W pracy analizowano wybrane wyniki wzbogacania polskiej rudy miedzi z Legnicko-Głogowskiego Okręgu Miedziowego przerabiane w KGHM Polska Miedź S.A. Wyniki te wykreślano w postaci tak zwanych krzywych wzbogacania. W oparciu o statystyczną analizę regresji stwierdzono, że spośród ośmiu krzywych, wykres Henry’ego wiążący wychód koncentratu z zawartością Cu w koncentracie dostarczył największej wartości współczynnika determinacji (R2 = 0,62), a po nim wykres Fuerstenaua, wiążący uzysk Cu w koncentracie ε z uzyskiem pozostałych składników w odpadzie εo (R2 = 0,31). Pozostałe wykresy dostarczyły mniejszych wartości R2. Dodatkowa analiza statystyczna wykazała, że na wykresie Henry’ego występuje zależność położenia punktów wzbogacania od zawartości Cu w nadawie, podczas gdy nie ma jej na wykresie Fuerstenaua, ale tutaj występuje podzbiór punktów (εo niezależne od ε), który obniża wartości R2. Fakty te wskazują, że współczynnik determinacji R2 nie jest dobrym wskaźnikiem dopasowania rodzaju wykresu wzbogacania do wyników przemysłowego wzbogacania rud miedzi.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.