Wyniki wyszukiwania - BazTech

1

Zgodność wyników przezskórnego pomiaru stężenia bilirubiny i testu paskowego Bilistick z oznaczeniem bilirubiny w surowicy u wcześniaków poddawanych fototerapii

Amandito Radhian, Barchia Indrayady, Oswari Hanifah, Roeslani Rosalina Dewi, Rohsiswatmo Rinawati, Windiastuti Endang, Tukaj Dorota

Laboratorium Medyczne

|

2020

|

nr 2-3

38--42

PL

W niniejszym badaniu porównano zgodność wyników uzyskanych przy użyciu minimalnie inwazyjnego testu paskowego Bilistick i nieinwazyjnego bilirubinometru przezskórnego (TcB) ze standardowym pomiarem stężenia bilirubiny całkowitej w surowicy (TSB) u przedwcześnie urodzonych noworodków poddawanych fototerapii.

2

Porównanie wykorzystania na oddziale ratunkowym kompleksowego panelu przyłóżkowych badań laboratoryjnych i takich samych badań wykonywanych w konwencjonalnym laboratorium

Kankaanpää Meri, Holma-Eriksson Marika, Kapanen Sami, Heitto Merja, Bergström Sari, Muukkonen Leila, Harjola Veli-Pekka, Tukaj Dorota

Laboratorium Medyczne

|

2020

|

nr 1

13--18

PL

W niniejszym badaniu postawiliśmy hipotezę, że badania laboratoryjne wykonywane przyłóżkowo (point-of-care testing, POCT) powinny skracać długość pobytu pacjenta (length of stay, LOS) w szpitalnym oddziale ratunkowym (SOR) w porównaniu z badaniami laboratoryjnymi wykonywanymi w centralnym laboratorium szpitala oraz stanowić czynnik wpływający na kierunek wypisu pacjenta z SOR. Przeprowadzono jednoośrodkowe badanie obserwacyjne wśród nieambulatoryjnych pacjentów SOR. Badania krwi wykonywano za pomocą: aparatury przyłóżkowej do gazometrii, badań biochemicznych, morfologii krwi i CRP albo w laboratorium szpitalnym lub jako połączenie obu tych metod. Pobieranie krwi i POCT wykonywały doświadczone pielęgniarki. Podczas 4-tygodniowego okresu badania próbki krwi do badań pobrano od 1759 pacjentów (POCT: n = 160, laboratorium: n = 951; obie metody: n = 648). Mediana czasu oczekiwania na pobranie krwi była o 19 min krótsza przy korzystaniu z POCT niż z laboratorium szpitalnego (0 h 52’ {95% CI 0 h 46’ – 1 h 02’} vs. 1 h 11’ {95% CI 1 h 05’– 1 h 14’}, p < 0,001). Wyniki POCT, zgodnie z oczekiwaniami, były dostępne szybciej zarówno w grupie pacjentów wypisywanych do domu, jak i na inny oddział szpitala. Gdy nie było potrzeby wykonywania badań obrazowych, pacjenci z grupy POCT byli wypisywani do domu szybciej o 55 min (4 h 57’ {95% CI 3 h 59’ – 6 h 17’} vs. 5 h 52’ {95% CI 5 h 21’– 6 h 35’}, p = 0,012), a gdy wykonywano badania obrazowe – o 1 godz. 22 min {5 h 48’ {95% CI 5 h 26’ – 6 h 18’} vs. 7 h 10’ {95% CI 6 h 47’ – 8 h 26’}, p = 0,010). Podobne skrócenie czasu do pobrania krwi i LOS nie było widoczne wśród osób przyjętych do szpitala. POCT skracały proces diagnostyki laboratoryjnej, a ich wyniki były dostępne szybciej niż z laboratorium szpitalnego. Dzięki temu pacjenci mogli być szybciej wypisywani do domu. Tak więc przy odpowiednim przeszkoleniu i edukacji zespołu oddziału ratunkowego POCT mogą stać się efektywnym narzędziem do poprawy przepływu pacjentów.

