Minęło już prawie 40 lat od śmierci jednego z najbardziej cenionych nestorów polskiego szklarstwa, inż. Aleksandra Dobrzańskiego (1891-1975), wieloletniego redaktora naczelnego „Szkła i Ceramiki”, z pewnością prekursora i inicjatora rozwoju przemysłu szklarskiego w przedwojennej i powojennej Polsce, specjalisty w dziedzinie budowy pieców szklarskich i technologii szkła, autora wielu artykułów, współautora i recenzenta książek i podręczników o technologii szkła, pedagoga i wychowawcy, zwanego przez uczniów Technikum Przemysłu Szklarskiego po prostu Dziadkiem.
2
Dostęp do pełnego tekstu na zewnętrznej witrynie WWW
Paracin, zabytkowe miasto (liczące obecnie ok. 25 tys. mieszkańców) oddalone o 150 km od Belgradu, to kolejny przystanek w biografii Aleksandra Dobrzańskiego. Inżynier znalazł zatrudnienie w Serbskiej Fabryce Szkła w Paracinie (październik 1924 – wrzesień 1927), gdzie w krótkim czasie awansował od asystenta projektanta budowy pieca do stanowiska naczelnego inżyniera – dyrektora ds. technicznych. W 1925 r. dołączyła do niego żona Lidia. 25 sierpnia tego roku inżynier otrzymał wyczekiwane obywatelstwo Królestwa Serbów, Chorwatów i Słoweńców (SHS). Rok później na świat przyszła ich córka – Irenka.
3
Dostęp do pełnego tekstu na zewnętrznej witrynie WWW
Z uzyskaniem dyplomu przez Aleksandra Dobrzańskiego, zbiegła się w Rosji rewolucja, która pochłaniała dziennie tysiące ofiar. Absolwent Politechniki Kijowskiej, którego rodzina i kuzyni to w większości oficerowie carscy (w czasie i po rewolucji walczący po stronie białogwardzistów, począwszy od gen. Korniłowa, poprzez gen. Denikina, a od kwietnia 1920 r. – jego następcy, gen. Piotra Wrangla) również brał udział w życiu politycznym.
4
Dostęp do pełnego tekstu na zewnętrznej witrynie WWW