Wyniki wyszukiwania - BazTech

Ograniczanie wyników

Znaleziono wyników: 2

Liczba wyników na stronie

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych: Góry Sowie mountains

Sortuj według:

Ogranicz wyniki do:

Changes in the concentration of radon-222 and its daughter products in the air of the underground tourist route in Walim (Lower Silesia)

Przylibski T.A.

Archiwum Ochrony Środowiska

2000

Vol. 26, no. 3

13--27

The paper presents the measurement results of monthly average concentrations of 222Rn and mo-mentary concentration values of its decay products, as well as the potential energy of their alpha radiation in the air of the underground tourist route in Walim. It has been found out that radon con-centration in the air of the adits and halls that are open to the public is low and in the measuring period (from October 1995 to January 1997) it averaged 0,094 kBq/m(3). It has been also observed that there was no significant spatial variability of radon concentration, and no distinct seasonal fluc-tuation has been noticed, either. Nevertheless, the concentrations in particular months varied by up to 75% of the average. Except for this, it has been discovered that only occasionally conditions fa-vourable for radon accumulation can occur in some places. The factors disadvantageous for the ac-cumulation of radon inside the underground workings are rather low concentration of the parent nuclide (226Ra) in the rocks, with amounts to 43š2 Bq/kg, and intensive natural ventilation A similar behaviour is characteristic of radon decay products, whose concentrations in the air of the underground tourist route in Walim are even lower. The estimated coefficient F of the radioactive equilibrium between radon and its decay products is of the order of 0,1-0,2 and it is close to the values registered in underground coalmines in Poland. Besides, the values of the potential energy of alpha radiation from radon decay products are by an order of magnitude lower than the boundary value accepted for so-called inspection level in underground mines in Poland. The obtained examination results prove that in the case of the underground tourist route in Walim you cannot speak about any radiation hazards neither for the visitors nor the employees showing them around the object.

W pracy przedstawiono wyniki pomiarów średnich miesięcznych stężeń 222Rn oraz chwilowe wartości stężeń produktów jego rozpadu i energii potencjalnej ich promieniowania alfa w powietrzu podziemnej trasy turystycznej w Walimiu. Stwierdzono, że stężenie radonu w powietrzu udostępnionych do zwiedzania sztolni i hal jest niskie i w okresie badań (od października 1995 do stycznia 1997 roku) wyniosło średni 0,094 kBq/m(3). Stwierdzono brak istotnego przestrzennego zróżnicowania stężeń radonu, a także brak wyraźnych wahań sezonowych. Niemniej jednak stężenia w poszczególnych miesiącach różniły się do 75% od wartości średniej. Ponadto okazało się, że jedynie sporadycznie i tylko w wybranych punktach mogą zaistnieć warunki sprzyjające gromadzeniu się tego gazu. Kumulacji radonu wewnątrz wyrobisk nie sprzyja niezbyt wysokie stężenie nuklidu macierzystego (226Ra) w skałach, które wynosi 43š2 Bq/kg oraz intensywna, naturalna wentylacja. Podobnie do radonu zachowują się także produkty jego rozpadu, przy czym ich stężenia w powie-trzu podziemnej trasy turystycznej w Walimiu są jeszcze niższe. Oszacowany współczynnik rów-nowagi promieniotwórczej F między radonem a produktami jego rozpadu wynosi 0,1 - 0,2 i jest zbliżony do wartości obserwowanych w podziemnych kopalniach węgla kamiennego w Polsce. Również wartości energii potencjalnej promieniowania alfa od produktów rozpadu radonu są o rząd wielkości niższe niż wartość graniczna przyjęta dla tzw. Poziomu inspekcyjnego w kopalniach pod-ziemnych w Polsce. Uzyskane wyniki badań świadczą o tym, że w podziemnej trasie turystycznej w Walimiu nie można mówić o jakimkolwiek zagrożeniu promieniowaniem zarówno turystów zwiedzających ten obiekt, jak i pracowników oprowadzających wycieczki.

Microfossils from the high-grade metamorphic rocks in the Góry Sowie Mts. (Sudetes area) and their stratigraphical importance

Gunia T.

Kwartalnik Geologiczny

1999

Vol. 43, Nr 4

519-536

Unconventional micropalaeontological methods have been employed in order to examine calcareous-silicic rocks and intercalations of crystalline limestones from 7 localities of "diabasic amphibolites"* in the gneissic Góry Sowie Block. Very poorly preserved microflora and relicts of skeletal fauna, i.e. fragments of radiolarians, calcareous shells of Hyolithes, problematic conoidal forms and minut ?brachiopod shells have been found for the first time in the investigated rocks. A few specimens belonging to Archaeogastropoda, Ostracoda and ?Vermes have been identified, too. The microfossil assemblage contains also problematic taxa. The discovery of microfossils including skeletal fauna in crystalline limestones (marbles) enclosed in "schistose diabasic amphibolites" of the Góry Sowie Block has an outstanding stratigraphical importance. It is possible now to accept that the rocks are undoubtedly younger than Precambrian. The most probable age would be Cambrian. There have been over 10 isotopic datings reported for the Góry Sowie Mts. Various methods have been used and different minerals examined. Most of the ages fall within the Ordovician. There are also rather extreme results pointing to the Proterozoic and Devonian, and even to the Early Carboniferous.