3

Przydatność adipokin jako biomarkerów niedokrwiennej dysfunkcji mięśnia sercowego

Mocan Hognogi Larisa-Diana, Goidescu Cerasela-Mihaela, Farcaş Anca-Daniela, Tukaj Dorota

Laboratorium Medyczne

|

2019

|

nr 2

14--19

PL

Choroby układu sercowo-naczyniowego są główną przyczyną zgonów zarówno wśród kobiet, jak i mężczyzn, lecz wciąż jeszcze zdarza się duży odsetek niewłaściwych rozpoznań oraz brakuje jasno określonych kryteriów diagnostycznych. Postępy nauk biomolekularnych pozwoliły na udowodnienie kluczowej roli zapalenia i co ważniejsze – również modyfikującego wpływu adipokin we wszystkich stadiach choroby niedokrwiennej serca. Sugeruje się również, że zmagazynowana tkanka tłuszczowa, a dokładnie ta zlokalizowana w obrębie klatki piersiowej, ma duży wpływ na rozwój choroby niedokrwiennej serca, tworząc lokalne środowisko proaterogenne. Układ odpornościowy ściśle współdziała z metabolicznymi czynnikami ryzyka, inicjując, promując i nasilając powstawanie zmian miażdżycowych w ścianach tętnic, a wszystko to z „pomocą” adipokin. Toteż obecnie prowadzone badania intensywnie koncentrują się na odkrywaniu biomarkerów zapewniających zwiększenie szans wykrycia subklinicznej dysfunkcji mięśnia sercowego, a także mogących dodać stałą wartość do obecnych kryteriów ryzyka, ustalonych poprzez wytyczne.

EN

Cardiovascular disease is the leading cause of death among both women and men, but there is still a great percentage of misdiagnosis and lack of clearly defined criteria. Advances in biomolecular science have proven the crucial role of inflammation and, more importantly, the role of adipokines in mediating all stages of coronary artery disease. It has also been suggested that regional fat deposits, more precisely from thoracic region, have a major influence on the development of coronary artery disease by creating a local proatherogenic environment. The immune system closely interacts with metabolic risk factors to initiate, promote, and further aggravate the atherosclerotic lesions on the arterial wall all with the „help” of adipokines. So nowadays, research extensively focuses on uncovering biomarkers that would provide an increased chance of detecting subclinical cardiac distress and also add a consistent value to current guideline-imposed risk criteria.

4

Biomarkery astmy w erze leków biologicznych

Kim Harold, Ellis Anne K., Fischer David, Noseworthy Mary, Olivenstein Ron, Chapman Kenneth R., Lee Jason, Tukaj Dorota

Laboratorium Medyczne

|

2019

|

nr 3

11--19

PL

Z niejednorodnej natury astmy zdawano sobie sprawę od wielu dziesięcioleci, ale dokładna kategoryzacja astmy nabrała nowego znaczenia klinicznego dopiero w dobie swoistej terapii biologicznej. Proste kategorie astmy alergicznej i niealergicznej ustąpiły miejsca bardziej precyzyjnym fenotypom, nawiązującym do podstawowych mechanizmów biologicznych, leżącym u podstawy zapalenia i zmiennego ograniczenia drożności dróg oddechowych. Zrozumienie tych mechanizmów ma szczególne znaczenie dla około 10% pacjentów z ciężką astmą. Biomarkery, które pomagają w fenotypowaniu, pozwalają lekarzom „spersonalizować” leczenie celowanymi środkami biologicznymi. Niestety, oznaczenia tych biomarkerów nie wykonuje się rutynowo u pacjentów, których astma jest oporna na standardowe leczenie. Postęp nauki w zakresie poznawania czułych i swoistych biomarkerów stale wyprzedza dostępność kliniczną wiarygodnych i nieinwazyjnych metod badawczych, opracowanych w celach szybkiego i konkretnego rozpoznania, klasyfikacji, leczenia i monitorowania pacjentów z ciężką astmą. Niniejszy artykuł dostarcza praktycznego przeglądu aktualnych biomarkerów i metod ich badania służących szybkiemu oraz skutecznemu leczeniu pacjentów z ciężką astmą oporną na standardowe leczenie.