Der Bilanzfälschungsskandal um den italienischen Lebensmittelkonzern Parmalat gilt zwischenzeitlich als einer der größten Wirtschaftsskandale der europäischen Nachkriegszeit. Mehr als 100.000 Anleger verloren weltweit durch den Zusammenbruch des Unternehmens ihre Ersparnisse. Der durch die Bilanzfälschungen und durch die Fehlinformation der Öffentlichkeit über die wahre Finanzsituation des Unternehmens verursachte Schaden beläuft sich auf mehr als 15 Milliarden Euro, nahezu ein Prozent des italienischen Bruttoinlandsproduktes. Von vielen europäischen und US-amerikanischen Kommentatoren wird der Skandal um den italienischen Milchkonzern als "Italiens Enron" bezeichnet und mit den Vorkommnissen um den amerikanischen Energiekonzern verglichen. Auffällig ist hier in der Tat die scheinbar identische Liste der Beteiligten: erneut waren es internationale Großbanken und weltweit tätige Prüfungsgesellschaften, die Machenschaften der Konzernspitze bereitwillig unterstützten und ihrer Kontrollpflicht aus nahezu unerfindlichen Gründen nicht nachgingen; erneut waren es die guten Beziehungen zu einzelnen Politikern und Spitzenfunktionären, die das Eingreifen staatlicher Stellen verzögerten; und erneut waren es einzelne Manager; die aus Eigeninteresse und Machtgier die Existenz des eigenen Unternehmens gefährdeten. Auffällig ist dabei, dass offensichtlich eine spezifische Unternehmenskultur für ein derartiges, moralisch wie strafrechtlich fragwürdiges Verhalten der Beteiligten in besonderem Maße verantwortlich zeichnet.
PL
Do 2003 r. firma Parmalat uchodziła za jedno z przodujących włoskich przedsiębiorstw. W połowie lat 60. założył ją Calisto Tanzi, który jako pierwszy zaczął sprzedawać pasteryzowane mleko w opakowaniach Tetra-Pack. Od 1980 r. Tanzi rozszerzał swój asortyment na inne produkty spożywcze i uczynił firmę Parmalat jedną z największych spółek akcyjnych Włoch. Pod koniec 1990 r. Parmalat stał się największym przedsiębiorstwem branży mleczarskiej, posiadał własny bank na Kajmanach i był wysoce notowany na giełdzie w Mediolanie. Ekspansywna strategia stwarzała niestety wiele problemów finansowych, ponieważ wiele przejęć innych firm zakończyło się finansową katastrofą. Calisto Tanzi i zaufane jemu osoby, chcąc zamaskować prawdziwą sytuację finansową przedsiębiorstwa, zaczęli angażować się w niepewne transakcje finansowe, aby móc zapewnić finansowanie przedsiębiorstwa. Pod koniec 2003 r. pękła stworzona w ten sposób bańka mydlana i koncern ogłosił swoją upadłość. Niniejszy artykuł stanowi próbę przedstawienia z perspektywy etyki przedsiębiorstwa motywów i tła tego największego skandalu we włoskiej historii gospodarczej.
JavaScript jest wyłączony w Twojej przeglądarce internetowej. Włącz go, a następnie odśwież stronę, aby móc w pełni z niej korzystać.