfaction among residents as well as the attractiveness of the area in economic terms. This paper provides examples of such spatial transformations from other cities. It also presents a historical view of Grunwaldzki Square in Wrocław and its transformation in recent years. The aim is also to present variants of urban transformations of the area.

Obecnie coraz częściej zarówno urbaniści, jak i architekci w swoich działaniach dążą do odzyskiwania pieszych przestrzeni publicznych. Jednym ze sposobów takiego odzyskiwania jest przeprojektowywanie układów komunikacji w centrach miast w celu zmiany proporcji pomiędzy ruchem kołowym a pieszym i rowerowym, zaś konkretniej rzecz ujmując – zwiększenie przestrzeni dla ruchu pieszych i rowerzystów. Władze wielu miast na całym świecie, dążąc do zapewnienia jak najlepszych warunków do życia dla mieszkańców, decydują się na odważne, a czasem nawet nieco kontrowersyjne rozwiązania, jednak co najważniejsze – skuteczne. Poprawa jakości transportu zbiorowego, wytyczanie nowych ścieżek rowerowych oraz tworzenie ich sieci czy wygospodarowywanie terenów, na których stają najzwyklejsze stoliki i krzesła, ławki i donice z kwiatami, to działania podnoszące atrakcyjność i jakość przestrzeni publicznych oraz krajobrazu miasta, poziom zadowolenia wśród mieszkańców, a także atrakcyjność terenu pod względem ekonomicznym. W niniejszym opracowaniu podano przykłady takich przemian przestrzennych z różnych miast. Badaniom poddano historię placu Grunwaldzkiego we Wrocławiu oraz jego przemiany na przestrzeni ostatnich lat. Spróbowano również przedstawić warianty zmiany zagospodarowania przestrzennego tego terenu.

Aleja Profesorów w kampusie głównym Politechniki Wrocławskiej – historia rozwoju układu przestrzennego

Majczyk J, Tomaszewicz A

Architectus

2015

Nr 1(41)

69--86

Aleja Profesorów została pomyślana jako główne reprezentacyjne wnętrze urbanistyczne kampusu Politechniki Wrocławskiej, który w okresie powojennym zaczęto budować między pl. Grunwaldzkim i nabrzeżem Odry. Ramy kompozycyjne alei zostały nakreślone w pierwszym planie zagospodarowania fragmentu śródmieścia Wrocławia, opracowanym w 1949 r.; miała ona stanowić jedną z poprzecznych osi wytyczonych prostopadle do pl. Grunwaldzkiego – najważniejszej trasy komunikacyjnej dzielnicy. Proces kształtowania Alei Profesorów rozpoczęto od wzniesienia w latach 1950–1955 siedzib Wydziałów: Elektrycznego i Lotniczego (budynki D1 i D2). Bliźniacze gmachy zaprojektowane przez profesorów Zbigniewa Kupca i Tadeusza Brzozę, ustawione wzdłuż pl. Grunwaldzkiego, zdefi niowały szerokość alei oraz jej północno-wschodnią i północno- -zachodnią granicę. W latach 50. i 60. XX w. powstało kilka koncepcji ukształtowania pierzei Alei Profesorów, z których żadna nie została zrealizowana. Całościowy plan nowego kampusu Politechniki Wrocławskiej wyłoniono w drodze konkursu w 1964 r. Autorzy zwycięskiej pracy, Krystyna i Marian Barscy, przedstawili w niej także wizję zagospodarowania Alei Profesorów, której zasadniczą część rozwiązali w formie skweru obsadzonego dwoma rzędami drzew. Ze względu jednak na bardzo trudne warunki lokalowe uczelni, wnętrze alei zaczęto wypełniać tymczasowymi pawilonami, próbując równocześnie realizować siedziby kolejnych wydziałów przewidziane w projekcie Barskich. Przyspieszenie prac związanych z budową kampusu Politechniki Wrocławskiej nastąpiło dopiero po przystąpieniu Polski do Unii Europejskiej. Nowe możliwości fi nansowania inwestycji związanych z nauką pozwoliły wybudować gmachy Zintegrowanego Centrum Studenckiego oraz Biblioteki Nauk Ścisłych i Technicznych, które zamknęły Aleję Profesorów od strony południowej i północnej. W kolejnych latach uzupełniono zabudowę wzdłuż wschodniej i zachodniej granicy alei, wyburzono tymczasowe pawilony oraz przedstawiono projekt zagospodarowania jej wnętrza. W koncepcji opracowanej przez Bogusława Wowrzeczkę utrzymano pierwotny zamysł stworzenia reprezentacyjnego wnętrza urbanistycznego postrzeganego jako miejsce spotkań studentów i pracowników uczelni.

Aleja Profesorów has been conceived as the main representative urban interior of the campus of the Wrocław University of Technology. Its building began in the after-the-war period, between Grunwaldzki Square and the bank of the Oder River. The compositional frames of the avenue were defined in the first plan of creating a fragm ent of the Wrocław town centre which was worked out in 1949; it was to compose one of the transverse axes laid out perpendicularly to Grunwaldzki Square – the most important communication route of this district. The process of forming Aleja Profesorów began with the erection of buildings of the Faculties of Electrical Engineering and Aviation (buildings D1 and D2) in the years 1950–1955. The identical buildings designed by Professors Zbigniew Kupiec and Tadeusz Brzoza raised along Grunwaldzki Square defined the width of the avenue and its north-east and north-west boundary. In the 50s and 60s of the 20th century several concepts of forming the frontage of Aleja Profesorów came into being, of which none, however, were realized. The overall plan of the new campus of the University of Technology came into being as a result of a contest in 1964. The authors of the winning work, Krystyna and Marian Barscy, presented a vision of creating Aleja Profesorów whose fundamental part they solved in the form of a square bordered with two rows of trees. However, due to very difficult conditions of accommodations at the university, the interior of the avenue was successively filled with temporary pavilions, trying, at the same time, to realize quarters for consecutive faculties provided in the project of Barscy. Acceleration of works bound with building of the Technological University’s campus followed only after Poland joined the European Union. New potentialities of financing investments bound with science allowed constructing buildings of the Integrated Student Centre and the Library of Science and Technology which closed off Aleja Profesorów from the south and the north. In succeeding years building was completed along the east and west boundaries of the avenue, the temporary pavilions were pulled down and a plan of composing the avenue’s interior was presented. In the conception worked out by Bogusław Wowrzeczka, the original plan of creating a representative urban interior perceived as a meeting-place of students and staff of the university was preserved.