Przy zastosowaniu nowych, niekonwekcjonalnych metod mikropaleontologicznych, udało się znaleźć relikty organiczne dokumentujące nowe "repery" stratygraficzne. Korzystając z nabytego doświadczenia, zbadano wtrącenia węglanowe w niektórych "amfibolitach diabazowych". Według I. Finckha (1925) protolitem dla nich były tufy diabazowe bogate w węglany oraz tufy wapiennne. W późniejszej literaturze (K. Smulikowski, 1952; A.Polański, 1955; T. Morawski, 1973) nie neguje się wulkanicznego pochodzenia, lecz wyraża się prawdopodobieństwo, że protolitem tych amfibolitów mogły być wkładki dolomityczno-margliste w pierwotnym osadzie. W wyniku przeprowadzonych badań udało się w siedmiu miejscach znaleźć we wtrąceniach węglanowych tkwiących w "amfibolitach diabazowych" mikroskopowej wielkości fragmenty flory i fauny, którą zestawiono tabelarycznie i udokumentowano fotograficznie, podając "czas geologiczny" pojawienia się poszczególnych grup. Zacytowano również literaturę, na podstawie której dokonano oznaczeń. Do mikroflory należą niektóre rodzaje akritarch, uwęglone formy nitkowate oraz relikty glonowych struktur węglanowych, które oznaczono jako Algae indet. Wśród mikroskopowych reliktów fauny widoczne są okazy krzemionkowe, należące do radiolarii. Rzeźba zewnętrzna zbliża niektóre z nich do Liosphaeridae, inne do ?Polyentactiniinae czy ?Plegmosphaerinae, lub do rodzaju ?Astroentactinia. Są też w tym zespole formy podobne do rodzaju ?Ulcurtdia lub do igieł bliżej nieokreślonych rodzajów radiolarii. Trudne do oznaczenia formy wydzielono jako ?Radiolaria indet. Liczne i bardziej zróżnicowane są hiolity. Można było wśród nich dostrzec podobieństwo do niektórych rodzajów z Circothecidae, Allathecidae i Anabaritidae. Razem z nimi występują podobne okazy węglanowe, zbliżona do niektórych rodzajów z Hyolithellidae (rząd Hyolithelminthes) oraz z Lapworthellidae (rząd Tommotiida). Małe okruchy muszli wydzielono jako Hyolitha indet. Są tu również owalne lub subtrygonalne formy węglanowe, zbliżone do wieczek niektórych hiolitów. Trudne do oznaczenia były również rureczkowate formy Cambroclavitidae, a także okazy należące, być może, do ?Polychaeta oraz do protokonodontów. Znaleziono też bardzo małe okazy owalne lub subtrygonalne "?mikroramienionogów" zbliżonych do ?Obolidae, a inne do ?Kutorginidae. Niektóre oznaczono jako Brachiopoda indet. Są też okazy porównywalne z Archaeogastropoda, z niektórymi rodzajami Ostracoda i ?Vermes. Nie brak tu również mikroproblematyków. W dawniejszej literaturze (E. Kalkowsky, 1878; E. Dathe,1902), a także i w powojennej (K. Smulikowski,1952; H. Teisseyre,1957; W. Grocholski, 1967 i in.) sądzono, że blok Gór Sowich jest zbudowany z gnejsów i migmatytów archaicznych. Później okazało się, że niektóre paragnejsy zawierają mikroflorę górnego ryfeju (T. Gunia, 1981a, b, 1984). Na temat ortoamfibolitów istnieje obecnie obszerna literatura petrologiczna (J. A. Winchester i in.,1998), natomiast paraamfibolity takiego opracowania jeszcze nie mają. Z dotychczasowych badań petrologicznych gnejsów i migmatytów bloku sowiogórskiego (R. Kryza, 1981) wynika, że ich protolitem były morskie serie fliszowate. Można przyjąć, że w nich występowały najprawdopodobniej tufy skał wylewnych (zasadowych) bogate w węglan wapnia lub tufity wapienne (sensu L. Finckh, 1925), lub też wkładki skał marglisto-dolomitycznych (sensu K. Smulikowski, 1952 i in.). Stan badań biostratygraficznych na bloku sowiogórskim można by przedstawić następująco: miąższe (oceniane na kilka tysięcy metrów) morskie osady fliszowate i związane z nimi tufy czy tufity (bogate w węglany) skał zasadowych (typu bazaltów) lub zawierające wkładki dolomityczno-margliste powstawały w przedziale wieku górny ryfej-kambr. Ich metamorfoza mogła nastąpić po kambrze, a zakończyć się przed górnym dewonem. Sedymentacja osadów najniższego górnego dewonu (dolny i środkowy fran) w części odbywała się już na zmetamorfizowanym podłożu jakiegoś ówczesnego, bliżej nieznanego, obszaru "prasowiogórskiego". O transporcie z tego obszaru świadczą m.in. otoczaki wapieni z fauną najniższych ogniw górnego dewonu (T. Gunia, 1962), występujące razem z otoczakami skał metamorficznych, w tym gnejsów sowiogórskich (T. Gunia, 1962; S. Porębski,1981) znane z dolnofameńskich zlepieńców sąsiedniego obszaru depresji Świebodzic. Porównawczym zagadnieniem jest "czasowa" (w sensie biostratygraficznym) zbieżność między kambryjskim wiekiem wapieni krystalicznych w "amfibolitach diabazowych" na bloku sowiogórskim a takim samym wiekiem większych wystąpień marmurów związanych z amfibolitami i łupkami amflbolitowymi innej części Sudetów, a mianowicie metamorfiku Lądka-Śnieżnika (T. Gunia, 1997a, b), Dotychczasowe datowania wieku izotopowego Gór Sowich w zależności od autorów, metody badań i wybranych minerałów nie przyniosły rozstrzygających wyjaśnień. Oznaczony wiek waha się od górnego proterozoiku, poprzez starszy paleozoik i obejmuje też dewon środkowy i górny, a nawet dolny karbon (patrz tabela w pracy Z. Cymermana, 1998).