Wyniki wyszukiwania - BazTech

Ograniczanie wyników

Znaleziono wyników: 2

Liczba wyników na stronie

Wyniki wyszukiwania

Wyszukiwano:
w słowach kluczowych: świadek

Sortuj według:

Ogranicz wyniki do:

Zakazy dowodowe, tajemnice zawodowe i inne oraz próby ich omijania podczas czynności operacyjno-rozpoznawczych i procesowych

Pawelec Kazimierz J.

Cybersecurity and Law

2024

Vol. 12 (2)

246--259

Niniejszy artykuł dotyczy trudnej i kontrowersyjnej problematyki pozyskiwania dowodów podczas czynności operacyjno-rozpoznawczych w kontekście procesowo określonych zakazów dowodowych, w tym tajemnicy obrończej, spowiedzi, mediatora, dziennikarza, biegłego i lekarza, a także sięgania po tajemnice zawodowe, w tym adwokacką, radcy prawnego, notariusza, doradcy podatkowego, lekarza, psychologa, statystycznej, pozyskiwania dokumentów zawierających tajemnice oraz oceny tego rodzaju czynności zarówno z punktu widzenia gwarancji konstytucyjnych, jak i określonych przyzwoleń pro-cesowych. Autor podkreśla konieczność kompleksowej potrzeby zmian przepisów wyłączających możliwość stosowania koncepcji dowodów pośrednio nielegalnych. Powyższe zostało oparte na analizie orzecznictwa sądowego, poglądach doktryny oraz własnych badaniach autora, który postuluje, żeby wskazany wyżej dorobek został uwzględniony przez ustawodawcę, który pracuje nad zmianą obowiązującego prawa oraz przywraca¬niem praworządności.

The article deals with the challenging and controversial issues of obtaining evidence as part of investigative operations in the context of procedurally defined inadmissibility in evidence, including attorney-client privilege, seal of confession, mediation secrets, reporter’s privilege, expert’s privilege and doctor-patient privilege, as well as resorting to professional secrets, including those of advocates, attorneys-at-law, civil-law notaries, tax advisors, doctors, psychologists and statisticians, obtaining documents containing secrets, and evaluating such activities from the point of view of both constitutional guarantees and certain procedural permissions. It emphasises the comprehensive need to amend the currently binding provisions, which exclude the applicability of the concept of indirectly illegal evidence. It was based on an analysis of court jurisprudence, views expressed by legal commentators, and the author’s own research. The author advocates that the above-mentioned body of work be taken into account by the legislator working on amendments to the currently binding law and on restoring the rule of law.

Testis unus testis nullus : rzecz o wiarygodności zeznań jedynego świadka naocznego w postępowaniu karnym

Wawrzeniuk Adrian

Studia Bezpieczeństwa Narodowego

2021

R. 11, Nr 19

11--24

Zgodnie z art. 7 Kodeksu postępowania karnego, organy postępowania kształtują swoje przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Polski proces karny dopuszcza zastosowanie powyższego artykułu do wydania wyroku skazującego w oparciu o zeznania jedynego w sprawie świadka, co prowadzić może do nadużyć, tak ze strony organów postępowania, jak i samych świadków. Co istotne, składanie fałszywych zeznań nie musi być efektem umyślnego działania. Nieumyślne złożenie fałszywych zeznań nie wiąże się z odpowiedzialnością karną, a niewykryte – stanowić może poważne zagrożenie dla osoby, której zeznania dotyczą. Autor w artykule skupia się na aspekcie nieumyślnego złożenia fałszywych zeznań przez potencjalnych świadków zdarzenia. Celem niniejszego artykułu jest zobrazowanie zagrożeń, jakie niesie za sobą niestosowanie przez organy postępowania oraz organy władzy sądowniczej w Polsce, nieobowiązującej w polskiej procedurze karnej, rzymskiej zasady testis unus testis nullus (jeden świadek, żaden świadek), przy równoczesnym stosowaniu zasady swobodnej oceny dowodów oraz zasadniczym braku penalizacji czynu nieumyślnego złożenia fałszywych zeznań. W artykule skoncentrowano się na przedstawieniu wyników badań przeprowadzonych w formie ankiety, wśród grona 50 anonimowych ochotników, a związanych z potencjalnym uczestnictwem w zdarzeniach, w których zeznania świadków mogą mieć kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia odpowiedzialności czy ustalenia przebiegu zdarzeń. Wyniki badań, w zestawieniu z przytoczoną literaturą, pozwalają, w opinii autora, wywołać przekonanie o wiarygodności zeznań jedynego świadka naocznego oraz ich przydatności w postępowaniu karnym. W przekonaniu autora, nieumyślne złożenie fałszywych zeznań winno podlegać penalizacji na równi z umyślnym złożeniem fałszywych zeznań. Z kolei dopuszczenie dowodu z zeznań jedynego w sprawie karnej świadka, winno być obłożone większym rygorem, aniżeli zasada swobodnej oceny dowodów, co z kolei podważałoby fundamentalne zasady stosowania instytucji świadka koronnego czy tzw. małego świadka koronnego i wymagałoby reformy systemu prawa karnego.

According to Art. 7 of the Code of Criminal Procedure, the organs of the procedure form their conviction on the basis of all the evidence, assessed freely, taking into account the principles of correct reasoning and indications of knowledge and life experience. The Polish criminal trial allows the above article to be applied to a conviction based on the testimony of the only witness in the case, which may lead to abuses, both on the part of the authorities of the procedure and the witnesses themselves. Importantly, making a false statement does not have to be a deliberate act. Inadvertent submission of false statements is not associated with criminal liability, and undetected - may pose a serious threat to the person whose testimony relates. The author of the article focuses on the aspect of inadvertent false testimony by potential witnesses of the event. The aim of this article is to illustrate the threats posed by the failure to apply the Roman principle of testis unus testis nullus (one witness, no witness) by the organs of procedure and judiciary authorities in Poland, which is not binding in the Polish criminal procedure (one witness, no witness), while applying the principle of free evaluation of evidence and essential failure to penalize the act of unintentionally giving false testimony. The article focuses on presenting the results of research conducted in the form of a questionnaire, among a group of 50 anonymous volunteers, and related to potential participation in events in which witness testimonies may be of key importance for the determination of liability or determining the course of events. The results of the research, in combination with the cited literature, allow, in the author’s opinion, to stir the belief that the testimonies of the only eyewitness are reliable and that they are useful in criminal proceedings. In the author’s opinion, inadvertent false testimony should be punishable on a par with deliberate false testimony. On the other hand, admitting evidence from the testimony of the sole witness in a criminal case should be more rigorous than the principle of the free assessment of evidence, which in turn would undermine the fundamental principles of applying the institution of a crown witness or the so-called a small crown witness and would require reform of the criminal law system.