Wyniki wyszukiwania - BazTech

1

1,1- Dichloroeten. Oznaczanie w powietrzu środowiska pracy metodą chromatografii gazowej

Woźnica A.

Podstawy i Metody Oceny Środowiska Pracy

|

2014

|

Nr 2 (80)

145--157

PL

Na podstawie wyników przeprowadzonych badań opracowano czułą i selektywną metodę oznaczania 1,1-dichloroetenu w powietrzu na stanowiskach pracy z zastosowaniem chromatografii gazowej. Metoda polega na: adsorpcji 1,1-dichloroetenu na węglu aktywnym, desorpcji oznaczanej sub-stancji disiarczkiem węgla i analizie chromatograficznej otrzymanego roztworu. Metoda umożliwia oznaczanie 1,1-dichloroetenu w zakresie stężeń 0,8 - 16,0 mg/m3. Granica oznaczalności (LOQ) metody wynosi 11,1 ug/m3. Opracowaną metodę oznaczania 1,1-dichloroetenu zapisano w postaci procedury analitycznej, którą zamieszczono w Załączniku.

EN

A new procedure has been developed for determining 1,1-dichIoroethene with gas chromatography with a flame ionisation detector. This method is based on the adsorption of l,l-dichloroethene on active charcoal, desorption with carbon disulfide and chromatographic analysis of the obtained solution. The working range is 0.8 to 16.0 mg/m3 for a 12-L air sample. Limit of quantification: 11.1 ug/nv. The developed method of determining 1,1-dichloroethene has been recorded as an analytical procedure, which is available in the Appendix.

2

1,1 –Dichloroeten

Ligocka D., Jankowska A., Czerczak S.

Podstawy i Metody Oceny Środowiska Pracy

|

2013

|

Nr 3 (77)

5--24

PL

1,1-Dichloroeten jest niskowrzącą cieczą o słodkawym zapachu stosowaną jako kopolimer (często z chlorkiem winylu) do produkcji: termoplastycznych tworzyw sztucznych, lakierów, środków wiążących substancje zmniejszające palność wykładzin podłogowych, sztucznych włosów oraz włókien do produkcji odzieży ochronnej. U ludzi w wyniku ostrego narażenia na 1,1-dichloroeten o stężeniu około 16 000 mg/m obserwowano działanie depresyjne związku na ośrodkowy układ nerwowy (oszołomienie oraz utrata przytomności). W 2010 r. liczba pracowników zatrudnionych w warunkach narażenia na 1,1-dichloroeten o stężeniach między 0,1 a 0,5 wartości NDS wynosiła 13 osób, natomiast w 2011 r. - 7 osób. Według danych Głównego Urzędu Statystycznego w 2007 r. oraz w 2010 r. na stanowiskach pracy nie odnotowano stężeń 1,1-dichloroetenu powyżej wartości NDS, tj. 12,5 mg/m3 Po ostrym narażeniu zwierząt laboratoryjnych na 1,1-dichloroeten drogą inhalacyjną lub pokarmową skutki działania szkodliwego związku występowały w: komórkach Clary płuc, wątrobie oraz nerkach. 1,1-Dichloroeten wykazywał działanie mutagenne u Salmonella Typhimurium i Escherichia coli wyłącznie w testach z aktywacją metaboliczną. Eksperci IARC stwierdzili, że istnieją ograniczone dowody na działanie rakotwórcze 1,1-dichloroetenu u zwierząt oraz niewystarczające dowody działania rakotwórczego związku u ludzi. 1,1-Dichloroeten został zaklasyfikowany do grupy 3., czyli do związków nieklasyfikowanych jako rakotwórcze dla ludzi. Za podstawę do ustalenia wartości NDS 1,1-dichloroetenu przyjęto wyniki badań na szczurach Sprague-Dawley (obu płci) narażanych na pary 1,1-dichloroetenu o stężeniach 100 lub 300 mg/m3.6 h dziennie, 5 dni w tygodniu przez 17 miesięcy (w ciągu pierwszego miesiąca stosowano mniejsze stężenia związku, które po miesiącu narażenia podwyższono do 100 lub 300 mg/m z powodu braku skutków działania 1,1-dichloroetenu u narażanych zwierząt). U badanych zwierząt wy stępowało odwracalne stłuszczenie komórek wątroby, które nie wpływało na: zmianę parametrów biochemicznych krwi, funkcje wątroby oraz zwiększenie jej masy. Wartość ŁOAEC dla szczurów ustalono na poziomie 100 mg/m Po zastosowaniu odpowiednich współczynników niepewności przyjęto stężenie 8 mg/m 1,1-di- chloroetenu za wartość NDS. Wartość ta powinna zabezpieczyć pracowników przed wystąpieniem skutków szkodliwego działania 1,1-dichloroetenu na wątrobę, którą uznano za narząd krytyczny działania związku. Nie ma podstaw do ustalenia wartości najwyższego dopuszczalnego stężenia chwilowego (NDSCh) 1,1-dichboroetenu, a także dopuszczalnego stężenia w materiale biologicznym (DSB).

EN

1,1-Dichloroethene (vinylidene chloride) is a low temperature boiling liquid with a sweet scent. 1,1-Dichloroethene is used as a chemical inter mediate (usually with vinyl chloride) in the production of thermoplastic resins, lacquers, fibres for safety clothes, etc. In human, acute toxicity of 1,1-dichboroethene at concentration of ca. 16 000 mgm3 was observed as a CNS depression (stunning and loss of consciousness). After acute inhalation or oral administration of 1,1-dichloroethene to laboratory animals some reversed adverse effects were observed in liver, kidneys and Clara cells. 1,1-Dichloroethene was mutagenic in Salmonella Typbimurium and Escherichia coli only due to metabolic activation. IARC concluded that there was inadequate evidence in humans and limited evidence in laboratory animals of the carcinogenicity of 1,1-dichlo- roethene. This substance is not classifiable as to its carcinogenicity to humans (IARC Group 3). Results of a 17-month inhalation study in rats exposed to 1,1-dichboroethene concentration of 100 or 300 mg/m were considered in setting a maximum admissible concentration (MAC) value. Reversible fatty infiltration of the liver was reported in rats but no hematological alter nations, no change in liver weight and no other indications of abnormal liver function were observed. Based on the LOAEC value for female rats (100 mg/m and the relevant uncertainty factors, a MAC value of 8 mg/ m 3 has been calculated. No STEL nor BEI value has been established.

3

The kinetics of 1,1-dichloroethene (CCl2=CH2) and trichloroethene (HClC=CCl2) decomposition in dry and humid air under the influence of electron beam

Nichipor H., Dashouk E., Yacko S., Chmielewski A., Zimek Z., Sun Y., Vitale S.

Nukleonika

|

2003

|

Vol. 48, nr 1

45-50

EN

New experimental data related to the removal of C2H2Cl2 and C2HCl3 in dry and humid (300 ppm of H2O) air at atmospheric pressure and a temperature of 25°C under the influence of electron beam in the dose range 1 < D < 100 kGy are published. Taking into account these experimental data, theoretical models of the decomposition of both compounds and computer simulations were performed by the present authors to find the kinetics of such processes. The influence of active atoms Cl, O and OH radicals on the VOC degradation process has been established. The theoretical model of C2H2Cl2 degradation under the influence of electron beam in dry and humid air describes the C2H2Cl2 decay and formation of the main products like Cl2, COCl2, CO, CO2, HCl, HCOCl and C2H2Cl2O. The results of calculation of the kinetics of C2H2Cl2 decomposition were compared with data obtained experimentally for the C2H2Cl2 concentration range 321-2213 ppm. It was established that the relation between the rate constants of intermediate product decomposition: C2H2Cl3O Ţ C2H2Cl2O + Cl; (k1) C2H2Cl3O Ţ COCl2 + CH2C2; (k2) should be k1/k2 = 40. The theoretical model of C2HCl3 degradation under the influence of electron beam in dry and humid air describes the C2HCl3 decay and formation of the main products like Cl2, COCl2, CO, CO2, HCl, HCOCl and C2HCl3O. A detailed comparison of experimental and theoretical data for the C2HCl3 concentration 108-3206 ppm shows that the relation between the rate constants of intermediate product decomposition: C2HCl4O Ţ C2HCl3O + Cl; (k3) C2HCl4O Ţ COCl2 + CHCl2; (k4) should be k3/k4 =10. It was also found that O2+ ions have been formed in a gas mixture as a result of charge transfer process from N2+ ions, partly in excited form, which may lead to charge transfer to C2HCl3 and degradation of those particles. According to performed calculation, it can be stated that in humid air (300 ppm of H2O) VOC degradation is occurring mainly due to a chain reaction stimulated by Cl atoms, but also OH radicals are playing an important role. In the described gas mixture, the OH radicals are formed in the following reactions: O2+) + H2O + M Ţ (O2+)H2O + M O2+ (H2O) + H2O Ţ O2 + (H3O+)OH (H3O+)OH + H2O Ţ H3O+ + OH + H2O VOC degradation process under the influence of electron beam is more effective in humid air than in dry air for the same initial VOC concentration level. This conclusion is also supported by experimental data. --------------------------------------------------------------------------------